Beeld: Nine IJff
Suzanne den Ouden (35) heeft een relatie met Jasper (40) en is moeder van Joshua (8) en Emma (bijna 7). In de Kek Mama Special over mombracing geeft Suzanne zich, net als vier andere moeders, volledig bloot.
“Ken je dat kinderliedje over de dikste billen van het land? Die heb ik dus, volgens mijn kinderen. Ik vind het geen probleem dat ze me dik noemen – dat ben ik ook – maar ik leer ze wel dat dat niet iets negatiefs is. Dik wordt snel geassocieerd met lelijk, terwijl je met een vol postuur ook heel mooi kunt zijn.
Meer verhalen van moeders over alles dat met mombracing te maken heeft lees je hier.
Ik ben al jaren te zwaar. Door een moeilijke thuissituatie werd ik als kind een emotie-eter en ook vanwege mijn astmamedicatie kwam ik aan. Mijn familie, veel bezig met lijnen, zei vaak: ‘Oppassen, anders word je te dik.’ Maar verboden vruchten zijn het lekkerst, dus ging ik stiekem snoepen.
Ik ontwikkelde een verstoorde relatie met eten en ging rond mijn twintigste over de honderd kilo. In een centrum voor eetstoornissen werd binge eating disorder (BED) bij me vastgesteld: een eetstoornis waarbij je in korte tijd grote hoeveelheden voedsel eet. Via een zelfhulpgroep leerde ik wat normale voeding is en hoe ik kon omgaan met mijn emoties. Verdriet en pijn doorvoelen, in plaats van naar eten grijpen.
Een paar jaar later viel ik maar liefst veertig kilo af, maar jammer genoeg kwamen die er door hormonen en depressies tijdens mijn zwangerschappen weer bij. Ik voelde een sterke drang om een perfecte moeder te zijn, maar schoot voor mijn gevoel overal in tekort. Toen ik na de geboorte van Emma suïcidale gedachten kreeg, ging ik in therapie. Daar leerde ik dat je geen perfecte moeder kunt en hoéft te zijn – een kind heeft vooral liefde nodig.
Door de emoties, eten en antidepressiva werd ik steeds zwaarder. Inmiddels ben ik met 130 kilo weer terug bij af. Dat is jammer, maar toch denk ik: het is oké. Vroeger droomde ik van een slank figuur, nu vind ik dat ik er ook met dit postuur mag zijn, zeker na wat ik heb meegemaakt. Alles is in proportie, ik heb een mooi gezicht en ben trots op mijn decolleté.
“Alles is in proportie, ik heb een mooi gezicht en ben trots op mijn decolleté”
Het enige nadeel: mijn overgewicht beperkt me fysiek. Niet als moeder – ik ben er zo een die koekjes bakt en knutselt – maar mijn werk als verpleegkundige valt me zwaar. Bukken, tillen, lang staan. Om fitter te worden hoop ik met sporten en gezond eten richting de honderd kilo te gaan, maar ik heb geen streefgewicht. Van mijn kinderen mag ik niet te veel afvallen: ‘Want je bent zo lekker zacht, mam.’”
Dit portret staat in de Kek Mama Mombracing Special 2022.
77% van de moeders in Nederland heeft te maken met momshaming, blijkt uit onderzoek van Kek Mama. Dat vond de redactie zó schokkend, dat ze een campagne is gestart: Kek Mama lanceert mombracing, de tegenhanger van momshaming, en roept alle moeders op om elkaar voortaan te steunen in plaats van te bekritiseren.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
