Anke Laterveer is single moeder van Jakob (8) en Hannah (7). In Kek Mama schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
Dik een jaar geleden schreef ik mijn eerste column voor Kek Mama. Trots vertelde ik er over mijn leven. Gelukkig gescheiden. Daten deed ik wel, maar niet om een nieuwe partner te vinden, laat staan een nieuwe vader voor Jakob en Hannah. ‘Mijn kinderen hebben al een heel leuke vader’, schreef ik.
En dat is zo, ze hebben een fantastische vader. De leukste die ik voor ze kan bedenken. Hij is attent, grappig en zorgzaam. En hij is, zo’n drie jaar na onze scheiding, opnieuw getrouwd. Met een geweldige vrouw. Hoewel hij mij heeft verloren, heeft hij zijn goede smaak gelukkig behouden. Ze is de stiefmoeder die iedere gescheiden vrouw wenst voor haar kinderen. Lief, ze praat met ze over alles en gaat shoppen met mijn dochter. En toch probeert ze nooit mijn plaats in te nemen. Ze is gewoon een extra mens dat voor ze zorgt en van ze houdt.
Lees ook
Column Anke: ‘Mijn kinderen hoeven geen nieuwe vader’ >
Voor mezelf moest ik daar een jaar geleden niet aan denken. ‘Blijft er een keer een vriendje logeren? Hartstikke gezellig, maar wel op voorwaarde dat hij ook gewoon weer weggaat’, schreef ik stoer. Wat ik niet schreef was dat dat eigenlijk over één specifek vriendje ging. Dat steeds vaker bleef slapen. En steeds minder vaak wegging.
‘Ik moet er niet aan denken te wachten tot ik kan douchen omdat hij nog op de wc zit, en plek in mijn kledingkast te maken voor zijn T-shirts’, stond er ook. Inmiddels zijn we een jaar verder. Ik kocht een nieuwe kast, omdat zijn shirts meer ruimte innamen dan een plankje. Regelmatig roep ik tegen een dichte badkamerdeur dat hij op moet schieten. Want hoewel we niet samenwonen, zijn we bijna altijd samen. In het begin als de kinderen bij hun vader waren, nu ook als ze bij mij zijn.
Dat maakt hem natuurlijk niet meteen hun opvoeder. Dat doe ik nog steeds zelf. Ik bepaal wat we wel en niet doen en ik ben eindverantwoordelijk. Ze vragen mij of ze wat mogen drinken of buiten spelen. Als er iemand tot de orde geroepen moet worden, is dat mijn taak en niet de zijne en ook het naar bed brengen doe ik altijd zelf. Even over de dag praten, voorlezen en zingen. Dan een kus en lekker slapen.
Steeds vaker vragen de kinderen na mijn laatste kus: “Komt Thomas ook nog even dag zeggen?” Want hij is dan wel niet hun vader, hij is wel hun Thomas. En zo hebben mijn kinderen vier jaar na de scheiding ineens geen twee mensen die voor ze zorgen en van ze houden, maar vier. Wat een weelde.
Dit artikel staat in Kek Mama 02-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
