‘Mijn man stond niet te springen om me terug te nemen na onze scheiding’

Jorinde Benner

4 augustus, 2022 - 10:57

Leestijd: 3 minuten

“Mijn man stond niet bepaald te springen om me terug te nemen toen ik opbiechtte dat ik ontzettend stom was geweest. Hij is er eentje van het type Stille Willem. Stabiel, betrouwbaar, voorspelbaar. Nooit erg aanwezig of vrolijk, maar ook nooit in een slechte bui. Dan verbleek je een beetje naast iemand als ik: hyperactief, buiig, wispelturig, altijd bezig met duizend dingen tegelijk.

Elke dag hetzelfde patroon

Achteraf gezien is het een wonder dat hij het met me uithield, maar in plaats daarvan zette ik hem aan de kant. Misschien kwam het door de sleur sinds we kinderen hadden, misschien ook door het ‘is dit alles’-gevoel. Hoe dan ook, ik was er op een dag gewoon klaar mee. Elke dag verliep volgens hetzelfde patroon, elke avond kropen we uitgeblust in bed. Geen diepe gesprekken, geen seks, geen humor. Bedacht ik een spontaan weekendje weg, dan kon hij niet, maar zelf eens een etentje voorstellen, ho maar. Misschien maar beter ook, want we waren zo’n stel geworden dat in een restaurant zwijgend tegenover elkaar aan een tafeltje zit. Dat nooit, had ik me altijd voorgenomen, en zo geschiedde. Mijn man reageerde wederom voorspelbaar: nuchter, stabiel, rustig. Met behulp van een mediator was onze scheiding in een mum van tijd geregeld.

Lees ook Daan heeft spijt van haar scheiding: ‘Ik had gewoon zin in iets anders’ >

‘Spijt als haren op mijn hoofd’

Ik had alleen nooit voorzien hoe ingrijpend een scheiding is. Voor onze zonen van elf, negen en zeven, maar ook voor mij. Koud in mijn nieuwe huis, compleet met nieuwe badkamer en felbegeerde gietvloer, had ik al spijt als haren op mijn hoofd. De dagen alleen, als de kinderen bij hun vader waren, voelde ik me eenzaam in plaats van vrij. De zorg voor de jongens viel me zwaar zonder partner die een huiswerkoverhoring, voetbaltraining of de boodschappen voor zijn rekening nam. De kinderen waren compleet van de leg door de nieuwe situatie, en afwisselend verdrietig en onhandelbaar. En ondertussen kreeg ik de eindjes financieel amper aan elkaar geknoopt. Af en toe had ik een date, maar al die mannen vond ik losers als ik ze vergeleek met mijn ex. Op seks beluste haantjes, in plaats van rotsen in de branding. Sleur is helemaal zo gek nog niet, als je eenmaal weet hoe de andere kant eruitziet.

Geen bal aan

Mijn ex was ook een beetje onthand. Hij zorgde goed voor de kinderen, maar vond er net als ik geen bal aan, dat leven zonder elkaar. Toen we na een sessie bij de mediator napraatten bij een glas wijn, flapte ik het eruit: ‘We kunnen het ook gewoon niet doen, hè.’ Voor het eerst zag ik hem boos. Hij verweet me dat ik ons gezin op torenhoge scheidings- en verhuiskosten had gejaagd. En dan wilde ik nu opeens terug? Hoe haalde ik het in mijn hoofd? Die ruzie gaf de aanzet tot de wezenlijke gesprekken die ik ons huwelijk zo gemist had. Nog geen jaar na mijn vertrek hebben we het ongetekende convenant ritueel verbrand bij een fles champagne. Het etentje om het te vieren hebben we maar laten zitten: dat geld hadden we nodig om de mediator te betalen.” Dit verhaal heeft eerder in Kek Mama gestaan.     Meer Kek Mama? Volg ons op Instagram.