Beeld: Getty Images
Vijf jaar terug deelde Jaqui’s partner in crime ineens mee dat de man die hij was als vader niet bij hem paste. Twee weken later was hij vertrokken.
Jaqui (40) is fulltime alleenstaand moeder van Mano (9) en Lola (7).
“Jut en Jul, Peppi en Kokki, Romeo en Julia; geen stel was zó intens verbonden als Eric en ik. Hij was mijn beste vriend, mijn soulmate, mijn geliefde en mijn partner in crime.
We waren samen sinds ons zeventiende en ontdekten het leven samen. We deelden liefde en verlies, zochten samen de grenzen op van wat mocht en kon. We namen onze eerste pup en lieten hem dertien jaar later samen inslapen, kapot van verdriet, en kochten gezamenlijk ons eerste huis. We waren een gegeven, een feit. Een onverwoestbare eenheid. Maar toen werden we ouders.
Het leek een logische stap in ons leven. We waren de dertig gepasseerd, hadden alles wel beleefd en bereisd. Een kind was het enige wat nog ontbrak. We koesterden de wens altijd al, latent. Toch namen we de beslissing rationeel. Met alles wat wilden doen gedaan en genoeg vrije kamers in huis, leek dit een goed moment, tien jaar geleden.
“We verheugden ons op de baby, en waren tegelijkertijd doodsbang”
We waren allebei in shock toen ik twee maanden na ons besluit al een positieve zwangerschapstest omhoog hield. Oké, we wilden het, maar zó snel was nu ook weer niet de bedoeling. Razendsnel moesten we ons het idee dat we ouders werden eigenmaken. We verheugden ons, en waren tegelijkertijd doodsbang. Ons verbond zou voortaan uit drie mensen bestaan, de hele dynamiek zou veranderen. Eric en ik waren bijna één persoon, we waren volledig op elkaar gericht. Die aandacht ging vanaf nu naar een ander.
Ik denk dat we het allebei voorvoelden: ons leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Dat geldt voor iedereen die een kind krijgt, maar Eric wist en ik wist: dit was het einde van onze eenheid. Misschien was het een selffulfilling prophecy. De hele zwangerschap hielden we ons zo bezig met alles wat straks nooit meer zou kunnen, dat we vergaten te genieten van al het mooie nieuws dat in ons leven kwam.
Mano werd geboren en we waren een dreamteam. Eric bleek een geweldige verzorger, en ik stond versteld van de oerintuïtie die ik in me had. We hadden het zo druk met onze baby, dat we geen tijd meer hadden om ons nog druk te maken over ons.
Lees ook – ‘Dat papa dit keer voorgoed bij ons wegging, wist alleen ik’ >
Twee jaar later werd Lola geboren. We hadden het nauwelijks overlegd, het leek gewoon logisch. Met het ouderschap inmiddels in de vingers fietsten haar we er zonder veel moeite achteraan. Ze was net als Mano een ongelooflijk makkelijke, rustige baby, dat hielp. Maar dat gaf ons snel na haar geboorte ook het besef dat onze relatie in het slop was geraakt.
“Hij kon niet eens zeggen of hij van de kinderen hield”
We besloten tot een extra dag kinderopvang op onze gezamenlijke vrije dag, breidden de seksspeeltjeskoffer uit, hielden wekelijks een date night. We investeerden ons een ongeluk in elkaar, tot Eric tijdens een dag in de sauna, vijf jaar geleden, meedeelde dat hij dit leven niet wilde. Hij wilde mij, ons twee, maar de man die hij was als vader paste hem niet, zei hij. Hij vond Mano en Lola lief, maar op mijn vraag of hij ook van ze hield, kon hij geen antwoord geven. Twee weken later was hij vertrokken.
Tot op de dag van vandaag vraag ik me af of hij een psychose heeft, of iets van dien aard. Hoe kon hij ons verbond zomaar verbreken, en zijn bloedeigen kinderen achterlaten? Hij betaalt royaal alimentatie, maar sinds zijn vertrek heeft hij onze kinderen nooit meer gezien. Hij stuurt zelfs geen verjaardagskaartjes. Gelukkig weten de kinderen niet beter en vragen ze zelden naar hem. Zoveel leeftijdgenootjes leven met één ouder.
Ik krijg nog wel regelmatig brieven van Eric, handgeschreven. Dat hij niet zonder me kan en nooit meer echt gelukkig wordt. Kom dan terug, denk ik op die momenten. Voor mij zal er nooit een ander zijn. Al weet ik ook wel dat dat niet meer kan. Dat hij nog liever lijdt dan vader is, is iets wat ik nooit zal begrijpen, en hem ook nooit vergeef.”
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.