‘Na de zoveelste woede-uitbarsting dacht ik: dit kan zo niet langer’

Redactie Kek Mama

5 november, 2018 - 14:13

Leestijd: 6 minuten

Malyka (38) verliet man Sjors (40) twee jaar geleden na zijn zoveelste woede-uitbarsting.

“‘Je zoekt een schaap met vijf poten’, zei Sjors altijd, wanneer ik me weer eens huilend uitliet over zijn boze buien. ‘Tachtig procent van ons huwelijk is fantastisch. Laat je dat lopen omdat twintig procent je niet zint?’ Hij heeft een punt, dacht ik dan. Want zodra ik na één van zijn buien in huilen uitbarstte, werd hij altijd weer rustig, en zag ik weer de man aan wie ik ooit mijn hart verloor. Met wie ik zo’n enorme klik had – op ongeveer elk vlak. Tijd bestond niet als we samen waren, en niemand begreep me zo goed als hij. Mijn vriendinnen hadden huwelijken die veel minder waren dan dat. Maar ja, die hadden óók geen last van onvoorspelbare uitbarstingen van hun man.  

Perfecte partner

Dit is de prijs die je betaalt voor een connectie als de onze, dacht ik lang. Wat Sjors zei: iederéén streeft naar de perfecte partner, maar die bestaat niet. De ene man kan niet over gevoel praten, de ander kijkt alleen maar voetbal, weer een ander doet niks met de kinderen. Wanneer Sjors in goeden doen was, was hij een man uit duizenden. Een lieve en actieve vader voor onze zoon van nu acht en dochter van drie, een maatje voor mij dat recht in mijn ziel keek en met wie ik alles kon bespreken, en een sprankelende verschijning op feesten en partijen. Niemand zag zijn donkere kant. Na een paar glazen wijn, of wanneer hij stress had – op zijn werk, bijvoorbeeld.  

‘Alle mannen willen iets van je’

De eerste keer dat Sjors flipte, was toen ik zwanger was van onze zoon. Het was oudjaar, en om een minuut over twaalf sprong een sms’je van een mannelijke collega op mijn telefoonscherm. Niks bijzonders, gewoon ‘Gelukkig Nieuwjaar’. Sjors had al minstens een fles champagne achter zijn kiezen, ik lag nietsvermoedend op de bank met mijn dikke buik. ‘Zie je wel!’, gilde hij. ‘Alle mannen willen iets van je, omdat jíj ze allemaal aan het lijntje houdt.’ De tirade die volgde, raakte kant noch wal, maar de samenvatting: ik was niet te vertrouwen, lokte het vast uit als mannen me sms’ten, ik diende rekening met hem te houden – en was het kind in mijn buik eigenlijk wel van hem?

‘Hij had me waar hij me hebben wilde’

Ik wist niet wat me overkwam. Hij kon wel vaker grimmig zijn, maar een escalatie als deze had ik nog niet eerder meegemaakt. Ik had er al wel over gehoord, van zijn zus en ex-vrouw. Met de laatste had hij geen kinderen, maar ik zag haar weleens in het dorp en kwam haar daar ook tegen tijdens het uitgaan. Ik probeerde me te verdedigen. Zei dat het onzin was, en dat hij de enige man voor me was. Alsof ik ooit aanleiding gaf iets anders te vermoeden: Sjors wás ook de liefde van mijn leven. Dat is hij nog steeds. Hij tierde maar door, en uiteindelijk brak ik. Bij het zien van mijn tranen, werd hij rustig. Alsof hij me toen had waar hij me hebben wilde. Het was een beetje eng.  

Lees ook: ‘Mijn familie ziet me aankomen: scheiden is een schande’ >

Jaloers op de regeldag

Ik begon nieuwjaarsdag met een steen in mijn maag, maar Sjors kuste en knuffelde me. De volgende dag ook, en die daarna. Er kwamen geen nieuwe uitbarstingen meer. De collega hield ik ijzig op afstand; alles om maar geen risico te nemen dat zoiets nog eens gebeurde. Het bleef maanden rustig – ook na de geboorte van onze zoon. Maar toen hij een maand of zes was, en ik weer vier dagen per week werkte, begonnen de woede-uitbarstingen opnieuw. Wanneer ik tien minuten later uit mijn werk was dan anders. Afsprak met vriendinnen, want dan gaf ik Sjors te weinig aandacht. Het toppunt was toen ik tijdens een regeldag mijn zoon vaker dan anders aan de borst legde, en Sjors flipte dat ik hem buitensloot. Dit was een man met problemen, realiseerde ik me. Hij was niet vatbaar voor mijn woorden, stond niet open voor relatietherapie of andere psychologische hulp. Ik belandde steeds meer in een isolement, want om de buien buiten de deur te houden, sprak ik steeds minder af. Eerlijk: ik werd steeds banger voor hem.  

‘Was papa weer boos?’

Onzin, vond Sjors. Als je van elkaar houdt, moet je de ander nu eenmaal op de eerste plek zetten. Dat dat ook kan terwijl je voor je kind zorgt en vriendschappen onderhoudt, leek hij niet te begrijpen. Doordat ik mijn sociale leven op een heel laag pitje hield, werden de buien van Sjors wel minder. Het overgrote deel van de tijd was het weer net zo fijn als toen we net verliefd waren. Dat hielden we lang vol. Tot vijf jaar later onze dochter geboren werd. Ik was misselijk, moe. Wilde vaak vroeg naar bed. Bovendien had ik een hoge bloeddruk, die om rust vroeg. Voor Sjors aanleiding om weer vaker boos te worden. Ik trok me terug, vond hij. Het ging me alleen nog maar om mijn kind, en niet om hem. Voor onze zoon was hij lief, maar die kreeg soms wel stukjes mee van de uitbarstingen. Dan bracht ik hem ’s ochtends met dikke ogen naar school, en vroeg hij: ‘Was papa weer boos, mama?’  

Twee jaar sparen

Dit kon zo niet langer. Sjors weigerde elke vorm van hulp omdat ík degene was die fout zat, volgens hem. Ik op mijn beurt was mezelf helemaal kwijtgeraakt. Ik zag mijn vriendinnen niet meer, hield mijn collega’s op afstand. Zelfs het voeden van onze dochter durfde ik soms nauwelijks meer, na de tirades tijdens regeldagen van onze zoon. Zo wil ik onze kinderen niet opvoeden, besloot ik. Al duurde het toen nóg twee jaar eer ik de stap echt durfde te zetten. Én ik genoeg geld bij elkaar had gespaard om te vertrekken, trouwens. De afgelopen twee jaar zijn de gelukkigste van mijn leven geweest. Sjors en ik hebben een co-ouderschap en als vader doet hij het geweldig. Als ex is hij verschrikkelijk. Hij heeft me overal zwart gemaakt, betaalt geen alimentatie, en overlegt niets over de kinderen. Maar het is goed zo: ik hoef hem voor niks te bedanken, en hij neemt zijn verantwoordelijkheid voor de kinderen. Als zíj maar een goede band hebben met hun vader, kan ik hem verder zo veel mogelijk uit mijn leven bannen.” Scheiden of blijven? Lees hier de tips van psycholoog Sandra van Scheijndel. Nog meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >