‘Dat papa dit keer voorgoed bij ons wegging, wist alleen ik’

Merel Brons

30 september, 2022 - 15:25

Leestijd: 7 minuten

Franka (43), moeder van twee zonen van 8 en 4:

“Het moment dat Guus met zijn koffer de deur uitliep, zal ik nooit vergeten. Onze zoontjes zwaaiden hem enthousiast uit. ‘Daaaaag papa, tot gauw!’ Maar dat hij dit keer niet ging vliegen voor zijn werk als piloot maar voorgoed bij ons wegging, wist alleen ik. Met een brok in mijn keel deed ik de deur achter hem dicht.

Megaklik

Guus en ik leerden elkaar kennen in onze studententijd. Vanaf het aller eerste moment was er een megaklik tussen ons. We konden enorm met elkaar lachen en kregen al snel een relatie die bol stond van mooie reizen, heerlijke etentjes en prachtige concerten. Het hoogtepunt was een trip naar Zuid-Afrika, die we ooit nog een keer over zouden doen ‘als we eenmaal kinderen hadden’. Want na de studie volgde – zoals het hoort – het trouwen en daarna kregen we twee prachtige zoons, Taeke en Bas. Ik dacht dat we alles voor elkaar hadden. Inmiddels vloog Guus als piloot de hele wereld over. Dat ik veel met de kinderen alleen thuis was, was logisch. Ik werkte parttime als fysiotherapeut en vond het prima geregeld zo. Ik wilde graag een moeder zijn die er veel voor de kinderen was. En als Guus thuis was, deden we de leuke dingen zoals varen met onze boot. Ook onze relatie leek goed. Als Guus op reis was, videobelden we elke dag. Ons seksleven was zelfs na veertien jaar ook nog steeds prima. We deden het regelmatig en hadden ook in bed veel lol samen. Veel ondernemen met z’n tweetjes deden we niet, maar dat was volgens mij bij veel stellen zo die kleine kinderen hadden. En al helemaal als de ander zo’n baan heeft.

Verliefd op een ander

Toch merkte ik die laatste maanden dat Guus anders deed. Hij was afwezig en als ik hem wat vroeg, ontging hem dat. De kerstdagen met familie waren gezellig, maar Guus voelde anders. Zo anders dat ik hem vroeg of er misschien een ander was. Hij wuifde mijn opmerking weg en zei dat hij ‘even lucht nodig had’. En dat het niet aan mij lag, maar aan hem. Op 6 januari bleek het anders te liggen. We hingen samen op de bank toen hij out of the blue zei: ‘Ik moet je wat ver tellen.’ Mijn hart sloeg over. ‘Ik ben verliefd op een ander’, zei hij. Ik weet nu wat het betekent als iemand zegt dat de grond onder zijn voeten verdwijnt. Het voelde alsof ik in een moeras terecht was gekomen. Ik wist ook meteen: er is een leven voor en een leven na dit moment. Terug kunnen we nooit meer.

“Ik wist meteen: er is een leven voor en een leven na dit moment. Terug kunnen we nooit meer”

Het bleek zo cliché dat het haast gênant is om te vertellen. Guus was verliefd op een collega, een stewardess natuurlijk. De affaire was al een paar maanden aan de gang. Ik voelde me verdrietig en boos, alles tegelijk. ‘Daar kom je nu mee! Net na die feestdagen!’ gooide ik hem voor de voeten. ‘Ik weet hoe je van kerst houdt en wilde je dat niet ontnemen’, antwoordde hij. Wat een slappe zak, dacht ik. Al snel werd ik praktisch en vroeg ik hoe hij het nu verder zag. ‘Daar is het gat van de deur of wil je voor onze toekomst vechten? Er liggen boven twee kleine jongetjes te slapen. Het is aan jou. Maar als je wil vechten voor ons, dan stop je nu wel onmiddellijk met haar.’ En ik begon allerlei vragen te stellen waarmee ik mezelf alleen maar pijn deed. Was ze erbij als wij videobelden? Hoe vaak waren ze met elkaar naar bed geweest? Ook in ons huis? Nee dat niet, maar wel op onze boot, bekende hij.

