Beeld: Shutterstock
Ze gingen het totaal anders doen: een handeltje beginnen in wijn, of een eigen B&B. Het werd een ramp. “Ons inkomen halveerde, en we zagen elkaar nooit meer.”
Roos (34) en Reinier (37), drie kinderen (8, 6 en 2), zij nam een sabbatical, hij ging vanuit huis werken om te investeren in hun gezin.
Roos: “Het rennen van de ene opvang naar de andere, het ene gat dichten met het andere om maar te zorgen dat iedereen gevoed, gekleed en onder de pannen was, en daardoor het chronische gebrek aan tijd die ik samen met mijn kinderen kon doorbrengen: twee jaar geleden was ik er van de ene op de andere dag helemaal klaar mee.
Onze oudste dochter heeft extra zorg nodig vanwege een verstandelijke achterstand na zuurstofgebrek bij haar geboorte. Die extra zorg is lastig te vinden, vonden wij. Naar welke opvang we haar ook brachten, ze gedijde er nooit goed. Ga dan maar eens met een gerust hart op je werk zitten, vijf dagen per week. Ik had geen keus, ik vond dat ik wel fulltime moest werken: de opvang van de kinderen was duur, we hadden een hoge hypotheek en als hr-medewerker bij een pensioenfonds verdiende ik bijna net zoveel als Reinier. Te veel om zomaar op te geven dus. Jaren, veel te lang, modderden we voort. We leidden een riant leven, maar ten koste van wat?
Toen ik zeven maanden zwanger was van onze jongste, een ongepland ‘cadeautje’, besloten we het anders aan te pakken. Met wéér een halfjaar kolven tijdens mijn drukke baan, nóg meer kinderopvang en veel te weinig tijd met mijn kinderen in het vooruitzicht terwijl mijn oudste me juist zo nodig had, riep ik spontaan: “Ik geloof dat ik een jaar helemaal wil stoppen met werken.”
“Een jaar lang teruggeworpen op elkaar. Tijd inhalen en vooral: herinneringen maken”
Reinier was meteen voor. Het kaartenhuis waar we ons in begaven en waarin we eigenlijk voor niks écht tijd hadden, was niet de reden dat we ooit een gezin hadden gesticht, vond hij. We rekenden en planden en besloten binnen twee uur: ik zou een sabbatical nemen, hij zou bedrijfsadvies-klussen doen vanuit huis, in plaats van op locatie. Een jaar lang teruggeworpen op elkaar. Tijd inhalen en vooral: herinneringen maken, voordat we alle kostbare tijd met onze kinderen hadden gemist. Mijn werkgever werkte fantastisch mee. “Ik heb meer aan een uitgeruste werknemer dan aan een opgebrande”, zei hij, en beloofde dat mijn baan er na een jaar nog voor me zou zijn.
Onze oudste dochter bloeide op in dat jaar. Het was hartverscheurend om te voelen hoe erg ze de zorg van mij nodig had gehad, de jaren ervoor. We genoten van elkaar. De kinderen en ik, tenminste. Eindelijk kon ik eens helpen op school, hele middagen films met ze kijken, of zomaar naar de dierentuin, gewoon omdat we daar op een woensdagmiddag zin in hadden. Tussen Reinier en mij was het andere koek.
Lees ook – Zo komen jij en je partner tot de beste taakverdeling thuis >
Onze hele relatie waren we gewend geweest eigen levens te leiden. Mijn carrière en de zijne, en de tijd die overbleef was van ons. Opeens zat er dagelijks een man in huis die niks bleek bij te dragen aan het huishouden. Die niet zag wanneer de kinderen gevoerd, geamuseerd of naar bed gebracht moesten worden. De dagen thuis zag hij als dé gelegenheid om – naast zijn freelance klussen – hobby’s op te pakken. Te golfen en voetbal te kijken. Het idee was om tijd voor elkaar te nemen als gezin. In plaats daarvan nam hij vooral tijd voor zichzelf.
Ik werd een huissloof die haar man steeds vaker de deur uit keek, hij een lamzak op de bank die niet begreep waar ik in hemelsnaam zo’n probleem van maakte. Toen we nog fulltime werkten, gebruikten we de schaarse tijd samen om echt te praten en genieten.
“Elke dag kibbelden we wel een keer, zonder uit te spreken wat ons écht dwarszat”
Nu was samenzijn zoiets gewoons geworden dat we het echte contact verloren. Ik ergerde me aan zijn laksheid en werd boos om dingen die ik voor die tijd nooit gezien zou hebben. Een vuile koffiebeker die niet meteen in de vaatwasser verdween. Een natte handdoek op bed. Post die drie dagen ongeopend bleef liggen. Andersom stoorde hij zich aan mijn pietluttigheid, want waarom was dit alles nu opeens een probleem? Elke dag kibbelden we wel een keer, zonder uit te spreken wat ons écht dwarszat: dat dit een heel slecht idee was geweest. Plotseling begreep ik hoe de huwelijken van vriendinnen stuk voor stuk strandden.
Na een maand of negen barstte de bom. Uitgeput van een dag zorg voor de kinderen inclusief het in bed leggen, kwam ik ’s avonds beneden in een woonkamer die eruitzag als een slagveld. Reinier lag op de bank, keek tv, en leek niet van plan de handen uit de mouwen te steken. “Dóe nou eens wat man”, schoot ik uit mijn slof. “Gék word ik hiervan: we zouden in ons gezin investeren, maar dit voelt als een soloproject.”
Toen pas raakten we in gesprek. Reinier zag me in dat jaar op een manier die hij niet kende, zei hij. Vond me gestrest en dwangmatig, want waarom kwam ik niet gewoon bij hem zitten als de kinderen in bed lagen? Ik had me nog nooit druk gemaakt om het huishouden, dus waarom nu wel, terwijl het drukker was dan ooit? Eindelijk legden we onze verwachtingen naast elkaar en bekeken in hoeverre die waren uitgekomen. Grotendeels niet, concludeerden we: wij waren ongelukkig, en de kinderen hadden weliswaar meer zorg van mij, maar per saldo niet per se meer kwalitatieve aandacht, doordat ik alleen maar aan het ploeteren was.
Daarop liet Reinier zich weer fulltime inhuren en besloot ik mijn baan parttime voort te zetten – wat gelukkig kon met behulp van een fijne duo-collega. Dat bleek de gouden greep. Ons kaartenhuis stond een stuk steviger nu ik genoeg thuis was voor de kinderen maar tóch mijn eigen carrière hield. En nu Reinier en ik geen hele dagen meer op elkaars lip zaten, kwam het verlangen naar elkaar terug. Nooit meer een gezamenlijke sabbatical. Als we meer tijd nodig hebben met elkaar, gaan we wel een keertje extra op vakantie.”
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Lisa van den Akker (34) is moeder van vier kinderen én hoofdredacteur van Kek Mama. Regelmatig schrijft ze een column over haar avonturen en gedachtes als moeder van een gezellig, maar ook chaotisch gezin.
Een maand geleden beviel actrice Bertrie Wierenga van dochter Lena op wie ze meteen stapelverliefd was. In een interview met RTL Boulevard vertelt de kersverse mama over het moederschap.