Vera heeft door seksueel misbruik geen behoefte aan seks: ‘Ik vind het gewoon vies’

Joan Makenbach

24 januari, 2022 - 13:27

Leestijd: 3 minuten

“Sinds mijn scheiding in 2017 heb ik nooit meer seks gehad. Ik heb er totaal geen behoefte meer aan. Sowieso was seks al heel moeizaam in mijn huwelijk. Vanaf mijn tweede jaar tot ver na mijn puberteit ben ik seksueel misbruikt door verschillende familieleden. Mijn associatie met seks is daardoor negatief. Ik kamp met PTSS, waardoor elke aanraking en elke vorm van intimiteit nare gedachten doen oprakelen. Ook tongzoenen of soloseks doe ik liever niet.
 

Helen

Toen ik in 2008 mijn ex-man ontmoette, heb ik hem verteld over mijn achtergrond. Ik heb ook meteen gezegd dat seks heel beladen voor me was. Martin begreep dat. Hij was lief en betrokken, maar geloofde ook dat hij mij zou kunnen ‘helen’. Ik moest eerst maar eens positieve ervaringen krijgen, dan kwam het vanzelf goed.

De eerste jaren deden we het nog regelmatig. Dan verbeet ik mijn afkeer en onderging passief de vrijpartij. Totdat mijn oudste dochter werd geboren. Het gooide mijn gevoelsleven overhoop en maakte mijn weggestopte herinneringen levend. Ik kon de aanrakingen van mijn man nauwelijks nog verdragen, mijn hele lijf protesteerde als hij me probeerde te strelen. Ik begon hem te ontwijken. Als we samen op de bank zaten en hij me wilde zoenen, stond ik gauw op, als de dood dat hij meer wilde.

Dat werkte natuurlijk niet. Ik hield van hem en we hadden ogenschijnlijk een goed huwelijk. Ik snapte dat hij wel sterke seksuele verlangens had, maar ik kon daaraan niet meer voldoen. Omdat ik vond dat ik faalde op het fysieke vlak, heb ik hem als alternatief aangeboden iemand anders te zoeken voor de seks, zodat wij samen nog wel door konden. Dat heeft hij gedaan. Helaas is dat ook onze ondergang geworden. Hij vond in onze kennissenkring een seksbuddy, alleen werd hij ook smoorverliefd op deze vrouw. Nu woont hij met haar samen.
 

Lees ook
‘Ik heb gewoon écht geen zin in seks’ >
 

Een nieuw leven

Na zijn vertrek heb ik een nieuw leven opgebouwd met mijn kinderen. Ik ben heel erg gelukkig met ze. Met hen knuffelen voelt natuurlijk en ik probeer ze zo goed mogelijk, zonder vooroordelen op te voeden. Ik vertel ze over de grenzen van hun lichaam en hoop dat zij later wel normale seksuele relaties kunnen aangaan.

Bij mezelf zie ik dat niet meer gebeuren. Ik volg traumabehandeling om mijn verleden te verwerken, maar voel geen enkele behoefte mijn aversie tegen seks te behandelen. Ik vind seks vies, pijnlijk, naar, maar ook onnodig. Ik hoef geen ‘gedoe’ aan mijn lijf. Wel zou ik weer eens goed verliefd willen worden. Ik mis een liefdevolle relatie, een volwassene in huis. Maar de gedachte dat er seksuele dingen bij komen, maakt me bang.

Ik hoop dat ik ooit een man tref bij wie ik geen hoofdpijn als excuus hoef te veinzen. Iemand voor wie intimiteit hetzelfde betekent als hand in hand lopen, diepe gesprekken voeren en af en toe een arm om je heen. Ik vrees alleen dat dat een utopie is en dat ik voor altijd alleen blijf.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 15-2020.

Meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram.