Beeld: Shutterstock
Het zou zomaar kunnen dat je je een huissloof voelt en baalt van je seksleven, de ruzies en het gedoe. Dan is één ding zeker: tijd om je relatie te redden, al dan niet met hulp van een therapeut.
Janine (39) heeft samen met Iwan twee kinderen van 8 en 6. Het contact met haar man was zó oppervlakkig geworden, dat Janine op het punt stond bij hem weg te gaan. Daarom gingen ze naar een relatie- en sekscoach.
“’Hoelang duurt het ongeveer voordat we onze relatie weer enigszins op de rit hebben? En of we weten of we überhaupt bij elkaar willen blijven?’, vroeg ik onze relatietherapeut. ‘Reken op minimaal vijf, zes maanden’, zei ze. De moed zonk me in de schoenen.
Het jaar ervoor had ik ’s avonds geregeld naar de keukentafel gekeken waar mijn man z’n krantje las: wie was hij eigenlijk? We waren van elkaar vervreemd in die eerste jaren van het ouderschap. Als ik weleens klaagde dat ik hem miste, het contact dat we vroeger hadden, haalde hij zijn schouders op: we hadden het nu eenmaal druk. Ik voelde me net een meubelstuk. We praatten alleen over praktische zaken: wie de kinderen naar de crèche bracht of de boodschappen deed. Het was alsof ik in een emotionele woestijn leefde. Werken, kinderen, eten en slapen, dat was het. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zin in seks had gehad.
Ik ging sporten om me beter te voelen. Nou, dat lukte, en hoe. Ik werd tot in mijn tenen verliefd op een man uit de sportschool. Aan mijn lustgevoelens bleek niks te mankeren, als ik alleen al aan hem dácht sloegen de vlammen me uit. Toch heb ik me er niet door laten meeslepen. Ik was niet vergeten hoe waanzinnig gek ik ooit op Iwan was geweest. Die gevoelens konden toch niet volledig verdwenen zijn? Als ik ’s avonds naar de slapende kinderen keek, brak mijn hart bij de gedachte dat ik ons gezin zou opbreken.
Ik dacht dat Iwan vooral verdrietig was over mijn verliefdheid, maar bij de relatie- en sekscoach bleek hij voornamelijk kwaad te zijn. Hij voelde zich in de steek gelaten. Waarop ik verontwaardigd zei dat hij me al jaren niet zag staan. Dat ik me al jaren in de steek gelaten voelde. ‘Waarom heb je dat nooit gezegd?’, verweet hij me. Ik herinnerde hem aan alle keren waarop ik had aangegeven contact te missen. ‘O’, zei hij, ‘je hebt gelijk, maar ik wist niet dat het zó diep zat.’ Opbrengst één van de therapie: Iwan bagatelliseert nóóit meer mijn gevoelens.
Na elke sessie kregen we huiswerk mee. Eén oefening hield in dat we tegenover elkaar gingen zitten en elkaar moesten aankijken zonder iets te zeggen. Heel ongemakkelijk en raar is dat. We hebben als pubers zitten giebelen, zo eng vonden we het. Een andere oefening was praten: om de beurt vijf minuten, over wat ons ook maar bezighield. De ander mocht alleen luisteren, écht luisteren. Vijf minuten duren lang. Zelfs ik vond het lastig ze vol te praten. Toch hielp het.
Er kwamen dingen bij hem naar boven die ik niet had verwacht. Zorgen over zijn werk, het vaderschap. Ik leerde nieuwe kanten van hem kennen en ging hem met andere ogen bekijken. Wat ik zo fijn vond aan de therapie was dat het ging om wie wij zijn, waaraan we behoefte hebben en hoe we daarin kunnen voorzien – samen of los van elkaar.
Lees ook
Met je man op de divan: ‘Hij baalde net zo van die ruzies als ik’ >
‘Waarom zijn jullie ooit voor elkaar gevallen?’, vroeg de therapeute. Ik ergerde me weliswaar aan Iwans rustige natuur, maar dat was wél waar ik voor was gevallen. Hij hield me in drukke tijden met beide benen op de grond. Iwan vertelde dat hij mij zo’n vrolijke, ondernemende vrouw had gevonden. En nu we het daar toch over hadden: die vrouw miste hij verschrikkelijk. Ik moest huilen: dit was precies het probleem. Ik vond het vroeger heerlijk met vrienden uit eten te gaan, Iwan trekt zich het liefst thuis terug. Onbewust had ik me aan hem aangepast.
‘Dat bruisende in jou moet geleefd worden’, zei de therapeute. ‘Wat weerhoudt je ervan?’ Ineens zag ik dat ik er dwaze ideeën over de liefde op nahield: dat je hetzelfde leuk moet vinden bijvoorbeeld, en dat je alles wat je nodig hebt bij je partner moet kunnen halen. Bovendien: ik kon toch moeilijk de hort op gaan terwijl Iwan thuis voor de kinderen zorgde? Maar Iwan bleek daar helemaal geen probleem mee te hebben – dat had ik gewoon voor hem ingevuld.
Ik besloot weer mijn bruisende zelf te worden en vaker uit te gaan. En het is niet te geloven hoe dat onze relatie verandert. Ik ben blij, zit goed in mijn vel en dat maakt alles bij ons thuis vrolijker en lichter. Het werkt aanstekelijk voor Iwan. Hij kruipt uit zijn schulp en wil opeens vaker samen leuke dingen doen. We hebben gespreksstof voor tien, zien en waarderen elkaar opnieuw. Hij is weer de aantrekkelijk man geworden op wie ik verliefd ben geworden.
Het ging niet vanzelf en het duurde wel twee jaar voor ik weer echt vertrouwen had in onze relatie, maar ik ben zó blij dat we hebben geknokt. Zelfs de seks is terug van weggeweest. Ook dat was een kwestie van eerst contact maken in plaats van gevoelloos de daad afraffelen om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn. Als hij nu op zondagochtend tegen me aankruipt en me stevig omhelst, voel ik echt weer een golf van warmte.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Hoera! Saskia Weerstand is bevallen van een zoon. Dat maakt de RTL-presentatrice bekend op haar Instagram. “Kleine vriend, we zijn zó blij dat jij er bent.”
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.