Beeld: Shutterstock
Soms gaat het mis met je relatie, baal je als een stekker en dan is één ding zeker: tijd om je relatie te redden, al dan niet met hulp van een therapeut. Samen met haar man Bae ging Sandra (49) naar een EFT-therapeut.
Sandra en Bae zijn 11 jaar getrouwd en hebben een zoon, Josh van 6. Sandra heeft ook een dochter (16) uit een eerdere relatie.
“Het ging mis toen we een kind kregen. Dat overviel ons nogal – ik was al 43. We werken allebei hard, maar nu we een baby hadden, ging Bae nog meer werken. Hij was veel in het buitenland en als hij thuis was, zat-ie achter de laptop. Hij vluchtte letterlijk. Ik was teleurgesteld. En ongerust natuurlijk, vanwege het feit dat hij Josh niet leuk vond. Ik voelde me aan mijn lot overgelaten, hij voelde zich schuldig. Hoewel we geen ruzies hadden, was ik boos. Omdat hij het liet afweten. En omdat ik zo verschrikkelijk moe was. Natuurlijk probeerde ik erover te praten, maar Bae is mijn Aziatische Willem de Zwijger. Praten kan hij niet. Ik kan dat wel goed, maar het houdt op als je voortdurend op een muur van stilzwijgen stuit.
Een jaar of twee klooiden we zo aan en toen vroeg ik Bae: ‘Wil je met mij in relatietherapie? Ik houd van je, en ik wil dat dat zo blijft.’ Gelukkig zag hij ook dat we bezig waren elkaar uit het oog te verliezen. Ik ging op zoek naar een EFT-therapeut, dat had een vriendin me aangeraden, en ik had het boek Houd me vast van EFT-grondlegger Sue Johnson gelezen. EFT staat voor emotionally focussed therapy. Het draait om zoeken naar de emotie achter je doen en laten. Op naar Bram, de therapeut die ik had uitgekozen. Het was ergens in een Vinex-wijk. Tussen ons in stond een doos tissues en wij vertelden Bram dingen die we nog nooit tegen elkaar hadden gezegd. Ik dacht bijvoorbeeld steeds: o jee, hij vindt ons kind niet leuk, maar ik ontdekte al pratend dat ik het eigenlijk zélf niet zo leuk vond dat ik weer een kind had gekregen. Natuurlijk vond ik Josh lief en hield ik van hem, maar het was zo anders dan de eerste keer dat ik moeder werd en op een roze wolk zat. Mijn dochter ging al bijna naar de middelbare school, en nu kon ik weer helemaal opnieuw beginnen. Bovendien was mijn dochter om de week bij haar vader, en voor de geboorte van Josh konden Bae en ik dan doen wat we wilden. Naar Parijs of lekker uit eten. Ik vond het zwaar dat we die vrijheid niet meer hadden. Ik deed boos, maar eigenlijk was ik vooral bang. Dat Bae bij me weg zou gaan, dat ik geen goede moeder zou zijn voor Josh. Nog een eyeopener: dat ik het gevoel had alles alleen te moeten doen, kwam doordat ik geen hulp durf te vragen. Ik kan woedend alles in mijn eentje blijven doen, maar ik zou ook kunnen zeggen: ik ben kapot, ik red het niet meer, wil je me alsjeblieft helpen? Hulp vragen bleek in de praktijk verrassend simpel: gewoon een duidelijke, gerichte vraag stellen en dan doet Bae het.
Lees ook: ‘Moeders moeten leren om hulp te vragen’ >
Bae ontdekte dat hij zich onzeker voelde over het vaderschap omdat hij zelf geen erg capabele vader heeft gehad. Ook legde hij uit hoe hij met emoties omgaat. ‘Ik stop ze in een laatje, en dat laatje doe ik dicht.’ Waarop de therapeut zei: ‘O, is dat wat je wilt? Dat Sandra jou ziet als de man met de laatjes?’ Sindsdien noem ik hem gekscherend ‘de man met de laatjes’. Het werd Bae wel duidelijk dat hij met zijn zwijgen onze relatie kapotmaakte. Hij is een echte Aziaat – hoe moeilijker hij iets vindt, hoe harder hij gaat lachen. Nu zie ik aan zijn gezicht dat hij het ergens niet mee eens is, dan trekt hij op een bepaalde manier met zijn mond. ‘Jij wilt dat dus niet?’, vraag ik dan.
Door de therapie kreeg ik meer begrip voor de moeite die het Bae kost om over gevoelens te praten. Wat het ook heeft opgeleverd, is dat we er grappen over kunnen maken: ‘Wat heeft Bram nou gezegd?’ Al moet ik zeggen dat we met onze neiging overal grappen van te maken tijdens de therapie zelf niet wegkwamen. ‘Sorry, wat gebeurt er nu? Ik begrijp het niet’, zei Bram dan. Als we nu tijdens een serieus gesprek iets proberen weg te lachen, zeggen we nog steeds tegen elkaar: ‘Sorry, wat gebeurt er nu?’ Ik vond het trouwens echt leuk met elkaar te werken aan iets wat zo belangrijk is. Tegen vrienden zeg ik ook altijd: ga in godsnaam in therapie, liefst wanneer je relatie nog goed is. Het ouderschap gaat ons ook steeds beter af. We zijn erin gegroeid. Daar heeft de therapie aan bijgedragen. Vooral omdat we nu van elkaar weten hoe we erin staan. De lucht klaren was genoeg, al mis ik onze weekjes in Parijs nog steeds.” Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.