‘Na de scheiding bleven we samenwonen om de kosten te drukken’

Jorinde Benner

14 november, 2020 - 09:03

Leestijd: 3 minuten

Sandy: “In plaats van een huis zoeken, onze kinderen van vijf en negen emotioneel begeleiden en mezelf overeind houden, rende ik naast mijn fulltime baan van werk naar ziekenhuis en – sinds kort – het hospice, om voor mijn vader te zorgen. Mijn moeder is al jaren geleden overleden, ik ben enig kind; niemand die mij de zorg uit handen nam.

Jeroen stelde voor tijdelijk bij een vriend te gaan wonen, zodat ik voorlopig in het huis kon blijven. Zo maakten we geen extra kosten en hoefden we financieel dus nog even niets te regelen. Maar wie zorgde dan voor onze kinderen, terwijl ik bij mijn vader was? We besloten het kantoor om te bouwen tot slaapkamer, waar Jeroen in trok. Zo leven we sindsdien als broer en zus.

Een beetje lastig is het wel. We hadden de kinderen net ingelicht over de scheiding en nu ging die opeens min of meer niet door. We legden uit dat de procedure doorliep en we dus nog steeds aan het scheiden waren. We hadden ook niet verwacht dat het zo lang zou duren met mijn vader – al gaat hij nu snel achteruit.
 

Lees ook
‘Wij liggen in scheiding, maar blijven samenwonen’ >
 

‘Jullie zijn nu leuker samen’

Het lukt best harmonieus, dat platonisch samenleven. Ik ben weinig thuis en wannéér ik er ben, ben ik te moe om me druk te maken over een huishouden dat verslonst, een man die er emotioneel niet voor me is en het gros van wat in hem omgaat niet met me deelt. Theoretisch is Jeroen mijn partner niet meer, dus waarom zou ik me er nog aan ergeren? Voor de kinderen is dat soms verwarrend. Pas nog zei onze oudste, Julie, op een avond: ‘Jullie zijn nu leuker samen dan toen jullie nog getrouwd waren. Waarom blijven jullie dan niet gewoon op deze manier samen?’”
 

Genoeg reden

Haar dochter zette haar wel even aan het denken, geeft Sandy toe. “Scheiden is geen kleinigheidje, ik ben me echt wel bewust van de impact. Op de kinderen, maar ook op ons. In je eentje een huishouden runnen is – ondanks de toeslagen die je krijgt als alleenstaande ouder – bijna twee keer zo duur en twee keer zo zwaar als samen, terwijl we er harder voor moeten werken om het te bekostigen. Het is pijnlijk.

Er komen nieuwe partners, met nieuwe kinderen, en om me heen zie ik dat dat niet vanzelfsprekend makkelijk samengaat. Er zijn stellen genoeg die ongelukkiger samenleven dan wij, en toch getrouwd blijven. Jeroen en ik zijn gewoon uit elkaar gegroeid; is dat wel echt genoeg reden om alles wat we samen hebben opgebouwd weg te gooien? Ja, denk ik, júist door de huidige situatie. Want zelfs nu ik mijn vader kwijtraak, kunnen we elkaar op emotioneel niveau niet meer vinden. Maar ergens hou ik toch nog hoop op een wonder tussen ons, zelfs al loopt op de achtergrond Jeroens aanvraag voor een huurwoning.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!