Uit elkaar door zijn ex: ‘Ze deed er alles aan om ons het leven zuur te maken’

Mariette Middelbeek

28 augustus, 2022 - 06:44

Leestijd: 12 minuten

Janneke:

“Nooit meer een man. Dat verzuchtte ik tegen vriendinnen toen ik eindelijk de beslissing had genomen om te scheiden van Tjeerd, de vader van mijn kinderen. Dat was vier jaar geleden, mijn zoon Kjeld was zeven, Björn was vijf. Tjeerd en ik waren al jaren niet meer blij met elkaar en dat uitten we in talloze verwijten over en weer, elkaar niets gunnen en voortdurend ruzie. Scheiden was onvermijdelijk, maar het kostte me toch nog een hele tijd om de knoop door te hakken. En daarna nog ruim een jaar om alles rond te krijgen.

Elkaar het leven zuur maken

We maakten elkaar het leven zuur en gunden elkaar, net als tijdens ons huwelijk, weinig. Ik ook, ik gedroeg me ook bepaald niet als een welwillende ex die het allemaal goed wilde regelen voor de kinderen, hoe vaak ik ook als een mantra tegen mezelf zei: je hebt ooit van deze man gehouden, het is de vader van je kinderen, slikken maar weer want je komt nooit van hem af… Nee, ik ging dwarsliggen als hij met de jongens een weekend naar België wilde omdat daar familieweekend was, want naar het buitenland, dat stond ik niet toe. Doe normaal, zei mijn zus gelukkig tegen me. Dus jij gunt je jongens geen weekend ravotten in de Ardennen met hun neven en nichten? Met het schaamrood op mijn kaken belde ik Tjeerd om te zeggen dat ik van gedachten was veranderd. En die keer dat we voor de rechter stonden omdat hij een wijziging van drie uur in ons co-ouderschema wilde verdient ook geen schoonheidsprijs. Achteraf denk ik: waar was ik mee bezig? Wilde ik hem dan zo graag dwarszitten om oud zeer van ons huwelijk te verwerken? Als je het al verwerken kan noemen – het is meer zieken.

Gunnen en misgunnen

Andersom kon hij er trouwens ook wat van; toen ik eindelijk met een groep van vijf vriendinnen een weekend had gevonden waarin we naar Ibiza konden gaan, moest ik alleen Tjeerd vragen onze weekenden met de jongens te wisselen. Deed ie niet, liet hij weten. Hij had al plannen. Dat die plannen bestonden uit bier drinken met zijn vrienden die hij sowieso ieder weekend ziet en dat hij die plannen ook kon veranderen, speelde volgens hem geen rol. Afspraak was afspraak. En dus moest de hele Ibizaplanning opnieuw beginnen. Pas acht maanden later gingen we.

“Het is een ingewikkeld spel van gunnen en misgunnen, pijn uit het verleden en oude ruzies die nooit zijn uitgepraat”

Dat ik furieus was, liet Tjeerd koud. Waarmee ik maar wil zeggen: ik snap hoe het werkt, elkaar vliegen afvangen als je gescheiden bent. Ik snap dat je zo nu en dan je redelijkheid kunt verliezen. Ik snap dat een wijziging van het schema geen agenda-dingetje is, maar een ingewikkeld spel van gunnen en misgunnen, pijn uit het verleden en oude ruzies die nooit zijn uitgepraat. Maar ik kan uiteindelijk met enige trots zeggen dat zowel Tjeerd als ik over onze eigen schaduw heen zijn gestapt. Daar hadden we hulp van een mediator bij nodig, maar het is gelukt. We kunnen nu normaal met elkaar omgaan en gunnen elkaar een leuk leven. En als dat betekent dat een van ons daarvoor een keer een gebaar naar de ander moet maken, dan doen we dat. Ik wilde dat ik hetzelfde kon zeggen van Wendy, de ex van Hugo. De man die ik nog elke dag mis. Dan was het allemaal heel anders gelopen.

Leuke vent

Ik ontmoette Hugo op een feestje, nu bijna drie jaar geleden. Met zijn donkere haar, bijna zwarte ogen en baardje-van-een-dag viel hij me meteen op. Die is leuk, dacht ik en direct als ik ben, stapte ik op hem af. Die avond ging hij naar huis met mijn nummer, het duurde precies tien uur voor hij me belde. En nog eens twaalf uur voor we elkaar weer zagen in een restaurant. We zoenden, hij ging mee naar huis – niets voor mij, maar het voelde gewoon goed. Hij was ook gescheiden, had een zoon in de leeftijd van Kjeld en een ex die dwarslag en ik voelde zoveel raakvlakken. Die dwarsliggende ex, die vond ik helemaal geen red flag, ik had vooral met hem te doen. En ach, ik was smoorverliefd, maar tegelijkertijd wilde ik het ook rustig aan doen. Kinderen ontmoeten, exen inlichten, dat was allemaal ver weg. Misschien was ik na een week wel uitgekeken.

Liefdesgeluk

Maar dat was ik niet. Een week werd een maand en een maand werd een halfjaar en toen vertelde ik het aan Tjeerd. Hij moest wel even slikken, maar, zo biechtte hij op, hij was zelf ook aan het daten en hij was verliefd. Ik gun het je, zei ik, en hij zei hetzelfde tegen mij en zo hadden we een moment van enorme volwassenheid, vonden we zelf. Het was ook zo: Tjeerd bleek me mijn liefdesgeluk te gunnen en stemde in met een ontmoeting. Eerst alleen hij en Hugo, daarna de jongens erbij. Leien dakje, de mannen hadden zelfs een soort klik.

“Als ik haar regels overtrad zou ze naar de rechter stappen, dreigde ze”

En toen was Wendy aan de beurt. De scheiding was inmiddels twee jaar geleden, maar, zo waarschuwde Hugo, zoals bij Tjeerd en mij zou het aan zijn kant niet gaan. Dat bleek nog een understatement. Wendy gaf geen toestemming voor een ontmoeting tussen mij en Milan, hun zoon. Wendy wilde mij al helemaal niet ontmoeten en als ik haar regels overtrad zou ze naar de rechter stappen, dreigde ze.

IJzeren wapenstilstand

Hugo was des duivels, maar stelde toch voor om te wachten. Vreemd, vond ik. Waarom niet wat meer spierballen tonen? Als haar eisen zo makkelijk werden ingewilligd, zou ze natuurlijk maar doorgaan. Maar ik wilde niet stoken en zei dus niets. De vier maanden daarna beet ik op mijn tong, tot ik er helemaal klaar mee was. Alles was: Wendy wil dit niet, Wendy wil dat niet. ‘En jij,’ vroeg ik Hugo, ‘wat wil jíj eigenlijk? Is onze relatie het dan niet waard om een ruzie met je ex voor te riskeren? Laat haar naar de rechter gaan, dat verliest ze toch.’ Maar nee, de lieve vrede, altijd de lieve vrede. Die trouwens geen vrede was, maar een ijzeren wapenstilstand.

Haar plek innemen

Na een jaar had ik er genoeg van: of ik ontmoet jouw zoon, of ik ben weg, zei ik. Hugo ging akkoord, praatte met Wendy en tegen haar zin in kreeg ik Milan te zien. Een lief jochie dat me nieuwsgierig aankeek en besloot dat ik oké was. Ik kon echt goed met hem opschieten. En dat was natuurlijk tegen het zere been van Wendy, die vanaf dat moment nog veel harder haar best deed overal voor te liggen, bang als ze was dat ik haar plek zou innemen. Alsof ik dat wilde, ik had zelf twee kinderen. Maar dat kreeg Hugo haar niet uitgelegd. En met mij praatte ze niet, liet ze me eerst via hem en daarna via haar advocaat weten.

“Vanaf dat moment deed ze nog veel harder haar best overal voor te liggen, bang als ze was dat ik haar plek zou innemen”

Wat een onzin, vond ik, en ik belde haar op. Wat ik wilde, was uitleggen dat ik niet uit was op een extra kind en dat ik nooit haar positie als moeder in twijfel zou trekken. Maar niets van wat ik zei kwam door. Ze snauwde me toe dat ik voor haar niet bestond en hing op. ‘Je had niet moeten bellen’, zei Hugo, toen ik het hem vertelde. Dat deed pijn. Ik had echt de beste bedoelingen, hij had me op zijn minst kunnen steunen. Want laten we eerlijk zijn, van zijn daadkracht moesten we het ook niet hebben.

Lees ook – Deze moeder vraagt zich af: ‘Lieve ex, kom ik dan nooit van je af?’ >

Noodgeval

Wendy deed er alles aan om ons het leven zuur te maken. Als Milan er was, belde ze honderd keer met onzinvragen. Dan moest hij aan de telefoon komen terwijl hij net lekker met mijn jongens speelde. Toen Hugo en ik samen een weekend weg waren, belde ze in paniek op. Ze was met Milan onderweg naar de spoedpost en Hugo moest nú komen. En dus reden we, drie uur na aankomst, met 140 vanuit Antwerpen naar huis voor een nepnoodgeval. Milan had een treetje van de trap gemist en de wond boven zijn wenkbrauw was dichtgelijmd, dat was alles. Hugo ging naar binnen bij Wendy, ik wachtte in de auto voor de deur. Drie kwartier lang. ‘Gelukkig viel het mee’, zei Hugo, toen hij weer naar buiten kwam. Ik snauwde of hij echt niet doorhad wat ze aan het doen was. ‘Het was een ongeluk’, zei hij. Een ongeluk dat ze prima zelf had kunnen oplossen.

