Beeld: Shutterstock
Na een stormachtige zomer in de Toscaanse heuvels wist Anne-Fleur (34), moeder van Sam (5), wat haar te doen stond: scheiden van haar man Levi (31).
Anne-Fleur:
“Een stacaravan op een reusachtige familiecamping in Italië, ik wist niet wat ik ervan moest verwachten. Ik groeide op in een expatgezin, was reizen naar Kenia, Zuid-Afrika, Azië en andere tropische oorden gewend. Maar mijn man Levi drong aan: voor onze zoon Sam – toen bijna vier – zou dit het summum zijn. Vrijheid, vriendjes; wat wil een kind nog meer?
Op het moment dat we arriveerden, wist ik dat ik een fout had gemaakt. We kregen een polsbandje dat duidelijk maakte dat we bij de club hoorden en nog voordat we onze stacaravan hadden gezien, werden we al aangesproken door campinggasten met kinderen die vriendjes wilden worden met Sam. Ik heb een drukke baan. Ik wílde helemaal geen contact met andere mensen, ik wilde rust. Maar blijkbaar gaat dat zo, op een familiecamping. Levi voelde zich vanaf de eerste seconde thuis. Hij bracht zijn hele jeugd op boerencampings door, en het verblijf op een vijfsterrencamping was voor hem net zo luxe als voor mij een vijfsterrenhotel. Ik keek op mijn beurt vol afschuw naar het entertainmentteam dat dansjes deed aan het zwembad, kinderen ronselde voor musicalles en me en passant attendeerde op de bingo, later die avond. Een bingo – serieus? Ik voelde me alsof ik in een slechte remake was beland van Dirty dancing.
Eerlijk: Levi en ik zaten nooit op één lijn over wat leuk was. Onze achtergronden verschilden als dag en nacht. Ik heb een leidinggevende functie, hij is cv-monteur. Ik hou van jazz, hij van de Top 40. Dat zou niks moeten uitmaken wanneer je gevoelsmatig bij elkaar aansluit, maar ook dat deden we niet. Ik werd verliefd op Levi vanwege zijn onbevangenheid, hij viel op mij om mijn onafhankelijkheid. Mijn ouders accepteerden hem nooit, zijn ouders begrepen niet wat hij moest met een meisje uit mijn ‘milieu’. Allemaal redenen om alleen maar closer te worden, want het leven draait toch niet om milieus en carrières en achtergronden? Helaas merkte ik vanaf de geboorte van Sam toen onze opvoedopvattingen nogal verschillend bleken, dat dat toch anders zit.
Vier maanden na Sams geboorte kreeg ik een postnatale depressie. En hoe ik ook probeerde mijn gevoel duidelijk te maken aan Levi, hij begreep het niet. Het waren gewoon mijn hormonen, wuifde hij mijn emoties weg, en uiteindelijk ‘kreeg dat kind er niks van’, dacht hij. Ik miste elke vorm van begrip. Want natuurlijk kreeg Sam er wel iets van mee en waren het niet alléén mijn hormonen; ik verlangde naar iemand die iets verder door filosofeerde over wat er speelde. Levi vond op zijn beurt dat ik doordraafde, en zelfs hysterisch was. Mijn depressie verdween toen Sam zeven maanden was en ik stopte met de borstvoeding. Maar toen was de verwijdering tussen Levi en mij al een feit. Ik vond Levi te grof in zijn taalgebruik en benadering van Sam, hij vond mij een geitenwollensok. Ik wilde Sam bewust opvoeden, met zo veel mogelijk biologische voeding, rust en regelmaat; Levi stopte hem met zes maanden al stiekem een knakworst toe en liet hem tijdens mijn sportavonden gerust tot tien uur op de bank liggen. Pedagogische vraagstukken besprak ik van lieverlee alleen nog met vriendinnen. Levi verdween steeds vaker naar de voetbal. Drie jaar lang twijfelden we over een tweede kind. Ik wilde niks liever, maar wist niet zeker of Levi de aangewezen man daarvoor was. Levi twijfelde of ik het wel zou aankunnen, een tweede – want wat als ik weer ‘de kolder in mijn kop zou krijgen’ – zoals hij dat noemde?
Lees ook: Seks in de voortent: ‘Hoe dóen mensen dat?’
Onze vakantie in Italië was bedoeld om hier duidelijkheid in te krijgen. Om nader tot elkaar te komen. Alle ballast van thuis te vergeten en weer even verliefd te zijn. Te genieten van ons gezin. In plaats daarvan voelde ik onbegrip toen ik zag hoe Levi zich juichend in het georganiseerde entertainment stortte. Hij sloot zich meteen de eerste middag aan bij een beachvolleybalclub die dagelijks trainde voor de grote wedstrijd, een week later. Sam maakte even snel vier nieuwe vriendjes en was urenlang in de Kids Club te vinden. Ik verslond ondertussen het ene boek na het andere, teruggetrokken in mijn eigen wereld. Hoewel we ons alle drie vermaakten, waren we totaal versnipperd als gezin.
We waren drie dagen op de camping toen ik tijdens een ochtendwandeling Eugenio tegenkwam. Hij was leverancier en laadde net zijn busje uit toen ik die ochtend langsliep. Hij viel me op, en hij knipoogde naar me toen mijn blik blijkbaar iets te lang op hem bleef hangen. De daaropvolgende ochtenden kwam ik hem steeds tegen. Tot hij op de vierde ochtend, een week na onze aankomst, in het Engels vroeg: ‘Het is vakantie, waarom loop je zo hard? Ben je op de vlucht?’ Dat raakte me. ‘Doe niet zo gek’, antwoordde ik, en zette het op een huppeltje. Maar toen ik hem de volgende ochtend weer tegenkwam, hield hij me tegen. ‘Je hebt nog geen antwoord gegeven’, zei hij. Een halfuur later zaten we aan de cappuccino en voelde ik een tinteling in mijn onderbuik.
We hadden het best gezellig, Levi, Sam en ik. Na onze afzonderlijke dagprogramma’s borrelden we samen, gingen van de glijbanen en bouwden zandkastelen op het campingstrandje. De diners draaiden grotendeels om Sam, die structureel weigerde iets anders te eten dan friet en watermeloen. Zodra hij eenmaal sliep, hield een van ons de wacht en was de ander vrij om te borrelen (Levi), een strandwandeling te maken (ik) of waar we ook maar zin in hadden. We waren op vakantie gegaan om elkaar opnieuw te vinden, maar verloren juist daar nog meer contact met elkaar.
In de tweede week van onze vakantie hield Eugenio me opnieuw staande tijdens mijn ochtendronde. ‘Waar ren je nou zo hard voor weg?’ vroeg hij. Zijn ogen priemden in de mijne. En voordat ik antwoord kon geven, zoenden we. Natuurlijk was ook dat een vlucht – viel ik niet echt voor deze man, maar wilde ik weg uit de werkelijkheid. Levi en ik waren op een kruispunt gekomen. Hier en nu, ver weg van het normale leven, was het opeens zó duidelijk. Er was niets wat ons bond, anders dan ons kind. En Sam had het heerlijk, maar niet anders dan wanneer Levi en ik niet samen zouden zijn.
Lees ook: ‘Ik ga voortaan wel alleen met de kinderen op vakantie’
Onze vakantie zou vijftien dagen duren. Eugenio en ik bleven elkaar ontmoeten, tot een zoenpartij zo uit de hand liep dat we vreeën. Ontzettend ordinair, achter in zijn busje. Er was geen houden aan, maar tegelijkertijd waren we allebei heel realistisch. Dit had geen toekomst. Er was aantrekkingskracht tussen ons, maar hij begreep mijn situatie. Het was alsof het een seintje was van hogerhand. Een wake-up call. Natuurlijk was ik ontzéttend fout bezig. En tegelijkertijd leek het alsof het goed was zo. Ik voelde me schuldig dat ik Levi had bedrogen, maar de geestelijke afstand die ik al lang van hem had genomen, was misschien nog wel veel erger. Bovendien vreeën Levi en ik de hele vakantie niet. We spraken er met geen woord over, maar er was ook rust. Ik was niet verliefd. Mijn ontmoetingen met Eugenio waren eerder therapeutisch. Ik vertelde hem over mijn twijfels bij mijn huwelijk, mijn frustraties. Hij leek me te begrijpen. Tegen de tijd dat we vertrokken, hadden we drie keer sex gehad. Superfout, maar ook verhelderend. Want door die intimiteit met een ander realiseerde ik me ook dat ik geen intimiteit meer voelde met Levi. Ik hield van hem, maar in zijn rol als vader voor onze zoon. Ik wist wat me te doen stond.
We waren twee weken thuis toen Levi relatietherapie voorstelde. Zijn collega had het ook gedaan en het had zijn vrouw en hem enorm geholpen, zei hij. Ik kuste hem, hield hem vast en zei: ‘Dat gaat ons niet meer helpen.’ Het gekke was: we hadden niet meer woorden nodig. Levi zag ook wel dat de verschillen die we eerst zo leuk vonden aan elkaar, ons nu juist opbraken. Ik beloofde de hele scheiding te regelen in het belang van ons alle drie, en nog geen vier maanden later tekenden we het convenant. Daarna gingen we met z’n drieën uit eten: Levi, Sam en ik.
Het is nu ruim een jaar later en Levi en ik zijn nog steeds de beste vrienden. Sam zit lekker in zijn vel en was heel snel gewend aan de nieuwe situatie. Er zijn weinig spanningen. Natuurlijk is het wennen, ik alleen met Sam in ons grote huis en Levi in een appartement in een dorp verderop. Maar we doen het best goed. Mijn campingaffaire was niet de aanleiding van onze breuk, maar opende me wel de ogen. Van Eugenio heb ik nooit meer iets gehoord en ik heb Levi nooit over hem verteld. Het veranderde niets aan de situatie en ik wilde niet dat het de vriendschap die Levi en ik nog wel voor elkaar voelden zou beschadigen. Deze zomer gaan we met z’n allen op vakantie. Ilona is er ook, de nieuwe vriendin van Levi, met haar twee kinderen. We hebben een huis gehuurd dat uit twee appartementen bestaat. Sam en ik zitten in het ene, Levi en Ilona met haar kinderen in het andere. Ik ben daar dolgelukkig mee. Ik gun mijn zoon de wereld en die begint met een solide thuisbasis. Die kunnen we hem bieden; ik vind ooit ook nog wel een partner. Of niet. Het maakt niet uit, want gelukkig zijn we nu al. Eindelijk.” Dit artikel stond eerder in Kek Mama
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.