‘Laat die man maar zitten’

Jorinde Benner

6 februari, 2019 - 12:07

Leestijd: 7 minuten

“Ik weet het niet hoor”, verzucht vriendin C. – vier jaar gescheiden en net begonnen aan relatie nummer zoveel – als we met een glas wijn aan mijn keukentafel hangen. “D. is het helemaal, op papier dan. Hij is lief, knap, intelligent, bij tijd en wijle grappig en een lieve vader voor zijn kinderen. Maar als hij langer dan twee dagen bij me is, krijg ik een punthoofd. Zijn overhemd aan mijn waslijn, zijn bier in mijn koelkast… Ik voel het gewoon niet.”
 

Derde poging tot relatie

Ik kijk om me heen in de kamer die sinds een paar maanden weer helemaal van de kinderen en mij is; mijn derde poging tot een relatie na een scheiding van bijna vijf jaar geleden was wederom op niets uitgedraaid. Wat een rust. Ik geniet van de tijd die ik heb voor mijn kinderen, voor mezelf. En ik geniet van mijn eigen huis waarin ik met niemand hoef te overleggen over het avondeten en waar ik ongestoord avondenlang kan doorzakken met vriendinnen zonder na te denken of ik mijn benen wel heb onthaard. 

Toch kan ik het niet eindeloos blijven proberen in de liefde, realiseer ik me. Er is een limiet aan hoeveel ik kan verantwoorden naar mijn kinderen, van wie jongste onlangs nog in alle onschuld vroeg: “Wanneer ben je nou eigenlijk een slet, mam?”
 

Nieuwe ronde, nieuwe kansen – dacht ik

Het ligt natuurlijk aan mij. Al had iedere man zo zijn nodige aandachtspuntjes. Feit is dat ik mijn lot bezegelde op het  moment dat ik een punt zette achter mijn huwelijk, de relatie die Nog Lang en Gelukkig had moeten worden. Het koophuis, de carrières, de twee kinderen, de vriendenclub: leuk geprobeerd, maar jammerlijk mislukt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, dacht ik. Maar dat werkt toch een beetje anders als je qua traditionele gezinssamenstelling niks meer te verliezen hebt. Mijn leven als single moeder is pretty damn perfect, qua huis, gezondheid, fijne baan, gelukkige kinderen en een bonte club vriendinnen. Daar heeft een nieuwe man niet zoveel aan toe te voegen. Op de broodnodige liefde na dan, maar die is nooit meer ongecompliceerd.
 

Gezellig met vriendinnen in een hofje wonen

Schrale troost hier aan de keukentafel: ik ben overduidelijk niet de enige bij wie het na een scheiding niet meer zo vlot met de mannen. Als het gaat om langdurige relaties, tenminste. Voor vriendin L., alleenstaande moeder van vier basisschoolkinderen, is het een duidelijke zaak: wij vrouwen zijn helemaal niet gemaakt om in een langdurig monogame relatie onder één dak te leven. We moeten gewoon gezellig met onze vriendinnen in een hofje gaan wonen, waar we voor elkaars kinderen zorgen terwijl we aan onze carrières werken, en mannen alleen bij uitzondering welkom zijn voor een wip. “Mogen ze daarna weer lekker een beer gaan schieten, terwijl wij ons bezighouden met belangrijke zaken”, jubelt ze er steevast achteraan.
 

Eigenhandig opgebouwde leven

Is dat waar we zijn beland? Rond de veertig, single met kinderen, in staat onze eigen broek op te houden en geen man meer te vinden die aan onze hoge verwachtingen kan voldoen. We spoelen kilo’s chocola weg met liters wijn, terwijl we in roze, fluffy badjassen en mintgroene sportsokken alle seizoenen van Call the midwife weg Netflixen, wetend dat behalve de kinderen toch niemand dat spekrolletje of die badjas ziet. Hoe is een vaste relatie nog haalbaar wanneer je eigenhandig opgebouwde leven zo op rolletjes loopt? Waarin mannen met een mening én rugzak vol scheidingsperikelen, omgangsregelingen en een eigen leven de routine alleen maar verstoren? Voor je het weet ben je alleen maar agenda’s op elkaar aan het afstemmen volgens een onbegrijpelijk wiskundig schema en is je rustige zondagavond vervangen door het geschal van Studio sport en zijn voeten op de salontafel. 
 

