‘Sinds de chemo is ons seksleven flink ingezakt naar twee keer per jaar’

Joan Makenbach

4 mei, 2020 - 13:22

Leestijd: 6 minuten

“Seksualiteit en vrouwelijkheid zit ’m niet in mooie borsten of een sexy decolleté, weet ik nu. Ik was altijd bang mijn borsten te moeten verliezen, maar sinds ze twee jaar geleden zijn geamputeerd, vind ik het eigenlijk wel prima. Het waren mijn moordenaars. In 2011 kreeg ik borstkanker en sindsdien ben ik aan het kwakkelen met mijn gezondheid. Ik ben nu zo plat als een dubbeltje, maar dolgelukkig dat mijn borsten me niet meer ziek kunnen maken. Ook mijn man Peter mist ze niet. Hij vindt me ook zonder prachtig, zegt hij. Uiteindelijk wil ik straks wel voor een reconstructie gaan waarbij ze van buikvet nieuwe borsten creëren, maar dan moet ik eerst helemaal hersteld zijn.

Heftige bevallingen

Mijn lichaam heeft flink wat transformaties meegemaakt. Ik ben niet alleen mijn borsten, maar ook mijn baarmoeder kwijt. Mijn bevallingen waren heftig. Het ging zo slecht met onze jongste in mijn buik, dat ze er tijdens de bevalling echt met grof geweld uit is gehaald. Eén verpleegkundige zat op mijn buik terwijl de ander sjorde en trok. Hierbij is mijn baarmoeder gescheurd en uiteindelijk verwijderd, maar ben ik van onderen ook toegetakeld.
 

Intimiteit

Het jarenlange ziek-zijn heeft er qua seksleven enorm ingehakt; er is bijna niets van over. Daar zijn we op dit moment allebei oké mee. Missen we de passionele seks van vroeger? Ja. Proberen we het nog? Absoluut. Stelt het iets voor? Nee, niets. We doen het nog amper en zonder al te veel hartstocht. Ons grote voordeel is dat we goed kunnen praten. Ook over het gemis aan intimiteit. We zijn gelukkig echte knuffelaars. We zoenen, liggen in elkaars armen en douchen samen. Er is niemand liever dan Peter en we zijn echte maatjes van elkaar geworden. Maar we moeten oppassen dat we nu niet in de broer-zus-zone komen. Dat dat gevaar er is beseffen we goed. Alleen heeft mijn genezing nu onze prioriteit.
 

Herstel

Herstellen van alle chemokuren, bestralingen, operaties en de laatste bevalling kost gewoon tijd. Ik ben eigenlijk chronisch moe en uitgeput. Elke avond moet ik om acht uur al richting slaapkamer. Wordt het later op de avond, dan mis ik de kracht om nog de trap op te komen. Ook Peter heeft het voor zijn kiezen gehad: hij kampt met een dubbele hernia. Wat dat betreft voelen we ons allebei halfbakken. Om aan te sterken kruipen Peter en ik dus al vroeg onder de wol.

We brengen eerst onze jongste dochter samen naar bed en manen de oudste twee ook hun kamers op te zoeken. Zij balen, want de jongens vinden dat tijdstip natuurlijk veel te vroeg. Maar we laten ze nog wel even op hun spelcomputers of ze mogen in bed lezen of kruipen bij ons in bed om tv te kijken. Meestal slapen wij eerder dan zij. Soms word ik om half één wakker en schrik dan als ik zie dat er nog licht brandt in de kamer van de oudste: ‘Mam, je zou toch waarschuwen als ik moest stoppen met gamen?!’ ‘Eh ja. Oké, ga maar gauw slapen.’
 

Lees ook
‘Mijn man en ik hebben al drie jaar geen seks gehad’ >
 

Qualitytime

Laatst waren we een weekend weg zonder de kinderen. Dan plannen we bewust een vrijpartij. Niet spontaan, maar het werkt wel. Maar zulke uitjes komen slechts een á twee keer per jaar voor en krikken dus niet echt ons gemiddelde op. Bovendien is penetreren pijnlijk. Peter doet zo voorzichtig mogelijk en ik probeer echt te ontspannen. Mijn liefde voor hem is zo groot, hem te zien genieten doet me goed. Al moet ik soms op mijn kaken bijten en krijg ik zelf geen orgasme.

Omdat we geen sloten op de deuren hebben en eigenlijk altijd kinderen op of om ons heen, trekken Peter en ik ons soms bewust even alleen terug in de slaapkamer. Voor wat qualitytime. Dan hangen we een bordje ‘Niet storen’ op voor de kinderen. En ‘Kloppen voordat je binnenkomt’. We doen niks spannends hoor: gewoon tv aan in bed en een beetje knuffelen. Maar onze kinderen laten zich door niets weerhouden. Als ze toch aankloppen, roep ik heel gemeen: ‘Niet binnenkomen, we hebben seks.’ Vooral onze oudste zoon gilt dan heel hard ‘Ieuw!’ Dan hebben Peter en ik de grootste lol.
 

Lucky bird

Sowieso is humor mijn redding. Ik blijf altijd positief en vrolijk. Ondanks alles zie ik mezelf als een lucky bird. Mijn moeder is overleden aan borstkanker, ik lééf. Het helpt niet om te blijven hangen in je verdriet. Ik heb een fantastische man, drie geweldige kinderen en een sociaal leven met lieve vrienden. Met een beetje geluk komt mijn seksleven straks ook weer op de rit.

Via de borstkankervereniging heb ik contact met lotgenoten. Al deze vrouwen maken ongeveer hetzelfde mee: vaginale droogte, schaamte voor hun misvormde lijf, pijn en moeite het seksleven weer op te starten. Het is heel fijn daar eerlijk over te kunnen praten en te horen dat ik niet de enige ben. Hun tips zijn waardevol.
 

Stapje voor stapje

Als Peter en ik ons seksleven weer willen oppakken, moeten we hulp van een seksuoloog inschakelen, zoveel is me wel duidelijk. Toevallig is een vriendin van mij psych- en seksuoloog. Zij raadt aan eerst je vrouwelijkheid weer te omarmen voordat je je kunt overgeven aan wilde vrijpartijen. Verplicht elke dag tien minuten in de badkamer voor jezelf nemen. Een kaarsje branden, rustige muziek draaien en bewust je lichaam inzepen met bodyolie, om zo weer blij met je lijf te worden. En vanuit dat punt opnieuw de intimiteit opzoeken. En dan niet hup, gelijk erop, maar eerst bloot naast elkaar liggen en elkaar strelen. Stapje voor stapje moet het dan weer goedkomen.”
 

Wil je ook geïnterviewd worden voor deze rubriek? Dan krijg je een ‘pretpakket’ van EasyToys, inclusief stoute speeltjes, massagekaars, glijmiddel en seksdobbelstenen. Mail naar kekmama.nl@sanoma.com.
 

Dit artikel staat in Kek Mama 05-2020.

Meer persoonlijke verhalen? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >