‘Tim wil het niet meer, de zorg voor onze kinderen’

Redactie Kek Mama

20 augustus, 2018 - 08:28

Leestijd: 4 minuten

“Misschien moeten we het gewoon helemaal anders doen, An”, zegt Tim wanneer hij de kinderen op een zondagavond bij me aflevert. Even ben ik bang dat hij doelt op onze kus van een paar weken geleden. Toen de waterleiding in mijn keuken het begaf, en Merlijn hem in al zijn onschuld had laten uitrukken voor hulp. Tim helpt me meteen uit de droom. “Ik zie ook wel dat ik er een puinhoop van maak met de kinderen”, zegt hij. “Dat hele co-ouderschap; het past gewoon niet in mijn leven.”

Voor het eerst in mijn leven heb ik geen idee waar Tim op doelt. Ja, het is inderdaad een zooitje, met alle keren dat hij Oscar en Merlijn  – én mij – liet zitten. En nee, dat ‘ie liever de prioriteit geeft aan zijn leven zonder kinderen, is overduidelijk. Mijn voorgevoel bevalt me niet. Waar wil hij heen met deze opmerking?

‘Ze noemen jou ‘thuis’’

“Ga maar even samen op jouw kamer spelen, schat”, zeg ik tegen Merlijn. “Papa en ik drinken even een wijntje.” Ongevraagd schenk ik Tim een glas in. Laten we eindelijk maar eens uitspreken waar het op staat, denk ik, in plaats van dat ik verwachtingen koester die hij niet kan waarmaken en hij het gevoel heeft dat ‘ie het toch nooit goed doet. Er zijn wel genoeg teleurstellingen geweest.

“Tijdens de overstroming bij jou…”, begint Tim. “Ha, zie je”, denk ik: “toch die kus.” Tim maakt een afwerend gebaar. “Laat me even praten, An. Toen ik zag hoe het allemaal op rolletjes liep bij jou; hoe de jongens zich samen vermaakten en jij hun aanwezigheid zo vanzelfsprekend vond… Ze noemen jou ‘thuis’, en mij ‘bij papa’. En ik weet dat dat uit henzelf komt, maar weet je: het is ook hoe het is. Jij bént hun enige thuis.”

‘Ik trek het niet’

Mijn adem stokt. “Daar ben je zelf bij”, zeg ik. “Ze zijn in jouw huis ter wereld gekomen. Al hun vriendjes wonen in jouw wijk. Merlijns school staat naast jouw huis. Ze verlangen naar de weekends bij jou. Dat is óók thuis: jíj woont er.”

Tim zwijgt.

“Ik wi-…” Hij schraapt zijn keel. “Ik wíl het niet meer, An. De jongens zijn beter af bij jou. Mijn nieuwe vriendin woont in een andere stad, en die heeft ook kleine kinderen. Mijn werk loopt door. Ik trek het niet, die zorg voor de jongens.”

Leuke Zondagen

Dit had ik niet zien aankomen. Ik dacht dat hij wel zou bijdraaien. Dat dit afgelopen jaar vol verdriet en teleurstellingen gewoon een opstartprobleem was. “Hoe zeker weet je dit?”, vraag ik. Inwendig kook ik. Want: ik dan? Ik werk óók fulltime. Wil ook wel weer een keertje liefde. En ik vind het óók loeizwaar, de zorg voor die jongetjes, helemaal in mijn eentje. Er is één levensgroot verschil: ik wil geen dag zonder ze.

“Ik heb het er al met Merlijn over gehad”, zegt Tim. “Hoe hij het zou vinden als ze gewoon helemaal bij jou zouden wonen, en om de week op zondag iets leuks zouden doen met mij. Vanzelfsprekend pas ik de kinderalimentatie erop aan.”

Lees ook:
Anna’s scheiding: ‘Is papa ons weer vergeten?’

Warme golf

Pardon, hij heeft het al besproken? Twee zondagen per maand ‘Iets Leuks’ doen? Is ‘ie gek geworden?! De stilte die valt is oorverdovend. Boven hoor ik Oscar schateren, en ik voel – hoe tegenstrijdig ook – een warme golf door mijn buik. Die jongetjes, hun onschuld, de liefde waarmee Merlijn nu grapjes maakt voor zijn broertje. “Ik wil maar één ding”, verbreek ik de stilte, “en dat is dat onze kinderen opgroeien in een warm thuis, bij ouders waar ze echt gewenst zijn. Dat zijn bij voorkeur jij én ik, maar alleen als het vanuit je tenen komt.”

Ik laat bewust een nieuwe stilte vallen, in de hoop dat Tim bij zinnen komt. Maar hij zegt niks. “Je hebt mijn rekeningnummer: ik zal het nieuwe bedrag van de kinderalimentatie aan je appen”, zeg ik dus maar.

“Thanks An”, antwoordt Tim. “Ik lees je wel.” Zonder de kinderen gedag te zeggen, wandelt hij de deur uit.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >