Hoe Marit de Wit (36) ontdekte dat pierenbadjes, bibliotheken en kinderboerderijen een walhalla zijn voor lonkende vaders en moeders. “Gaat die zandbakvader bijna op mijn school zitten.”
De speeltuin als terrein voor flirtende vaders en moeders. Ik moest even wennen aan het idee. Ik ben van nature geen uitbundige flirt en bovendien was ik als kersverse moeder – alweer vijf jaar terug – tijdens die eerste slopende periode met van alles bezig (speentjes uitkoken, kolven, voeden, wasjes draaien, luiers verschonen), maar níet met de vraag of ik er nog een beetje patent bijliep voor het mannelijk geslacht. Ik leefde in een wereld van sprongetjes, krampjes en huiltjes en voelde mezelf dankzij de doorwaakte nachten en op hol geslagen hormonen allesbehalve een yummy mummy. Mijn enige wekelijkse uitje betrof de Hema. Flirten? Met wie dan? Waar? En waarom eigenlijk? De buit (mijn man) was zogezegd binnen, onze baby vormde de bekroning.
Het duurde even, maar na een jaar was de mist opgetrokken en paste ik met enig duw- en trekwerk weer in mijn favoriete skinny. Op een doordeweekse middag maakte ik met dreumes mijn entree bij de zandbak in het park. Een groepje Aziatische au pairs picknickte met blonde oppaspeuters op het gras, twee bakfietsmoeders kletsten wat op een bankje en even verderop duwde een vader nogal onbesuisd zijn schommelende zoontje heen en weer. Ik plantte mijn kind in het zand, kieperde het tasje met schepjes en vormpjes om en ging zelf aan de rand zitten. Zonnebril op, ogen dicht, genieten van de zon. Opeens hoorde ik een mannenstem: “Zo, die laat zich de kaas niet van het brood eten hè? Pittig dochtertje heb je.” Vanachter mijn donkere glazen opende ik een oog. Het was de onbesuisde vader die ongeveer twee meter naast me was komen zitten. Zijn zoontje probeerde mijn dochters schep te confisqueren. Zonder succes. Ik mompelde wat, niet in de stemming voor een oppervlakkig gesprek, en richtte mijn gezicht weer naar de zon. Maar daar had de man geen boodschap aan. Naar welke crèche ging mijn dochter? Had ik al een school op het oog? Vond ik de Teletubbies ook zo irritant? In eerste instantie gaf ik kort antwoord, maar al snel vond ik ons gesprek best amusant. Totdat ik plots merkte dat hij bijna op mijn schoot zat. Goed, dat is wat overdreven, maar ongemerkt was hij steeds een stukje dichterbij geschoven.Op de terugweg vroeg ik mezelf af waarom die vader mij zo’n ongemakkelijk gevoel bezorgde. Misschien wilde hij niet meer dan een aardig gesprek voeren? En stel dat-ie wél flirtte – wat dan nog?
Als ik tijdens een babyshower met allemaal leuke moeders aan tafel zit en het onderwerp flirten bij de zandbak in de groep gooi, vliegen er onmiddellijk smeuïge anekdotes over tafel. M. (38), noemt de bibliotheek als sjansterrein. “Vrijdag lijkt wel papadag, dan lopen er opvallend veel leuke vaders zomaar in het wild te snuffelen tussen de boeken.” Onlangs sprak een van hen haar aan, uitgerekend op een dag waarop ze zich allesbehalve aantrekkelijk voelde (“Ongesteld, chagrijnig, pukkels – je kent het wel”). Hij vroeg of ze nog een boekentip had voor zijn zesjarige dochter. M.: “Ik raadde Pluk van de Petteflet aan, vond ik vroeger altijd een geweldig boek. Voor we het wisten stonden we een dik kwartier te kletsen over onze favoriete jeugdboeken. Ondertussen bewonderde ik de kuiltjes in zijn wangen.” Nog net niet huppelend verliet ze de bieb en kon nog dagen teren op zijn oprechte aandacht.
Het hele verhaal staat in Kek Mama 07-2015.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.