Poging een, twee en drie

Zoals met mijn woest aantrekkelijke en werkelijk reuze gezellige, maar wel erg drukbezette Poging Twee. Betrokken vader, drukke baan, een gezonde schare vrienden met bij behorende sportavonden en een seizoenkaart van de lokale voetbalclub. Én al zo lang gescheiden dat de naweeën van mijn turbulente voorgaande jaren toch wat veel ‘gedoe’ voor hem waren. Nee, dan Poging Eén. Qua drukbezetheid het andere uiterste, en zo toegewijd aan mij, dat het weer te veel van het goede was. In een poging het nu echt goed te doen, liet ik me veroveren door Poging Drie, een oud-collega die uit praktisch oogpunt (want tijdelijk dakloos) bij ons introk – om niet gehinderd door enig gevoel voor gezinsleven na een jaar weer te vertrekken.
 

Lees ook
‘Zó voelt het leven als alleenstaande moeder’ >
 

Enige structurele relatie: ex-echtgenoot

Ik weet niet zeker of het treurig is of lachwekkend dat de man met wie ik wél structureel een soort relatie heb, mijn ex-echtgenoot is. De buitenwereld snapt er niet zoveel van, dat ik het wel prima vind zo. “Joh, je ziet er goed uit en bent niet op je achterhoofd gevallen, jij komt echt wel een leuke kerel tegen.” Of: “Neem gewoon een Tinder, een vrouw als jij hoort toch niet alleen op de bank te zitten op zaterdag?” Nou, ik deel die bank na kinderbedtijd liever met de hond waarmee ik het minstens zo gezellig heb.
 

Ik moet er niet aan denken

Gelukkig delen meer vriendinnen mijn gevoel. “Ik moet er niet aan denken, elke avond weer zo’n man op de bank”, zegt vriendin K., al tien jaar gescheiden en moeder van twee, wanneer we bijkletsen over de laatste liefdesperikelen. “Ik ken geen vriendin die daar nou echt gelukkiger van wordt.” Haar jarenlange latrelatie houdt hooguit één date per twee weken in. “Ik heb eigenlijk helemaal geen tijd voor een man”, zegt ze. “Bovendien woont-ie in een andere provincie en je denkt toch niet dat ik mijn eigen huis nog een keer opgeef?”
 

Vader van je kinderen en soulmate

Ook C. bezint zich inmiddels op een koopwoning, iets waar ze zich sinds haar scheiding nog niet toe had durven zetten. “Weet jij veel wie je tegenkomt en hoe het loopt, straks wil ik samenwonen en raak ik die bakstenen niet kwijt”, zei ze een paar jaar geleden nog monter. Nu sluit ze uit ‘ooit nog een vent in haar huis te laten’ zolang de kinderen nog thuis wonen – en dat duurt nog wel even. Is dat even anders dan hoe we het ons hadden voorgesteld, lang geleden. Voordat er kinderen kwamen en het huwelijk nog een eindbestemming leek. “Nou ja, het ís natuurlijk ook wel ideaal”, relativeert C. “Een man die behalve de vader van je kinderen ook nog je soulmate is. Die je de nodige zorg uit handen neemt en met wie je bovendien met enige regelmaat een beetje spannend van bil gaat.”
 

Second man is geen second best

Tja, ik had mijn kinderen én mezelf de scheiding ook liever bespaard, maar een second man is duidelijk niet second best. Ik doe niet meer mee, voorlopig. Niet in de tijd van mijn kinderen, tenminste. Wat zullen mijn vriendinnen en ik een lol hebben, daar in ons hofje. En als dat incidentele herenbezoek dan in plaats van een doodgeschoten beer gezellig een flesje champagne meeneemt, stel ik behalve voor onze kinderen ook een omgangsregeling voor de scharrels voor. 
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >