Caroline Olling Andersen was het zó zat dat haar man ’s nachts door het babygehuil heen snurkte, dat ze na de zoveelste nachtvoeding besloot van zich af te schrijven. Je moet er maar zin in hebben om 04:00 uur, maar ach: grappig is het wel.
Je moet het gedicht wel in ’t Engels lezen, anders rijmt-ie voor geen meter, maar de boodschap is simpel: moeders zijn ’s nachts uren – wat? – járen in de weer om hun kind te verschonen, voeden en om te kleden, maar puntje bij paaltje wordt de baby later toch wel ‘daddy’s little girl‘. En ja, vertel je kind dan maar eens dat papa vroeger degene was die de hele nacht doorsliep…
Lees ook
Waarom veel baby’s nog niet doorslapen ’s nachts >
Meer dan 30 duizend moeders herkennen zich in het gedicht van Caroline, maar kunnen er gelukkig ook kostelijk om lachen. En wij ook.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.
