‘Mijn neefjes vroegen een Playstation voor Sinterklaas, mijn zoons vroegen mama terug’

Jorinde Benner

10 april, 2018 - 11:39

Leestijd: 4 minuten

De vrouw van Yvo (41) stierf zes jaar geleden. Zijn zoons zijn 11 en 12

“Mijn neefjes vroegen een Playstation voor Sinterklaas, mijn zoons vroegen mama terug. Vijf en zes waren ze toen hun moeder overleed. Maar ze weten nog precies hoe ze rook en klonk, en welke liedjes ze met ze zong als ze de knullen naar bed bracht. In de keuken hangt een canvas foto van onze laatste zomer samen. We stralen alle vier. Haar aanwezigheid in ons leven is altijd voelbaar, we missen haar elke dag.
 

‘Het belangrijkste hebben we al – elkaar’

We doen het alweer zes jaar met z’n drietjes. Mensen vinden dat bewonderenswaardig. Doe normaal, denk ik dan, hoeveel vrouwen doen het niet in hun eentje? Ons gezinsleven is een geoliede machine. In het begin staan dierbaren nog dag en nacht voor je klaar, maar het leven gaat door. Mensen hebben hun eigen beslommeringen, uiteindelijk ben je op jezelf aangewezen. Ik begrijp het en het is prima. Het belangrijkste hebben we al – en dat is elkaar. Behalve vader en zoons zijn we vooral intens goede vrienden.

De jongens moesten al op jonge leeftijd zelfredzaam zijn, ik kom op doordeweekse dagen niet voor half zeven ’s avonds thuis. Mijn oudste gaat na de zomer naar het vwo, de jongste doet het ook lekker. Ze voetballen en maken ruzie en hebben een jeugd als ieder ander kind, behalve dan dat zij veel te jong hun moeder hebben verloren.
 

Lees ook
Mama is weg, papa blijft achter: ‘Verdorie, denk ik soms, dit hadden zij en ik samen moeten doen’ >
 

‘We hebben heel wat afgehuild’

Het eerste jaar na haar dood was het zwaarst. Dan waren we in de speeltuin en vroeg iemand of we straks lekker naar mama gingen. We hebben heel wat afgehuild. Ik heb mijn vrouw beloofd ons leven zo leuk mogelijk te maken. Dankzij haar overlijdensrisicoverzekering hebben we een riant inkomen. Dat maakt het verlies niet draaglijker, maar het is wel prettig.
 

Rituelen

Een keer per jaar gaan we met z’n drieën op een verre reis, naar Vietnam, Argentinië of Belize. Met kerst gaan we op wintersport – familiebijeenkomsten zijn fijn, maar benadrukken ook het gemis. Op mama’s verjaardag gaan we naar haar graf en het restaurant waar we altijd met z’n vieren kwamen. Haar sterfdag brengen we door met familie. Mijn band met de ouders en zussen van mijn vrouw is nog steeds sterk.

We hebben zo onze rituelen. Onze zondagen zijn heilig; dan slapen we uit, brunchen uitgebreid, gaan naar een sportevenement of doen iets anders. Soms bezoeken we een concert; muziek is een passie die we delen. We eten elke avond met zijn drieën. Beslissen met elkaar wie de boodschappen doet en wat we eten. Ze zijn nog nooit thuisgekomen met pizza of patat. Wel met pasta met mango trouwens, of krieltjes met tomatensaus. We hebben het nog opgegeten ook, en er keihard om gelachen.
 

‘Verder is mijn leven precies zoals ik het wil hebben’

Voor een nieuwe vrouw in mijn leven is geen ruimte, hoe eenzaam ik me soms ook voel. Ik heb weleens een date, maar ga altijd teleurgesteld naar huis. Liever geen seks dan een inhoudsloze onenightstand, en bovendien: ik hou nog steeds van mijn vrouw. ‘Jouw tijd komt wel weer’, zeggen mijn vrienden. Ik snap wel wat ze bedoelen, maar mijn tijd is er al. Ik ben mijn grote liefde verloren, maar verder is mijn leven precies zoals ik het wil hebben.”
 

Dit verhaal is er één van een interviewserie in Kek Mama 02-2018.
 

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >