Beeld: Shutterstock
Met haar nieuwe liefde zat ze zo lekker op één lijn, dan zal het opvoeden ook wel goed komen, dacht Jantine Vreling.
Niet dat ik lig af te luisteren, maar ik hoor gewoon alles. Ik lig ziek op bed in ons gehorige huis. Dat laatste zal hij zijn vergeten. Pal onder onze slaapkamer hoor ik hoe Tim in de keuken met zijn kinderen in de weer is. Het zijn vooral zíjn voetstappen die klinken. En geluid van pannen, borden en bestek. Zijn dochter en zoon moeten daar ergens op de keukenbanken hangen. Ik hoor ze kreunend tegen elkaar zeuren. Over de wifi en over het eten dat hun vader staat te koken.
“Leggen jullie de iPads nu weg? En dek maar even de tafel, dan kunnen we zo eten”, hoor ik Tim zeggen. Maar vanaf de bank is er geluid noch beweging. Ik zal weer even in slaap gesukkeld zijn, maar hoor dan opnieuw: “Jongens, hallo, we kunnen eten. Leg nou die apparaten maar weg.” Er wordt gemopperd en geklaagd. “Eet smakelijk.”
Intussen lig ik te koken in m’n bed. Zie je nou wel, hij laat het zelf gebeuren. Ze steken geen poot uit en komen daar gewoon mee weg. Het rooster aan de keukenmuur wordt genegeerd. Papa heeft het zelf maar even gedaan: vaatwasser uitruimen, tafeldekken en koken. Mijn lieve Tim; hij verkiest harmonie boven handhaven. Ik zak terug in mijn kussens, met de moed in m’n schoenen.
Hoe ‘samen’ wordt zo’n samengesteld gezin eigenlijk? Een huwelijk, drie kinderen en een scheiding; het was me niet in de koude kleren gaan zitten. Zo had ik het niet voor ogen gehad toen we jong en gelukkig trouwden. Scheiden is niet fijn en toch is er soms geen ontkomen aan.
Maar na scheiden komt zonneschijn. En een nieuwe man. Want na een verdrietige tijd – de wonden waren gelikt en alles draaide lekker – was ik weer klaar voor de liefde. Vers bloed; come to momma. Ik mocht een nieuwe man uitzoeken. Zo eentje met wie je kan eindigen op een veranda in een schommelstoel. En jawel hoor, op een mooie dag had ik beet: een leuke man. Eerlijk gevonden op de ijsbaan terwijl ik daar gênante pogingen deed om indruk te maken op mijn kroost. Hoe dan ook, ik vond hem. En hij vond mij leuk. Tim was de man die goed paste bij de nieuwe versie van mezelf.
Hij leek op geen enkele manier op mijn ex-man en dat bevestigde voor mij de match. Na een halfjaar vol vrolijke verliefdheid bekroop ons het prettige gevoel dat dit weleens menens kon zijn. Elkaars kinderen hadden we al ontmoet, maar zij elkaar nog niet. Mijn twee zoontjes en dochter vonden het ook wel tijd worden voor een kennismaking met zijn zoon en dochter. En vice versa. Het klikte gelukkig prima.
Geleidelijk aan spraken we steeds vaker met zijn zevenen af; dagjes weg, logeerpartijen en een paar vakanties. Een dik jaar na het soepel nemen van deze horde, kochten we samen een huis. Als twee – weer gelukkige – ouders met in totaal vijf basisschoolkinderen, kregen we een nieuwe status:, dat van samengesteld gezin.
Als je alle boeken moet geloven is er niets ingewikkelder dan kinderen opvoeden in een samengesteld gezin. En twee derde valt binnen vijf jaar uit elkaar. Want wie voedt wie op? En mag je zomaar je stiefkind corrigeren? Tim en ik stuitten op een heldere richtlijn: opvoedregels zijn voor de échte ouders en huisregels zijn voor de huisgenoten. Samen moesten we het gezellig en leefbaar houden in ons huis. En daar waren afspraken voor nodig.