Lees ook – Papa gaat even sigaretten halen: ‘Ineens was hij weg’ >

Therapie

Toch was deze avond wel gek genoeg een moment waarop we voor mijn gevoel echt verbinding met elkaar maakten. Hij praatte zoals hij dat maanden niet had gedaan. Gaf aan dat hij in de war was, maar ons samen niet zomaar op wilde geven. Dat hij na moest denken. En dat inderdaad therapie misschien wel een goed idee was, zoals ik voorstelde. Na een avond van praten en huilen, viel ik uitgeput in slaap. Over een halfjaar zouden we verder kijken, spraken we af. Die therapie is er nog wel van gekomen. Het zorgde ervoor dat vooral ik ook goed naar mezelf keek. Ook ik had genoegen genomen met onze relatie op de tweede plaats en het gebrek van echte qualitytime met z’n tweeën. Mijn aandacht ging naar de jongens in plaats van naar hem en naar onze relatie. En hoewel Guus me op het hart drukte dat ook hij met de therapie en zichzelf aan de slag was gegaan, had ik beter moeten weten toen ik na een ‘therapie sessie’ modder in zijn auto vond. In zijn auto die altijd het toonbeeld van netheid was. Ik zag het wel, maar ik registreerde het niet.

Scheiden

Een halfjaar ging voorbij voor ik hem vroeg hoe hij dacht over die vakantie naar Zuid-Afrika. Dat was eigenlijk een metafoor voor hoe hij dacht over onze relatie. Stamelend zei hij dat hij nog steeds gevoelens had voor die collega en dat de affaire nog aan de gang was. Die modder in zijn auto was daar gekomen na een ‘boswandeling’ die hij met haar had gemaakt. Voor mij was het toen klaar. Ik vroeg hem om uit te spreken dat hij wilde scheiden, maar dat deed hij niet. Met volle tegenzin zei ik: ‘Dan ga ik uit liefde voor mezelf scheiden van jou.’

“Dat papa en mama niet meer met elkaar verder gaan kregen we allebei haast niet over onze lippen”

Het aan de kinderen vertellen was het meest hartverscheurende moment van mijn leven. Dat papa en mama niet meer met elkaar verder gaan kregen we allebei haast niet over onze lippen. De oudste begon vragen te stellen van: ‘Kan ik op deze school blijven? Kan ik mijn vriendjes nog zien?’ De jongste keek ons aan en ging verder spelen met de Lego. Ik denk dat we het goed gedaan hebben, maar het breekt nog steeds mijn hart.

Twee ’thuizen’

Het moeilijkste aan scheiden vind ik dat ik onze toekomst als gezin kwijtraakte. En mijn maatje. Het leven zoals ik dat vijftien jaar lang had gekend werd anders. Er moest iets besloten worden over huizen, over geld. Vooral was ik in de rouw omdat ik afscheid moest nemen van hoe ik had gehoopt dat het zou zijn. Samen langs het zwembad staan als een van de jongens een diploma haalt, dat soort momenten. We doen dit nu wel samen, maar het voelt anders. Ooit samen ons veertigjarig huwelijksfeest vieren, zoals mijn ouders dat onlangs hebben gedaan. Als ik daarbij stilstond, liepen de tranen me over de wangen.

“Het moeilijkste aan scheiden vind ik dat ik onze toekomst als gezin kwijtraakte. En mijn maatje”

Meerdere keren heb ik de kinderen moeten vertellen dat papa en mama echt niet meer bij elkaar zouden komen. Dat papa ergens anders was gaan wonen. En dat ze vanaf nu twee ‘thuizen’ hebben. Maar ook zelf had ik ruim anderhalf jaar nodig om te doorvoelen dat ik er alleen voor stond. Ik heb een coach in de arm genomen om hier doorheen te komen en leerde hoe ik niet alleen moeder, maar ook nog steeds vrouw was. Ik was dat stukje van mezelf in onze relatie kwijtgeraakt. Achteraf ben ik Guus er dankbaar voor dat hij me dat heeft laten inzien. Ik heb me laten omscholen en begeleid nu andere stellen die in zo’n scheidingsproces terecht komen, omdat ik zelf aan de begeleiding daarbij zoveel heb gehad. Inmiddels heb ik een paar keer iets met een andere man gehad, maar op dit moment ben ik weer alleen. Ik sta open voor een nieuwe relatie, maar heb ook de rust om gelukkig te zijn met mezelf. En alles wat ik wél heb.” Dit artikel staat in Kek Mama 09-2022.   Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.