Verliefd op de fysiotherapeut van je kind: ‘Ik was doodsbang voor dit avontuur’

Jorinde Benner

14 maart, 2022 - 06:52

Leestijd: 4 minuten

Sheryl (34) bleef plakken aan de fysiotherapeut van haar zoon Tycho (7).

“‘Kijk, als je van achteren naar hem kijkt, zie je dat zijn benen scheef boven zijn voeten staan.’ Fysiotherapeut Patrick stond net iets te dicht tegen me aan. Zijn arm tegen de mijne sidderde door in mijn hele lichaam. Geschrokken deed ik een stap opzij. Wat als hij dit voelde?

Fysio

Tycho liep al voor zijn eerste jaar, maar had het zichzelf op de verkeerde manier aangeleerd. In plaats van zijn voet van hiel naar teen af te rollen, begon hij elke stap op zijn tenen en zette zijn voet pas daarna plat op de grond. Alsof hij continu aan het sluipen was. Wat ik ook probeerde, ik kreeg het hem niet afgeleerd. Patrick was de derde fysio die we bezochten, en eigenlijk had ik de hoop al opgegeven, toen Tycho bij hem eindelijk het licht zag. Een doorbraak, maar het zou een lang traject worden, stelde Patrick. En zo zaten we elke donderdagmiddag bij hem, met elke week weer nieuwe oefeningen voor thuis.

Polsen

Patrick sloot de sessies altijd af met vijf minuten vrij spelen op de toestellen in zijn ruimte. Daar knoopte hij na een behandeling of zes een persoonlijk praatje met me aan. Over hoe het verder ging met Tycho, en dat ik het zeker wel druk had als alleenstaande moeder – iets wat simpelweg in Tycho’s dossier stond. Achteraf gezien was hij toen aan het polsen of ik beschikbaar was, maar ik vond het verdacht: was hij soms bang dat er iets aan de hand was in onze thuissituatie? De fysiotherapiepraktijk was gekoppeld aan de huisarts; zouden er zorgen zijn? Onzin natuurlijk, want ons leven liep op rolletjes, maar tijdens de breuk met Tycho’s vader had ik een paar keer met blauwe plekken op het spreekuur gezeten. Mijn ex was al jaren uit ons leven, maar ik bleef altijd een beetje achterdochtig, de dreiging van gevaar nog vers in mijn systeem.

Lees ook Nieuwe liefde: samenwonen of niet? >

In het wild

Tycho en ik waren op een foodfestival toen we Patrick ‘in het wild’ tegen het lijf liepen. Hij was er met een vriend en voor ik het wist hing Tycho in zijn armen. Ik voelde een blos opkomen toen Patrick me groette en aan zijn blik zag ik dat ik hem ook niet onberoerd liet. Zonder bedrijfspoloshirt zag hij er heel anders uit. Stoerder, in een leren jack met zijn haren rommelig. We trokken de rest van de middag samen op.

“Zo in het wild zag hij er ineens veel stoerder uit.”

‘Geef me je nummer, dan app ik je de foto’s van vandaag’, zei Patrick. ‘Gladde move’, knipoogde ik – dolblij dat hij het gevraagd had en doodsbang voor dit avontuur tegelijk. Ik was al jaren single, en wat als ook deze man niet te vertrouwen bleek? Maar alles in me riep het tegenovergestelde. En het was niet alsof ik een keus had: mijn hart had het al bepaald.

Privétherapie

Het is natuurlijk niet de bedoeling dat een kinderfysiotherapeut de moeder van een patiënt schaakt. Dus staakten we na een paar weken daten de behandelingen. Tycho krijgt zijn behandelingen sindsdien thuis. De normaalste zaak van de wereld vindt hij zijn privétherapie. ‘Eerst gingen we altijd op visite bij Patrick, nu logeert hij soms bij ons’, vertelt hij aan iedereen die het maar wil horen. Logisch, als Tycho een paar keer bij een vriendje heeft gespeeld, komt die daarna ook bij ons op visite. Mijn relatie met Patrick heeft nooit voor ongemakkelijke situaties gezorgd. De fysiotherapie stond zo los van de rest van ons leven dat het niet anders voelt dan wanneer ik hem elders tegen het lijf was gelopen. Toch is er één voordeel: ik heb de extra fysiotherapie uit mijn zorgverzekering geschrapt. M’n nieuwe liefde houdt me thuis wel soepel.” Dit artikel staat in Kek Mama 02-2022. Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram.