Beeld: Shutterstock
Een jaar na haar scheiding duikt Suzan (36), moeder van twee zonen van zes en acht, de datingmarkt op. Haar belevenissen kun je elke week volgen.
‘Zeg, moet jij je neus niet even poederen?’ Na een geanimeerd gesprek over de zin en onzin van powerfood, de Schijf van Vijf en Dry January, February of andere maanden, valt de eerste stilte in een uur. Ik neem een slok van mijn wijn en grijp het moment aan om de eerste indruk van mijn date-van-de-week eens even te laten bezinken. Ik kan hem niet zo peilen, maar zijn humor en aantrekkelijke verschijning zijn de moeite van het tweede glas waard.
‘Eh, mijn neus poederen?’, herhaal ik schaapachtig. Stuurt hij me nou van tafel? Of nee, hij biedt me toch zeker geen drugs aan? Mijn date trommelt wat zenuwachtig met zijn vingers op zijn telefoon. ‘Ja, dat doen vrouwen toch?’, zegt hij. Ach, misschien heeft hij wel een verrassing, bedenk ik. Bestelt ‘ie een dozijn oesters als ik even weg ben. Of een Bobby’s gin, ik heb hem tenslotte net verteld dat dat mijn lievelings is – in het kader van mijn not so dry March. ‘In films’, antwoord ik. ‘Maar nu je het zegt: ik moet best plassen.’ Een beetje opmerkelijk vind ik het wel, deze actie, maar goed, ik heb ze de laatste tijd wel vreemder meegemaakt.
Zodra ik bij de toiletten achterom kijk naar ons tafeltje, wuift mijn date tot mijn verbazing geen ober, maar grijpt hij naar zijn telefoon. Welk belletje heeft in vredesnaam zo’n haast en is zo geheim, dat ik me er verplicht voor uit de voeten moet maken? Licht achterdochtig en met mijn broek op mijn enkels, stuur ik een berichtje in mijn vriendinnen-app: ‘Lekker ding, goeie humor, maar player of carrièretijger – tenzij hij nu zijn moeder zit te bellen, haha’. Snel was ik mijn handen en stap terug naar ons plekje.
De gezichtsuitdrukking van mijn date is veranderd. Hij lijkt wat zorgelijk – onzeker, eerder. ‘Belangrijk telefoontje?’, vraag ik voorzichtig. Straks is er iets ergs aan de hand. Staat zijn baan op de tocht, ligt zijn poes op sterven of, erger nog, zijn moeder. ‘Mijn moeder’, zegt hij. Krijg nou wat. Alsof ‘ie gedachten kan lezen. Ik verschiet van kleur en stamel: ‘O jee, niks ernstigs, hoop ik?’
Mijn date wuift naar de ober – ha, toch nog oesters – en kijkt me nog steeds zorgelijk aan. ‘Ik gaf haar even een update’, glimlacht hij. ‘Zo noemen wij dat: Up-Date – snap je ‘m? Kijk, ze vindt het prima dat ik soms wat drink met een vrouw, maar we hebben afgesproken dat ik haar halverwege altijd even aansluit. Dat ze weet in welke stemming ik weer thuiskom, en hoe laat.’
Wacht even. Woont ‘ie nou nog bij zijn moeder? Hij was toch 41? Een update van zijn stemming? Ik moet echt minder makkelijk worden in hoe snel ik toestem in een afspraak; dit had ik echt van tevoren willen weten. ‘De rekening’, knikt mijn date naar de ober, en vervolgt: ‘Ik heb nogal wat teleurstellingen te verwerken gehad in het leven. Mijn moeder begrijpt me als geen ander en staat altijd klaar om me op te vangen. Ze maakt zich een beetje zorgen of ik al wel moet daten, na de afwijzingen van de afgelopen maand; dat waren allemaal van die lollige vrouwen zoals jij. Ik denk daarom niet dat wij een match zijn.’
Bam. Afgewezen door een labiel moederskindje van 41. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen, maar besluit tot het eerste; ik schijn tenslotte lollig te zijn. ‘Dat denk ik ook niet’, knipoog ik. ‘Ik was niet van plan je af te wijzen, maar ik heb zojuist toch anders besloten. Ik ben geloof ik toch meer van de players en carrièretijgers.’
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.