Nu hun zoons een eigen mening krijgen, wil de man van Jeanette niets meer met ze te maken hebben. “Hij woont boven, wij beneden.”
Jeanette (43), moeder van Peter (13) en Max (11): “Mijn jongste speelde de hoofdrol in de schoolmusical van groep acht. En alsof dat nog niet opwindend genoeg was, moest hij op het podium een meisje zoenen dat hij stiekem heel erg leuk vond. Maanden tevoren kon hij al niet slapen van de opwinding.
Op de avond van de voorstelling stonden zijn grote broer en ik keurig op tijd klaar, mijn man was nergens te bekennen. We troffen hem ook niet in de zaal. Ik appte nerveus: ‘Waar ben je, het begint zo.’ Hij antwoordde: ‘Ik kom niet. Je hebt mijn rol gereduceerd tot donor. Max is jouw kind, niet het mijne.’ De haren in mijn nek gingen overeind staan. Hij had me even goed vol in het gezicht kunnen slaan. Op dat moment wist ik dat mijn kinderen hun vader definitief kwijt waren.
De avond ging in een waas voorbij. Ik was zo bang dat Max vanaf het toneel de lege plek naast me zou zien en uit zijn rol zou vallen. Niets daarvan, hij speelde de sterren van de hemel. Het publiek vrat hem op. En hoe enthousiaster de zaal was, hoe meer het in het oog sprong dat Jeroen afwezig was. In de pauze vroegen tientallen ouders naar hem. Ik probeerde met alle geweld niet te huilen en zei dat hij ziek was. En dat is hij ook, daar ben ik van overtuigd. Jeroen is geen slecht mens, hoe wreed hij soms ook doet.
Ik denk dat hij Asperger heeft, een erfelijke aandoening die inhoudt dat je je amper in anderen kunt verplaatsen, opgaat in je eigen obsessies en je terugtrekt in je eigen wereld omdat je de grote wereld niet begrijpt. Zijn vader heeft het ook, concludeer ik uit de verhalen van mijn schoonmoeder. Aspergers kunnen hun handicap camoufleren doordat ze heel gewoon overkomen en vaak heel slim zijn, waardoor ze sociaal gedrag kunnen kopiëren.
Bij mij begon er pas iets te dagen toen we kinderen kregen en hij jaloers op ze werd. Als ik het eerder geweten had, was ik evengoed verliefd op hem geworden, ben ik bang. Zijn ogen waren te blauw, zijn krullen te donker. Ik zag hem veertien jaar geleden voor het eerst in een café. Hij stond zo aanstekelijk te schateren met een vriend dat ik ook moest lachen. Hij keek me geamuseerd aan. Ik zag sterretjes en hartjes terwijl ik een vriend had die thuis op me wachtte. Die vriend stormde om drie uur ’s nachts de kroeg binnen waar ik al uren met Jeroen zat te praten.
Voor de beleefdheid ging ik met hem mee, om het de volgende ochtend uit te maken. Daarna gaf ik me over aan Jeroen. Ik lag op mijn rug met mijn pootjes in de lucht, zo verliefd was ik. Al snel liet ik hem letterlijk mijn leven leiden. Hij bepaalde wie we zagen, welke feestjes we bezochten. ‘Je lijkt wel gehersenspoeld,’ zei mijn boezemvriendin. Daarop vond Jeroen dat ik mijn vriendin moest laten vallen. Dat deed ik braaf.
Waarom ben ik zo gek geweest? Misschien omdat het vertrouwd voelde. Mijn vader was ook tiranniek, mijn moeder een lieverd die het met hem uithield omdat ze altijd de lichtpuntjes zag. Ze was extreem plooibaar, net als ik. Zet me op een vuilnisbelt en ik zie na verloop van tijd de madeliefjes groeien. Dat klinkt goed maar het is ook een handicap, want ik kom nooit van die vuilnisbelt af. Je wordt er niet leuker van als je altijd maar aardig bent. Mijn oudste zoon vindt me een sukkeltje. Een aardig sukkeltje.
Zo zag mijn rebelse broer me ook. Hij eiste alle aandacht van mijn ouders op, daarom hield ik me gedeisd terwijl ik ze misschien wel meer nodig had dan hij. Jeroen sprong in dat gat. Hij behandelde me als een godin. In goede tijden kreeg ik elke dag een cadeautje van hem. Voor een bijzondere thee die ik lekker vond, reed hij naar de andere kant van het land. Ik dacht dat het voortkwam uit liefde maar weet nu dat hij daartoe niet in staat is. Hij kopieerde gewoon de ideale minnaar uit een Hollywood-film.
Wat ik vreselijk vond: om niets kon zijn humeur omslaan. Dan negeerde hij me dagenlang. Meestal had ik geen idee wat ik verkeerd deed maar ik kroop over de grond om het goed te maken en was doodsbang dat hij me zou verlaten. Nu weet ik dat we zo overstuur waren omdat op dat soort momenten bleek dat we twee verschillende mensen waren.
Voor hem was het alsof zijn rechterhand opeens niet begreep wat hij wilde. Het was misschien een slecht idee dat wij kinderen kregen, maar ik ben blij dat ik er indertijd anders over dacht, anders was ik de leukste zonen van de wereld misgelopen. Het was overigens niet mijn idee. Jeroen begon erover. Hij wilde een eigen koninkrijk creëren, vol verlengstukjes van zichzelf. Wat hem betrof werden het er wel twintig.
Lees ook
Weg bij je man omdat hij depressief is >
Jeroen wilde niet bij de geboorte van de kinderen zijn. Aspergers kunnen niet tegen overweldigende situaties, weet ik nu. Ik vond het niet erg, integendeel. Nu kon ik me ontspannen en focussen op de bevalling. Dat was onmogelijk als hij in de buurt was.
