Papa gaat even sigaretten halen: ‘Ineens was hij weg’

Redactie Kek Mama

5 september, 2021 - 11:12

Leestijd: 7 minuten

Odette (36) is moeder van twee kinderen van 12 en 10.

“‘Niet schrikken als je straks thuiskomt’, appte meneer. Sympathiek dat hij me waarschuwde, maar ik stond op dat moment al met de huissleutels in mijn hand en schrok me rot. Alles was weg. Nee, niet de gastendoekjes en servetringen zoals bij Yolanthe en Jan Smit, wel zijn laptop, iPad, kleding, scheerapparaat en ski’s. Ik rende hysterisch huilend van kamer naar kamer en kon het niet geloven.

Losse flodders

Hans en ik waren vijftien jaar samen, hadden twee mooie kinderen, een hond en een koophuis vlakbij het strand. Oké, de laatste tijd liep het niet echt lekker tussen ons en tijdens ruzies opperde een van ons weleens een scheiding, maar dat waren losse flodders. Iedere keer zagen we een aanleiding om tóch samen door te zetten. Een verjaardag van een kind, de zomervakantie die eraan kwam, de feestdagen. Daardoor viel zijn vertrek volkomen uit de lucht. Hans was weg. Per direct. Hij kon het niet langer opbrengen met mij onder één dak te wonen. Een uur nadat ik naar mijn werk was vertrokken, had hij zijn spullen verhuisd. Ik blijf me afvragen: waarom zo rigoureus? Het had een week later gekund, desnoods dezelfde avond, maar wel in overleg en nadat we met de kinderen hadden gepraat. Nu stond ik overal alleen voor en moest ik de kinderen troosten, terwijl ikzelf intens verdrietig was. Ik heb ze voorzichtig uitgelegd dat papa niet meer verliefd was op mama. Ik moest wel. Ik kon moeilijk zeggen dat papa even voor zijn werk weg was. Het is nu ruim een jaar later en ik ben nog steeds verbijsterd. Hans gaat flierefluitend door het leven en blijft mij elke uitleg schuldig. Met de kinderen gaat het goddank goed. Ze hebben een prima band met hun vader, maar weten dat ik nog steeds boos ben dat hij ons heeft laten stikken. Hans en ik zeggen alleen het hoognodige tegen elkaar en communiceren vooral via advocaten. In niets herken ik de lieve man met wie ik vijftien jaar een relatie heb gehad.”

Zonnige, zorgeloze vakantie

“Zes dagen waren we samen op Mallorca; een zonnige, zorgeloze vakantie. Ons zes maanden oude zoontje Cem logeerde die week bij mijn moeder. Ik miste hem verschrikkelijk, maar was blij dat Adil en ik even tijd voor elkaar hadden. We hadden een pittige tijd achter de rug. Cem was nogal huilerig en deze vakantie gebruikten we om heerlijk bij te tanken. Na thuiskomst wilde ik net de was sorteren, toen Adil ineens achter me stond. ‘Ik wil dat je nu vertrekt’, zei hij kil. Ik keek hem stomverbaasd aan. Zonder verdere uitleg vertelde hij me dat hij wilde stoppen met ons. Als ik Cem ging halen bij mijn moeder, kon ik daar net zo goed blijven. Ik snapte er niets van en dat doe ik nu, een half jaar later, nog steeds niet. Ik zie Adil heel soms, als hij Cem wil bezoeken. We hebben nog geen officiële bezoekregeling – hij komt het liefst als ik op mijn werk ben. Hij wil me niet meer zien, laat staan dat hij me wil spreken.”

Lees ook Mama is weg, papa blijft achter >

‘Papa heeft rust nodig’

“Als ik een verhaal las over een man die sigaretten ging halen en nooit meer terugkwam, dacht ik: wat een naïeve vrouw. En blind. En dom. Ik zou nooit mijn relatie laten versloffen en onmiddellijk reageren op alarmsignalen. Ik besefte maar al te goed dat een gezin met drie kleine kinderen plús een jarenlange verbouwing stress oplevert. Daarom zorgde ik dat Alex en ik regelmatig lekker met zijn tweetjes waren om bij te praten en van elkaar te genieten. Het zou mij niet overkomen dat mijn man out of the blue opstapte.

