Beeld: iStock
Als je zonder reden naar huis móét of zegt dat je kerngezonde kind ziek is, kun je gefronste wenkbrauwen verwachten. Maar deze vrouwen kennen de kracht van moederintuïtie.
Aimée (41) is single moeder van Robin (12) en Bastiaan (10).
“Natuurlijk weet je dat de kans groot is dat je je zoon gebutst en geschramd terugkrijgt als je hem meestuurt op een outdoor schoolkamp in het buitenland. Daar had ik me bij voorbaat al bij neergelegd en in zijn week afwezigheid bleef ik er tamelijk rustig onder. Tot de voorlaatste dag aanbrak en ik een belangrijke vergadering had op mijn werk. ‘Ik leg mijn telefoon even met het geluid aan op tafel’, excuseerde ik me. ‘Ik heb een kind ver weg in de bomen hangen en wil wel bereikbaar zijn.’
Geen moment eerder was ik hiermee bezig geweest. Ik had mijn telefoon ’s nachts zelfs op vliegtuigstand staan. Maar nog geen halfuur later werd ik gebeld. Robin had bij een nare val zijn sleutelbeen gecompliceerd gebroken en moest geopereerd worden. Alsof ik het had aangevoeld.
“Nog geen halfuur later werd ik gebeld”
Diezelfde nacht nog sloot ik hem in mijn armen, kort daarop lag hij op de operatietafel. Drie weken later rende hij alweer rond in het skatepark, maar het bevestigde eens te meer wat ik het hele moederschap al wist: luister altijd naar je intuïtie.”
Meer verhalen van moeders over alles dat met mombracing te maken heeft lees je hier.
“Met een gerust hart reed ik vanuit Haarlem naar mijn werk in Den Haag. De jongens zaten op school en zouden daarna naar de bso gaan, alles onder controle. Tot ik aan het begin van die middag plotseling voelde dat ik naar huis moest. ‘Ik moet eerder weg’, meldde ik, en vertrok zonder een verklaring te geven.
“Alles onder controle. Tot ik aan het begin van de middag voelde dat ik naar huis moest”
Ik was net thuis toen de bso belde. Een vriendje had met een stoeptegel op Guus’ hand geslagen en de nagel van zijn middelvinger lag er helemaal af. Veel bloed en toestanden, niks gebroken. En zo zat ik tijdens mijn vroeg afgebroken werkmiddag op de spoedeisende hulp. Als ik toen nog vanuit Den Haag had moeten komen, was ik nooit op tijd geweest om hem zelf naar het ziekenhuis te brengen.”
77% van de moeders in Nederland heeft te maken met momshaming, blijkt uit onderzoek van Kek Mama. Dat vond de redactie zó schokkend, dat ze een campagne is gestart: Kek Mama lanceert mombracing, de tegenhanger van momshaming, en roept alle moeders op om elkaar voortaan te steunen in plaats van te bekritiseren.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