Huisgenoten mogen elkaar aanspreken op huisregels, maar het opstellen en handhaven van opvoedregels, dát is iets voor de eigen ouder. Logisch, vonden we. Doen we het zo. En hoe ingewikkeld kon het nou nog helemaal zijn; we kenden elkaar toch al goed? In de weekenden en vakanties met z’n allen waren alle eigenaardigheden wel voorbijgekomen. Dacht ik. Maar vakanties lijken niet op het gewone leven. Op vakantie zijn er geen wekkers, wasmanden of weekschema’s. Op vakantie is iedereen vrij, vrolijk en ontspannen (dat laatste lieg ik natuurlijk). Een harde les voor deze naïeve moeder: de praktijk – in een samengesteld gezin – ziet er behoorlijk anders uit.
Dat ‘nieuwe gezinnetje’ spelen we nu een jaar. En ik vind het een pittige klus.
Lees ook
Deze stellen zijn een beetje vreemd, maar hartstikke gelukkig samen >
Het eerste halfjaar – alles was nog nieuw – verliep alles vrij makkelijk. Iedereen was opgewonden over het nieuwe huis en de nieuwe huisgenoten. Het leek wel alsof we ons in één lange vakantie bevonden. Maar sinds een halfjaar nemen de irritaties toe en gooien we elkaar van alles naar het hoofd.
“Dit deden we vroeger nooit zo.”
“Bij papa mag ik dat wel.”
“Wéér een nieuwe regel?”
“Dat doet mama altijd voor mij.”
“Jij bent veel strenger met gametijden”
“Knip die nagels nou eens op tijd.”
“Hij kan toch ook zelf naar voetbal fietsen?”
“Laat ze toch zelf hun brood smeren.”
“Stop nou toch eens met dat nachtlampje, hij is toch zeker geen baby meer.”
“Kun je eigenlijk wel boos worden op je kinderen?”
“Praat toch niet steeds alles goed, geef liever je zwakte eens toe.”
En de klassieker: “Je bent m’n vader niet!”
Ook de kinderen ontwaken uit de roze bubbel van de eerste maanden. Het lijkt hier wel een vergelijkingssite. Soms nemen we het op tegen elkaar. Maar vaker tegen de andere co-ouder. En uiteraard is daar alles beter.
Wij vonden elkaar op gezamenlijke waarden. Dingen die we allebei belangrijk vinden in het leven. Maar kinderen opvoeden, dat hadden we elkaar nog niet zien doen. En dat is wat me nu eerlijk gezegd een beetje tegenvalt.
Soms kan ik me voyeur voelen in zijn leven. Ik zit overal bovenop en zie alles. De meest intieme en pijnlijke worstelingen van of over zijn kinderen. En aan de andere kant heb ik er ook opeens een pottenkijker bij. Iemand die continu meekijkt hoe ik het doe. En die ’s avonds een ‘opbouwende terugkoppeling’ wil geven over wat hem die dag is opgevallen. Sodemieter op zeg.
Tijdens avonden die ik alleen met zijn kinderen doorbreng – wanneer Tim bijvoorbeeld weg is voor zijn werk – merk ik dat er minder spanningen zijn. Bij mij. Blijkbaar erger ik mij niet zozeer aan zijn kinderen, maar aan de manier waarop hij met ze omgaat. Dat is verhelderend en hoopvol. Mijn hart blijkt wel degelijk groot genoeg. Daar passen ook andermans kinderen in.
Het zijn grotemensendingen waar ik mee aan de slag moet. Samen met Tim. We willen leren om elkaar niet de maat te nemen als het om opvoeden gaat. Het is geen wedstrijdje wie de beste vader of moeder is.
Wij zijn begonnen als liefdespartners en dat willen we graag zo houden.
Natuurlijk proberen we zo veel mogelijk op één lijn te komen. Dat is wel zo handig met de kinderen. Maar verschillen mogen er ook zijn. Dat is in een ‘normaal’ gezin immers niet anders. Ik merk dat ik in deze ‘tweede kans’ bang ben voor disharmonie. En misschien had ik veel te hoge verwachtingen van deze nieuwe gezinssituatie. Dat alles hier wél zonder spanningen zou gaan. Juist omdat wij zo’n goeie match zijn. Maar dat heeft weinig met elkaar te maken. In elk gezin moet je zaken afstemmen, je aanpassen en je soms inhouden.
Ik ben enorm gemotiveerd om de kinderen alsnog die warme thuishaven te geven. Twijfels heb ik niet; ik weet zeker dat we hier doorheen komen. Niet zonder schommelingen, maar wel met elkaar.
Op onze veranda.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer verhalen over opvoeden?
Volg ons op Facebook en Instagram.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.