Beeld: Shutterstock
Een jaar na haar scheiding duikt Suzan (36), moeder van twee zonen van zes en acht, de datingmarkt op. Haar belevenissen kun je elke week volgen.
We hebben amper drie keer gemaild via een datingsite, als hij een bericht stuurt dat hij zojuist is geland na een zakenreis. Heb ik misschien zin om nú een drankje te doen? Het is vrijdagavond, de kinderen zijn bij hun vader. Ik maak een razendsnelle afweging: het alternatief is Netflix kijken met de hond. “Bomvol weekend; één glas om negen uur kan!”, mail ik terug, verruil mijn joggingbroek voor een jurkje en spring op de fiets.
Zijn foto’s blijken uit een wel erg gunstige hoek genomen, want zelfs in het schemerlicht van het café blijkt mijn vliegende zakenman een soort Stan Laurel van Laurel & Hardy, met dun, vet, vlassig haar. Misschien heeft ‘ie wel waanzinnig veel humor, hoop ik nog, en een hart van goud. “Je bent nog mooier dan op je foto’s”, kweelt hij, laat ongevraagd een fles champagne aanrukken (ik had toch ‘één glas’ gezegd, verdorie; nu zit ik hier dus nog minstens een uur) en pakt mijn handen. De zijne blijken warm en klam, en de manier waarop zijn priemende ogen in de mijne kijken is niet gewoon ongemakkelijk, maar ronduit creepy.
“Geef het een kans Suus”, spreek ik mezelf toe, “wees niet elke keer zo snel met je oordeel.” Dus luister ik beleefd naar zijn verhalen over werk, kinderen, zijn vrienden. Beantwoord zo vriendelijk als ik kan zijn vragen – interesse toont ‘ie wel. Maar waarom voel ik me dan zo unheimisch?
“Een prachtvrouw als jij hoort een man met klasse naast zich te hebben”, zwijmelt hij. “Als je de mijne was, zou ik je overladen met cadeaus en de hele dag tegen je zeggen wat een sprookje je bent.” “Ik ben geen sprookje hoor, maar snoeiharde realiteit”, antwoord ik. “En ik hoef écht geen cadeautjes, ik vind een bloemetje op mijn verjaardag echt verwennerij zat.” Ik voel een groeiende drang tot vluchten. “De babysit moet vroeg naar huis, ik heb echt maar tijd voor één glas”, zeg ik, bedank hem, en kan mijn fiets eenmaal buiten wel omhelzen.
De volgende ochtend slenter ik de trap af in mijn badjas, als de deurbel gaat. Op de stoep staat een reusachtig boeket rozen met lange, dunne benen. “Goedemorgen schoonheid”, spreekt de champagneman, “deze bos schreeuwde jouw naam. Weet je hoe makkelijk het is jouw adres te achterhalen?” Ik schrik me lam. “Te makkelijk”, stamel ik. “Ach, je bent net wakker”, straalt hij, duwt me het boeket in handen en rent met een vreemd huppeltje naar zijn auto. Roept: “Ik bel je later wel even!”, en zoeft weg. Eh, belt? Hij heeft mijn nummer niet eens. Maar verdomd: twee uur later rinkelt mijn telefoon. “Dit is me een beetje te heftig”, zeg ik tegen hem. “Dank voor het glas champagne, maar ik laat het hier liever bij.”
De daarop volgende weken blijven zijn pogingen volgen. Een nieuw boeket via de bezorgdienst. Flessen champagne. Mailtjes. “Ik voel geen klik”, laat ik hem weten, “ik wens je geluk, maar wil ons contact echt stoppen.” Bonbons op de stoep. Ik blokkeer hem op mijn telefoon, gooi hem uit mijn contacten op de datingsite. Nog meer champagne en rozen volgen, die ik retour afzender stuur. Wanneer hij drie weken na onze date opnieuw onaangekondigd voor mijn deur staat, dreig ik de politie in te schakelen. “Ik snap dat je nog niet klaar bent voor grote liefde, lieverd”, kwijlt hij, “maar ik ben bereid te wachten.” “Tot je een ons weegt”, denk ik er achteraan. Waarna het godzijdank eindelijk stil blijft.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.