Beeld: Shutterstock
Shayla (31) had net haar relatie verbroken, toen ze erachter kwam dat ze zwanger was. De vraag was alleen: van wie? Direct na haar bevalling liet ze een vaderschapstest doen.
Shayla: “Damian is net vijf maanden, maar pas sinds een maand of vier weet ik wie zijn vader is.”
Ik had een vaste relatie. Al sinds mijn negentiende. Mijn vriend en ik waren gek op elkaar, maar hadden nog niets gezien van het leven. We kenden elkaar van het uitgaansleven, en voor ons allebei was dit de eerste, serieuze relatie. Binnen een jaar woonden we samen. Best jong, als je pas twintig bent. Toen we allebei een baan vonden, jaren later, werd ons leven al snel gezapig. We ontwikkelden ons ieder een andere kant op; hij als IT’er, ik als schoonheidsspecialist. De avonden op de bank brachten we zwijgend door, en de stapavonden in het weekend deden we al snel liever met onze individuele vrienden dan met elkaar. We hadden allebei een kinderwens. Maar we hadden ook de tijd, dus spraken er wel over, maar handelden er niet actief naar. Wel spoelde ik op mijn achtentwintigste de pil door het toilet. Vooral omdat ik de hormonen zat was, maar ook met de gedachte: als het dan komt, dan is het welkom.
Maar ik werd niet zwanger. Ik was bijna dertig, toen ik verliefd werd op een ander. Achteraf was het meer aandacht dan echte liefde, maar deze man gaf me wat ik sluipenderwijs met mijn eigen vriend steeds meer miste: vriendschap en intimiteit. Mijn vriend en ik deelden een koelkast en een bed, meer diepgang had onze relatie niet meer. We vreeën nog wel, sporadisch, maar meer mechanisch dan uit liefde.
Drie maanden nadat ik verliefd werd op een ander, zette ik een punt achter onze relatie. Het was op, dacht ik, met deze man was het zo veel fijner. Maar een maand later zette hij me aan de kant. Ik was niet eens verdrietig, eigenlijk zelfs opgelucht. Mijn ex-vriend woonde bij zijn ouders, en alleen in ons appartement realiseerde ik me dat ik onze relatie had verbroken uit onvrede en vluchtte in de armen van een ander, maar nooit geprobeerd had mijn onvrede bespreekbaar te maken of aan te pakken. In datzelfde appartement, nog geen twee maanden na het vertrek van mijn ex en amper drie weken single, deed ik een positieve zwangerschapstest.
Lees ook: Relatiecrisis na de kinderen: ‘Misschien moeten we er maar mee ophouden’ >
Ik heb een uur verslagen op de bank gezeten. Natuurlijk wilde ik dolgraag een kind. En in één klap was me duidelijk dat ik dat ook maar met één man wilde: mijn ex-vriend met wie ik al tien jaar lief en leed deelde. Mijn zus bracht me tot rede. Zei: ‘Slaap er een nacht over, Shay, dan denk je morgen helder verder.’ De volgende ochtend belde ik mijn ex. We spraken we af voor lunch in een café, en sloten de tent na middernacht. Bespraken alles wat al die jaren ongezegd was gebleven. Hij miste mij net zo erg, maar we vonden allebei dat we tijd nodig hadden. Tijd waarin het mensje in mijn buik wel groeide, en waarover ik hem niet vertelde. Toen ik bijna tien weken zwanger was, waren mijn vriend en ik weer zo ver naar elkaar toe gegroeid, dat abortus – wat ik al die tijd als optie open had gehouden – voor mij geen mogelijkheid meer was. We wilden allebei dolgraag een kind, we waren weer gelukkiger dan ooit samen, en ik droeg een kind in me. Er zat niks anders op dan het hem te vertellen.
Hij reageerde liever dan ik had durven dromen. ‘Als het van hem is, erken ik het kind’, zei hij. Mijn avontuurtje dat evengoed de vader kon zijn, was in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik besloot hem niet in te lichten, en een vaderschapstest te doen zodra mijn kind geboren was. Mocht hij dan de vader blijken, dan kon ik het hem altijd nog vertellen. Voor mijn vriend was het best even slikken, dat een andere man de vader van mijn kind kon zijn. Maar ik was niet vreemdgegaan, veel kon hij er dus niet van zeggen. De zachtheid waarmee hij ermee omging, maakte dat ik alleen maar meer van hem ging houden. En ik, ik deed niet anders dan smeken dat dit echt zijn kind zou zijn.
Gek genoeg hebben we de zwangerschap toch ontspannen doorlopen. ‘Ik weet zeker dat hij van mij is’, zijn mijn vriend constant. ‘Misschien is het wel een meisje, en van een ander’, reageerde ik dan. Al lag ik ook weleens wakker: als mijn avontuurtje de vader was, zou er geen nood aan de man zijn, maar de situatie wel stukken gecompliceerder worden. Vijf maanden geleden werd Damian geboren – inderdaad een jongetje. Een dag na de geboorte hebben mijn vriend en ik ritueel wat wangslijm bij hem afgenomen met behulp van de zelftest. Ook mijn vriend leverde wangslijm in, en voor de zekerheid ik ook. Ruim twee weken later kwam de uitslag: mijn zoon groeit op met zijn eigen bloedverwanten.”
Een DNA-test kan via de huisarts, maar de vraag komt zo weinig voor, dat ook die je waarschijnlijk doorstuurt naar internet, weet een Rotterdamse huisarts bij navraag. “Die testen zijn vrij betrouwbaar. Het onderzoek wordt niet vergoed uit de basisverzekering, dus ook wij verwijzen uiteindelijk door naar die bureaus”, zegt zij. “Uit bloedonderzoek valt DNA-verwantschap niet vast te stellen, je hebt er haar, wangslijm, of nagels voor nodig.” De gemiddelde DNA-test via internet kost pakweg honderdvijftig euro. Ze zijn niet rechtsgeldig; wanneer je via de rechter DNA-verwantschap wilt vaststellen, zijn bij de test – meestal bij de huisarts – onafhankelijke getuigen nodig. Bovendien kun je alleen een DNA-test laten doen wanneer je juridisch ouder bent van het kind. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
