Beeld: Shutterstock
Na negen jaar huwelijk en twee jaar relatietherapie, heeft Anna (36) een rigoureus besluit genomen: ze gaat scheiden van Tim (41). Vanuit het nieuwe huis dat ze sindsdien bewoont met zonen Oscar (4) en Merlijn (9), vertelt ze elke twee weken over haar scheidingsleed én -vermaak – want dat laatste is er gelukkig ook.
Ons leven loopt op rolletjes. Oscar is begonnen aan de basisschool, Merlijn zit lekker in zijn vel, en ik heb mijn leven als fulltime werkende, alleenstaande moeder best aardig op de rit, vind ik zelf. Ik heb weer tijd voor vriendinnen, ben zowaar een keer op date geweest en om ons geluk te completeren, woont sinds kort een eigenwijze kat in huis, die behalve voor gehavende gordijnen, vooral voor een hoop hilariteit zorgt. Dit alles zonder Tim, die weliswaar eens in de zoveel weken een ijsje eet met de jongens, maar verder in wat voor opvoedkundige vorm dan ook afwezig is. We hebben er vrede mee, sort of. Er is in elk geval rust, en duidelijkheid.
Tot op een middag een brief van een groot advocatenkantoor op de mat valt.
Mijn eerste reactie is schrik. Heb ik een zakelijke fout gemaakt? Een vreselijke overtreding begaan? Met mijn hart in mijn keel open ik de envelop. Ik moet de brief twee keer lezen voordat tot me doordringt waar hij over gaat. ‘Volledige voogdij’, lees ik. En: ‘ontzegging van gelijkwaardig ouderschap’. Ik voel de grond onder mijn voeten vandaan zakken. Bijna twee jaar na onze scheiding start Tim een juridisch gevecht over de kinderen, zonder mij ooit te melden dat hij de situatie anders wilde.
“Is dit nodig?”, spreek ik in op zijn voicemail, nadat hij me vijf keer heeft weggedrukt. “Natuurlijk kun je de kinderen vaker zien; we willen niet anders.”
Geen reactie.
Lees ook:
Anna’s scheiding: ‘Tim wil het niet meer, de zorg voor onze kinderen’ >
Koortsachtig ga ik na wat ik verkeerd heb gedaan. Waarop hij me zou kunnen veroordelen. Ik lees oude app- en mailconversaties na. Denk terug aan alle avonden waarop ik de kinderen beloofde dat papa echt wel weer wat zou laten horen, nadat we weer eens voor een dichte deur stonden. Mijn enige conclusie: ik heb het geprobeerd. Bijna gesmeekt of hij het anders wilde doen, in het belang van de kinderen. In onze conversaties zitten gaten van weken, waarin hij onbereikbaar was. Ik wil hem terug in het leven van Oscar en Merlijn, maar niet op zo’n manier. Tegelijkertijd realiseer ik me dat als we nu geen duidelijke afspraken maken, we misschien nog wel jaren door modderen op deze manier. Dat gun ik de kinderen niet, maar ook mezelf niet.
Met knikkende knieën pluk ik een advocaat van internet, vraag me af hoe ik dit emotioneel én financieel ga bolwerken, en bel.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Amber en Gijs hebben financieel niets te klagen, maar ze zijn het erover eens dat het compleet uit de hand is gelopen met Ambers uitgavenpatroon in de decembermaand: ‘Decemberuitgaven lopen uit de hand’.
Stap je vol optimisme het consultatiebureau binnen, blijkt je kind te mager, te wild of valt er wel iets anders aan te merken waardoor je met een ingestort moeder-ego het pand weer verlaat. Drie moeders delen hun ervaring.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Al voordat ze hem ontmoet had, wist Anusha dat Milan van avontuurlijke en extreme seks hield. Zelf is ze nu ook helemaal thuis in de wereld van het swingen en BDSM.