“Door voor haar de lieve vrede te bewaren, ging hij keer op keer voorbij aan míjn belang”

De week erna zag ik de wond. Nog geen halve centimeter breed. Maar Wendy’s doel was geslaagd, ons romantische weekend was verpest. Ik vind het te prijzen dat Hugo de zaken met zijn ex niet op de spits wilde drijven omdat dat niet in Milans belang is. Maar door voor haar de lieve vrede te bewaren, ging hij keer op keer voorbij aan míjn belang. Een gigantische ruzie tussen ons klaarde de lucht, ik zweeg hem vier dagen dood en toen kwam hij tot inkeer. Ja, nu zag hij zelf ook in dat hij Wendy’s belang boven het mijne stelde en ja, hij ging eisen dat ze mij op z’n minst een keer zou ontmoeten. Want wij waren inmiddels ruim anderhalf jaar samen en ik had haar alleen nog maar in de deuropening gezien. Bizar, maar zo was het. En de zomervakantie kwam eraan, dus er moesten afspraken worden gemaakt. Hugo en ik wilde met de drie jongens naar Frankrijk, tien dagen. Wendy ging geen toestemming geven, had ze al gezegd. ‘Dit is het moment’, zei ik tegen Hugo. ‘Nu moet je voor jezelf opkomen.’ Ik bedoelde: voor ons. Maar dat zei ik niet.

Ontmoeting

Hugo ging praten en dat leidde tot de ontmoeting – ‘als het dan echt moet’, aldus Wendy. Mij lijkt dat je de stiefmoeder van je kind wil kennen, maar goed, ik wilde het positief houden en zei dat soort dingen maar niet. We spraken af in een koffietent, alleen zij en ik. Stuurs kwam ze binnen, nukkig beantwoordde ze een halfuur lang alleen mijn vragen. Toen ging ze weer. Ik reed huilend naar huis. ‘Het begin is er’, zei Hugo, de optimist. Maar steeds meer voelde ik dat niet het begin er was, maar dat het einde eraan zat te komen. De hele situatie, de voortdurende spanning die Wendy veroorzaakte, de tang waarin ze Hugo had vanwege Milan, het zoog me leeg. En toen kwam die zomervakantie. Via de advocaat dwong Hugo af dat Milan meeging, maar zover kwam het niet. Want de dag voor vertrek stuurde Wendy een appje uit Duitsland. Een foto van haar en Milan: zo heerlijk hier. Ik stond perplex. Hugo belde op. ‘Wat?’ speelde Wendy de vermoorde onschuld. ‘Nee, Frankrijk was toch vólgende week?’ Met elke spier in mijn lijf gespannen stond ik klaar voor het gevecht dat zou volgen, maar er gebeurde niets.

“Zeg maar tegen Wendy dat ze gewonnen heeft”

Hugo zei dat dit echt een misverstand was. Hugo hing op. En Hugo vroeg aan mij of we een weekje konden opschuiven. Terwijl mijn jongens zich enorm verheugden en bovendien de week erop met Tjeerd zouden gaan. ‘Nee’, zei ik en ineens kwamen er woorden uit mijn mond die ik niet had voorbereid maar die ik zó erg meende. ‘Dat gaat niet. Ik ga naar Frankrijk. En jij gaat niet mee. Zeg maar tegen Wendy dat ze gewonnen heeft.’ Hugo spartelde tegen, zei dat hij me niet kwijt wilde en dacht volgens mij ook dat ik het niet meende.

Dit is jouw gevecht

Het klopte, ik wilde hem ook niet kwijt. Maar ik kon gewoon niet meer, de strijd met Wendy had me al mijn energie gekost. Hugo kon zijn ene arm wel om mij heen houden, maar aan de andere trok zijn ex. ‘Dit is jouw gevecht, niet het mijne’, zei ik. ‘En je moet het zelf doen.’ De dag erop reed ik naar Frankrijk met de jongens. Zij op de iPad op de achterbank, ik in tranen achter het stuur. Hugo belde voortdurend, maar ik nam niet op. Voor mijn eigen veiligheid, want ik was het liefst omgekeerd. Ik wilde bij Hugo zijn. Zelfs een jaar na dato geldt dat nog. Ik mis alles aan hem, ik hou nog steeds van hem. Soms hebben we contact en dan belooft hij dat de hele situatie anders wordt, maar concreet is er niets gebeurd.

“Ik heb tenslotte niet zoveel moeite gedaan om vervolgens alsnog in een vechtscheiding te belanden”

Laatst moest hij ophangen vanwege een wisselgesprek. Wendy, gaf hij toe. Dan is er dus niets veranderd. Dat sterkte me in mijn overtuiging dat ik de juiste keuze maak, ook al zegt mijn gevoel iets anders. Ik heb tenslotte niet zoveel moeite gedaan om normaal met mijn ex te kunnen omgaan om vervolgens alsnog in een vechtscheiding te belanden. Dan ben ik liever alleen.” Dit artikel staat in de Kek Mama Zomerspecial 2022.   Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.