Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Lees meer
‘Mijn partner aandacht geven voelde als iets op mijn to-do-lijst’
Beeld: Shutterstock
Ach ja, die goeie ouwe tijd. Toen we elkaar wellustig besprongen en om niks konden lachen. En nu is het jaren later en zijn we elkaar ongemerkt uit het oog verloren. “Hij ging z’n eigen gang, als een huisgenoot die je in het voorbijgaan groet.”
Lees verder onder de advertentie
Fenneke (37): “Roel is eerder vreemdgegaan. Zeventien jaar geleden, toen we nog studeerden. Met een griet met wie hij achter de bar werkte. Toen ik daarachter kwam, leek het alsof er een mes in mijn hart werd gestoken. Ik weet nog dat ik hyperventilerend bij een vriendin op de bank zat. Later sloeg de woede toe. Ik heb al z’n spullen uit het raam gegooid.
Lees verder onder de advertentie
Binding
We waren nog ukkies, waarschijnlijk voelde Roel zich te jong om zich te binden. Toch bleven we bij elkaar. Er was iets wat ons bond. Humor vooral – niemand kan mij zo laten lachen als hij. En onze reislust. Elke winter gingen we zeker een maand backpacken. Azië, Zuid-Amerika. En toen werd vijf jaar geleden onze zoon Joris geboren. Na een korte opleving – want verdorie, wat hadden we samen een mooi mannetje gemaakt – zakte onze relatie ongemerkt in. Was het onze verhuizing naar een buitenwijk? Dat we niet meer lukraak het vliegtuig konden pakken? Het vaste stramien van Joris naar de opvang brengen, werken, Joris ophalen, eten, slapen? Het zal een combinatie van alles zijn geweest.
Lees verder onder de advertentie
Lees ook
Je relatie goed houden na de tropenjaren: ‘We groeiden volkomen uit elkaar’ >
‘Hij ging zijn eigen gang’
Op mijn werk was een reorganisatie bezig en daardoor was ik ook niet de gezelligste vrouw op aarde. Als ik thuiskwam wilde ik vooral rust. Roel aandacht geven voelde als iets op mijn to-do-lijst. Hij leek het niet eens op te merken. Hij ging z’n eigen gang, als een huisgenoot die je in het voorbijgaan groet. En toen zat ik op een avond achter de laptop en stond Roel nog ingelogd op Facebook. En ontdekte ik dat hij al een paar weken met een collega aan het rotzooien was. Bij haar thuis, terwijl ik dacht dat hij weer eens een late vergadering had.
Lees verder onder de advertentie
Gek genoeg verbaasde het mij niet eens. Wat me wel verraste, was mijn gelaten houding. Zo van: dit kan er ook wel bij. Natuurlijk was ik aangeslagen en voelde ik me bedonderd. Maar de paniek en het intense verdriet van al die jaren geleden voelde ik niet. Was mijn gevoel voor hem dan zo erg afgestompt? Dáár schrok ik wel van. Want ik wist ook: ik wil hem niet kwijt. Onze basis is te goed.
Met een paar hobbels en bobbels
Het scheelde dat Roel ook voor mij koos. Voor ons gezin. Geen seconde had hij serieus overwogen mij te verlaten voor die andere vrouw. Het was de afleiding. De spanning. Voelen dat hij nog steeds in de markt lag. Al die voor de hand liggende redenen.
Lees verder onder de advertentie
We zijn nu een jaar verder. En het gaat beter tussen ons dan ik had gehoopt. Ik wil niet in verwijten blijven hangen over zijn misstap. En Roel moet leren zijn gevoelens met mij te delen in plaats van zijn heil buiten de deur te zoeken als het thuis niet lekker loopt. Daar werken we aan. We geven nu oprecht aandacht aan elkaar. We plannen om de week een avond uit. Floris gaat iets vaker uit logeren. Mijn gevoel zegt dat het wel goed komt. Dat we samen oud worden, met een paar hobbels en bobbels onderweg.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