Peter werd geboren en ik keek verkrampt toe hoe Jeroen op hem reageerde. Pas toen ik zag dat hij lief tegen hem deed, kon ik weer ademen. De eerste nacht met zijn drieën werd ik vroeg wakker. Ik keek naar mijn zoon en voelde het moedergevoel in me zakken. Bijna tastbaar via mijn hoofd recht mijn lichaam in tot in mijn tenen. Het was nog overweldigender dan mijn verliefdheid op Jeroen.
Toen de kinderen klein waren, was hij een leuke vader. De jongens adoreerden hem evenveel als ik. Hij was de grootste, onze koning. Zo noemden we hem ook: koning. Toen hij me vroeg mijn baan op te geven omdat hij het prettiger vond als ik fulltime moeder werd, gehoorzaamde ik meteen. Zo werd ik ook financieel afhankelijk van hem.
De kentering kwam toen onze oudste twee jaar geleden naar de middelbare school ging. Tot dan toe was hij een typisch vaderskind geweest. Op de basisschool had hij alles gedaan wat Jeroen wilde. Als Jeroen over geschiedenis vertelde, luisterde Peter ademloos. Ze gingen samen naar Waterloo en het strand waar de geallieerden op D-day landden. Ook gingen ze de stad in voor kleren. Gekke kleren, een beetje punk-achtig, tegen de stroom in. Jeroen vindt mensen die groepsgedrag vertonen sukkels. Omdat hem dat zelf niet lukt, denk ik.
De klap was dan ook groot toen zijn oudste zoon in de brugklas de mening van zijn leeftijdgenoten belangrijk begon te vinden. Toen hij de punkkleren niet meer aantrok en net zo wilde zijn als de rest. Dat kwetste Jeroen. En als hij gekrenkt is, is zijn reactie: je bestaat niet meer voor mij. Het mondde op een dag uit in een afschuwelijke scène, waarin Jeroen tegen Peter zei dat hij een doorsnee kind was, een meeloper, een sukkeltje.
Ik wachtte tot Jeroen weer naar zijn werk was voor ik mijn huilende kind troostte. Ik wist dat de hel zou zijn losgebroken als ik in Jeroens aanwezigheid partij had gekozen voor onze zoon. Pas toen we alleen waren, legde ik Peter uit dat hij Jeroens gedrag niet op zichzelf moest betrekken. Dat het normaal was dat hij bij de groep wilde horen en niet normaal dat Jeroen daar boos om werd. Dat Jeroen het liefste wilde dat Peter zijn kleine jongetje bleef, maar dat Peter een uniek mens was die zijn eigen pad moest volgen.
Natuurlijk kwam Jeroen erachter dat ik hem achter zijn rug was afgevallen. Toen hij me confronteerde, koos ik in zijn gezicht partij voor de kinderen. Voor het eerst. Ik zei hem dat ik ongelooflijk veel van hem heb gehouden, en dat ik dat tot op zekere hoogte nog steeds deed, maar dat ik een andere visie had op de opvoeding en niet geloofde in de zijne. Ik zei dat ik klaar was met sorry zeggen. Heel rustig, niet boos of gekwetst. Je wordt ook niet boos op iemand die in een rolstoel zit omdat hij niet meeloopt.
Sindsdien ziet Jeroen me als een verrader die de kinderen tegen hem heeft opgezet. Hij trekt zich terug in zijn eigen wereld en leeft op de bovenste verdieping van ons huis. We komen elkaar zelden tegen. Als het gebeurt is het akelig, je voelt de boosheid van hem af stralen. Ik doe niets meer om hem terug te krijgen. Ik heb hem toch verloren. Ik sta er versteld van hoe goed ik daarmee om kan gaan. Mijn angst van destijds was onterecht. Ik ben volwassen geworden. Ik buig mee maar als de wind ligt, kom ik overeind. Sterker dan ooit.
Jeroen raakt me alleen nog wat de kinderen betreft. Hij negeert onze oudste zoon totaal. Peter rookt joints, doet niets op school en vraagt waarom ik niet bij zijn vader wegga. Ik wik en weeg. Ik heb geen inkomen en weet zeker dat Jeroen niets meer betaalt zodra we niet meer in hetzelfde huis wonen. Ik kan niet overzien wat er gebeurt als we gaan scheiden. Tot de avond van het schooltoneel, een paar maanden geleden, had Jeroen nog wel contact met Max.
Onze jongste zoon is nooit zo in Jeroens ban geweest. Hij gaat veel meer zijn eigen gang, is onaantastbaar, hem flik je niks. Daar had Jeroen respect voor. Het syndroom van Asperger is erfelijk; ik kijk met argusogen naar mijn zonen of ik geen trekken van hun vader bespeur.
De avond van het schooltoneel vertelde Max iets dat me als muziek in de oren klonk. Hij zei opgewonden dat hij zo bang was dat het meisje dat hij moest zoenen hem niet aardig vond. Dat hij heel goed oplette hoe ze naar hem keek, om te zien hoe ze zich voelde. En dat hij langzaam maar zeker doorkreeg dat ze hem wel leuk vond. Ik begreep opeens waarom hij gewoon had doorgespeeld, ondanks de lege plek in de zaal. Hij was helemaal niet met zijn vader bezig geweest. Max is geen stukje van zijn vader. Ook niet van mij, trouwens. Dat begrijpt dat leuke jongste kind van me nu al.”
Dit artikel staat in Kek Mama magazine.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.