Achteraf schaam ik me voor mijn zelfgenoegzaamheid, want ik ben ook gedumpt. Alex heeft onze kinderen op een maandagochtend verteld dat hij wegging. ‘Papa heeft het een beetje druk in zijn hoofd’, zei hij. ‘Papa heeft rust nodig.’ Toen hij ze bij school had afgezet, belde hij mij. ‘Ik ben niet meer happy’, was alles wat hij had te melden.

Ik weet nu dat het sigarettenverhaal niets met naïviteit of domheid te maken heeft, maar alles met een uitgekookte actie van de dader. Mijn eigen man heeft achter mijn rug zijn vertrek zorgvuldig gepland. En nu heeft hij motorrijles, zijn haar zwart geverfd en een dertien jaar jongere vriendin. Tegen onze vrienden houdt hij vol dat hij pas na onze scheiding een ander had, maar ik ben niet gek. Het is wel heel toevallig als je vijf dagen na de rechterlijke uitspraak op de proppen komt met een nieuwe liefde.”

Definitief een punt erachter

“Vlak na de kerst merkte ik dat Danny ergens mee zat. Eerst wilde hij niks zeggen, maar na lang doorvragen zei hij dat hij twijfelde aan ons. Het benauwde hem allemaal. Ik bleef kalm. Zei dat ik er alles aan wilde doen om onze relatie weer op de rails te krijgen. ‘Dat wil ik ook’, zei hij en verdween naar boven. Een uur later kwam hij de trap af met een weekendtas. Hij wilde er definitief een punt achter zetten. Nee, ook geen relatietherapie. En al helemaal niet met me praten. Ik was kapot toen hij de deur achter zich dichttrok. Echt gebroken.

De volgende middag stond hij weer op de stoep. Hij biechtte op dat hij verliefd was op iemand van de sportschool. ‘Maar ik twijfel’, zei hij. Dat gaf me weer hoop. We hadden die nacht nog gevreeën, maar na twee dagen was hij opnieuw verdwenen. Dit keer hing er een briefje op de koelkast. Het was vastgeklikt met een Eftelingmagneetje, alsof het een vrolijke mededeling was. ‘Ik ben weg’, stond er.

Bizar genoeg heb ik zijn kleding voor hem ingepakt. Keurig gestreken overhemden, nette stapeltjes onderbroeken. Ik denk dat ik nog steeds bij hem in de gunst wil vallen, in de hoop dat hij toch weer terugkomt.”

Babyblues

“We zaten nog midden in de beschuit met muisjes-tijd, toen Oscar me wakker maakte. Het was een uur of twee ’s nachts. Hij had zijn jas aan, een koffer in zijn hand en hij huilde. Ik keek hem verbaasd aan. Hij was die avond voor het eerst sinds de geboorte van onze dochter een avondje wezen stappen. Wat was er gebeurd?

‘Ik wil niet meer verder’, zei hij. ‘Ik houd niet van jou zoals jij van mij houdt.’ Ik hoorde het, maar de boodschap drong niet tot me door. Ik zei dat hij niet zo gek moest doen en lekker bij me in bed moest kruipen. Maar hij vertrok naar zijn broer en liet mij ontzet achter. Vervolgens brak de hel los. Mijn ouders en schoonouders waren net zo verbijsterd als ik. Onze vrienden snapten er niets van. Iedereen vond Oscar een klootzak, maar zo hard wil ik niet oordelen. Volgens mij is Oscar geschrokken van de verantwoordelijkheid voor een kind. Kon hij er niet aan wennen dat ik opeens mijn aandacht moest verdelen. Ik geloof niet dat het aan ons ligt – het moeten de babyblues zijn. We zouden trouwen zodra Bo-Anne kon lopen. Ik geloof daar nog steeds in. Ik heb er alle vertrouwen in dat hij weer op aarde landt en alles goed komt.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.