‘Dat hij financieel voor mij wil zorgen, vind ik sexy’

Hester Zitvast

16 oktober, 2022 - 14:03

Leestijd: 10 minuten

Laura (40), moeder van Zoë (14), Boaz (13) en Zara (11):

“We trouwden veertien jaar geleden, op huwelijkse voorwaarden. Ik had op dat moment niets. Geen spaargeld, nul bezittingen, alleen mijn maandinkomen dat ik er steevast helemaal doorheen joeg. Michiel is zeven jaar ouder dan ik en hij had destijds al een eigen bedrijf en een appartement.

“Ik bezat niks en joeg mijn salaris er steevast doorheen”

Zijn ouders stonden erop dat hij financieel goed voor zichzelf zou zorgen. Ze zijn zelf nogal vermogend en waren als de dood dat ik er ooit met zijn erfenis vandoor zou gaan. Ons hele huwelijk vonden ze überhaupt een veel te overhaaste aangelegenheid. Tussen de regels door proefde ik duidelijk dat ik niet de juiste vrouw voor hun zoon was. Niet gestudeerd, niet rijk, veel te gewoontjes. Ik vond het allemaal prima, ik was zo ongelooflijk verliefd op Michiel dat ik zeker wist dat ik de rest van mijn leven bij hem zou blijven en die hele huwelijkse voorwaarden nooit ook maar een klein beetje een issue zouden worden. Nu denk ik: had ik daar toen maar wat beter over nagedacht.

Thuisblijfmoeder

Twee maanden na onze trouwdag hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Dat was absoluut niet gepland. Ik was net bij een nieuwe werkgever begonnen die, toen ik hem vertelde dat ik in verwachting was, vrijwel direct meedeelde dat ik niet door mijn proefperiode was gekomen. Dus stond ik werktechnisch op straat. De eerste maanden van mijn zwangerschap vond ik dat geen probleem. Ik was zo misselijk dat ik aan werken niet moest denken. Daarbij verzekerde Michiel mij dat het helemaal niet erg was dat ik geen baan had.

“Dat Michiel voor mij wilde zorgen vond ik sexy”

Hij verdiende genoeg voor ons samen en hij vond het ook wel een prettig idee dat ons kind tot aan de kleuterschool zou opgroeien met een moeder thuis, zo had hij het ook gekend. Ik twijfelde. Ergens leek het fulltime moederen me heerlijk, anderzijds voelde ik ook wel dat me geheel afhankelijk maken van Michiels inkomen niet verstandig was. Maar nogmaals, ik was verliefd. Echt heel verliefd. Dat Michiel financieel voor mij wilde zorgen vond ik ook wel sexy. Het gaf me een geborgen gevoel.

Fulltime moederen

Onze dochter werd geboren en ik vond het moederen geweldig. Binnen vier jaar waren we drie kinderen rijker en nog steeds waren we dolgelukkig met elkaar. Ergens kriebelde het bij mij om weer aan de slag te gaan, maar onze middelste zoon Boaz was een huilbaby en bleek toen het ergste huilen achter de rug was ook zeker niet de makkelijkste. Hij heeft een milde vorm van autisme, zo weten we nu. Toen wisten we vaak niet wat we met hem aan moesten. Pas toen ik ons leven gestructureerd begon te plannen, kregen we grip op de situatie. Dat ik thuis was, werd een zegen. Ik werd Boaz’ houvast en omdat ik zag dat mijn aanpak werkte en ik voor mijn zoon onmisbaar was, verdween mijn verlangen een baan te zoeken. Ik had een baan: thuis. Daar was ik belangrijk.

“Ik had een baan: thuis. Daar was ik belangrijk”

Naast het huishouden en voor de kinderen zorgen, werd ik actief op school. Ik ging bij de ouderraad en werd na twee jaar voorzitter. Daarnaast was ik klassenmoeder en drie keer in de week fungeerde ik als overblijfmoeder. Als je wil, kun je als ouder vrijwel fulltime op een school aan de slag. Altijd onbetaald natuurlijk. Erg vond ik dat niet. Michiels bedrijf liep zo goed dat we niet op een dubbeltje hoefden te kijken. Nog steeds niet. Ik zou niet willen zeggen dat we rijk zijn, maar we hebben het financieel goed. Michiel zal er nooit iets van zeggen als ik na het shoppen met tassen vol kleding voor mezelf en de kinderen thuiskom. Ze zien er altijd geweldig uit en dat zegt hij ook. Ik besteed veel aandacht aan mijn uiterlijk, ook dat kost geld. Ik ga naar de sportschool en schoonheidsspecialist en ik laat mijn nagels en wenkbrauwen doen. Ik ga maandelijks naar de kapper en laat sinds kort ook wel eens een botoxspuitje zetten. Het geeft me een fijn gevoel er goed uit te zien. ‘Gooische vrouw’, noemen mijn vriendinnen me weleens gekscherend. Ondertussen doen zij niets anders, met als enige verschil dat ze allemaal werken – een paar zelfs fulltime.

Lees ook – ‘Halverwege de maand is het geld op de gezamenlijke rekening al op’ >

Tekortschieten

In bijzijn van mijn vriendinnen voel ik me wel eens tekortschieten in het leven. Als mijn beste vriendin, die advocaat is, bijvoorbeeld vertelt over een spraakmakende zaak waar ze mee bezig is, denk ik: zij maakt echt iets mee… Of als ik in de app wat data opgooi om met z’n allen af te spreken en ik voortdurend teruglees dat ze wel willen, maar helemaal vol zakelijke afspraken zitten. Zoek dan een baan, zou een logische reactie zijn, maar ik heb een vrijwel blanco cv, dus wie wil mij hebben? Ja, de supermarkt misschien. En dan werken voor het minimumloon… Ik voel me echt niet snel ergens te goed voor, maar dan ben ik er toch echt liever voor mijn kinderen en leun ik op het salaris van mijn man, hoe ongeëmancipeerd ook. Ik heb nou eenmaal een niet zo heel verstandige keuze gemaakt op m’n 26ste en daar draag ik nu de gevolgen van.

De koek is op

Een jaar geleden is een goede vriendin van me gescheiden. Ze zag haar huwelijk niet meer zitten en huurde een leuk appartement om de hoek bij haar ex, waar ze met haar kinderen introk. Als ik eerlijk ben, had ik dat ook gedaan als ik financieel mijn eigen boontjes kon doppen. Dan had ik Michiel verlaten, want tussen ons is de koek echt op. De verliefdheid van toen, daar kan ik me bijna niets meer bij voorstellen. We zijn helemaal uit elkaar gegroeid, maar we gedogen elkaar wel. Ruzie hebben we echt zelden. Hadden we dat maar, dan zou er nog enige vorm van passie zijn.

“Hadden we maar ruzie, dan zou er nog enige passie zijn”

Ons leven kabbelt gezapig voort, niet bepaald wat ik me er destijds bij had voorgesteld. Als we ’s avonds op de bank zitten met een wijntje oogt het misschien voor de gemiddelde buitenstaander heel gezellig en gelukkig. De werkelijkheid is dat we allebei zwijgend naar een serie kijken of halverwege de avond op de bank in slaap vallen. En dan breekt er weer een nieuwe dag aan waarin ik me op de kinderen en Michiel zich op zijn bedrijf stort. Ongelukkig? Nee, dat ben ik niet echt. Maar ik weet wel dat het veel en veel gelukkiger kan.

Aanwakkeren

Een paar jaar geleden hebben we relatietherapie gehad. Ook toen hadden we geen ruzie, maar ik wilde graag de liefde weer nieuw leven inblazen. Michiel stond daar ook voor open. We planden op advies van de therapeut meer tijd voor elkaar in; we bezochten musea en bioscopen, sliepen weekendjes in fantastische hotels in gezellige steden, we gingen een dagje naar de sauna en we slikten zelfs een keer samen een xtc-pilletje om eens ‘lekker gek’ te doen. Als het al hielp, was dat het maar voor even. Je tovert dat gevoel van liefde niet terug.

“Het hielp maar even, je tovert geen liefde terug”

En ik snap ook wel dat die prille verliefdheid bij iedereen tijdelijk is. Maar als ik zie hoe onze buurvrouw naar haar vriend kijkt, dan wil ik dat ook. Ze verlangt naar hem. Ze vindt hem geweldig, ondanks dat ze al elf jaar een stel zijn. Ze houden elkaars hand vast als ze de hond uitlaten en ze lachen vanuit hun tenen om elkaars grappen. Als ik naar Michiel kijk, zie ik een leuke vent en een lieve vader, maar niet langer een man van wie mijn hart een sprongetje maakt. Ik vind hem saai. Ik vind ons saai. We hebben elkaar uitgespeeld, ik denk dat je het zo kunt stellen.

Complete ommekeer

Ga dan bij hem weg, zou je zeggen. Dat zou voor mij alleen een complete ommekeer van mijn leven betekenen. Ik weet zeker dat Michiel zonder morren flink alimentatie voor de kinderen zou betalen en misschien zelfs nog wel een huis voor ons zou huren. Maar hij gaat natuurlijk niet mijn huidige leefstijl tot in het oneindige bekostigen. En eerlijk? Dat zou ik heel erg missen. Zo erg, dat ik bij hem blijf. Daarnaast ik wil ook het leven van onze kinderen niet overhoop trekken. Boaz doet het goed zo, die zou echt heel slecht kunnen omgaan met een leven in twee huizen. Dat ik nu kan doen en laten wat ik wil op financieel vlak, maakt het voor mij dragelijk. Als ik een offday heb met Michiel en lekker in mijn mooie autootje stap om me te laten verwennen door mijn schoonheidsspecialist, neem ik de uitgebluste liefde wat makkelijker voor lief.

Verliefdheid

Er is niemand die weet dat ik op deze manier in mijn relatie sta. Ik schaam me er ook wel een beetje voor, eerlijk gezegd. Liefde zou het belangrijkste in je leven moeten zijn. Het hoort niet te ontbreken in een gezinsleven, maar ik neem dat gemis omwille van mijn luxeleventje voor lief. Niet meer skiën, niet meer even een korte vakantie met de kinderen op Aruba. Niet meer wekelijks uit eten – want dat doen we iedere vrijdag met z’n allen; ik mis het al nu ik het alleen nog maar hardop zeg. Maar aan de andere kant, ik weet ook niet hoe lang ik dit volhoud. In deze constructie met ons gedoogbeleid is het te doen. Ik sluit niet uit dat ik ooit verliefd word op een andere man en dan ineens niets meer geef om alle luxe waar ik nu in leef en de knoop doorhak. Van Michiel hoef ik niet te verwachten dat hij de handdoek in de ring gooit. Hij zou nooit uit zichzelf een punt achter ons huwelijk zetten.

“Michiel vindt het wel prima, door mij kan hij werken”

Ik denk dat ook bij hem de verliefdheid en diepe liefde ver te zoeken is, maar dat hij het met mij thuis ook gewoon wel makkelijk vindt. Door mij kan hij werken. Door mij komt hij iedere dag in een opgeruimd huis thuis. Door mij hoeft hij geen ratrace met de kinderen te lopen. En zo houden we elkaar een beetje in de tang. Gek genoeg voel ik me door het idee dat we dit samen hebben gecreëerd wat minder schuldig. We waren er allebei bij en hebben het samen laten gebeuren.” Dit artikel staat in de Kek Mama Liefdesspecial 2022.   Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.