Beeld: Unsplash / Privébeeld door: Linda Wit
Steffi de Pous (38) heeft een relatie met Adil en is moeder van Ceas (4), Umi (3) en de pasgeboren Omar.
Steffi zette in 2016 met een vriendin Because We Carry op, een stichting waarmee ze vluchtelingen op Lesbos helpt, vaak op een praktische manier. Zo zamelde ze met hulp van vrijwilligers onder meer draagdoeken, buggy’s en slaapzakken in en staat ze gezinnen bij in het kamp.
“Bij Because we Carry werken alleen maar vrouwen. Eerst schaamde ik me er een beetje voor; ik wil niemand uitsluiten. Maar op deze manier werkt het voor mij heel fijn. Bij vrouwen is er instant begrip. Als ik tegen een collega zeg: moet je je voorstellen hoe het is om 46 uur met één luier te doen, dan begrijpt ze me meteen. Want moeders weten dat alle kinderen hetzelfde zijn, hun behoeftes zijn universeel. Alle moeders die ik op het eiland Lesbos heb gesproken, zijn gevlucht voor de toekomst van hun kinderen. Omdat ze niet willen dat hun zoon of dochter hetzelfde overkomt wat hun is overkomen. Ze willen dat hun kind veilig is, dat het naar school kan. Zo logisch; dan hoef ik niet eens te horen wat ze hebben meegemaakt.
Meer verhalen van moeders over alles dat met mombracing te maken heeft lees je hier.
Zes jaar geleden heb ik Because We Carry opgezet. Het was helemaal niet de bedoeling om er een echte stichting van te maken. Ik begon met het helpen van mensen, anderen hielpen mee, steeds meer, en ineens moest ik papierwerk bij een notaris gaan regelen. De laatste jaren heb ik een meer begeleidende rol gekregen en ben ik minder actief op het eiland zelf. Ik ben zes jaar ouder en drie kinderen rijker – ik ben net iets minder flexibel. En gelukkig zie ik vrouwen binnen de stichting aan wie ik veel kan overdragen, die het nog beter doen dan ik. Maar ik kijk wel jaloers naar de meiden op de grond. Jullie doen het mooiste werk wat er is, zeg ik weleens tegen hen.
Lees ook: Moet je met een kind over oorlog praten? Dít vinden jullie >
Het moederschap heeft het werk er voor mij niet makkelijker op gemaakt. Sowieso huil ik veel sneller. En het begrenst me soms, maar tegelijkertijd heeft dat me ook gered. Ik kan 24 uur lang doorgaan, zeven dagen lang, niks aan de hand. Maar nu ik moeder ben, weet ik dat ik ook voor mezelf moet zorgen. Niet altijd die laatste kruimel willen weggeven. Ik heb dat echt moeten leren.
“Nu ik moeder ben, weet ik dat ik ook voor mezelf moet zorgen”
Toen Umi zeven weken was, ging ze al mee naar Lesbos. Ik hou niet kolven en sjeesde daarom voor de voedingen van het kamp naar huis. Zat ik daar met mijn kind, een shot oxytocine, terwijl ik even daarvoor nog in de hectiek zat. Dat waren de meest confusing momenten van mijn leven. Alsof ik van de vijfde versnelling naar in-z’n-vrij ga, met uitzicht op een groen grasveld. Gekkenwerk. Al snel leerde ik: als ik meer tijd voor mezelf neem, dan hebben mijn kinderen daar meer aan. Ik doe wat ik kan. En dat blijft lastig; ik wil ook bij mijn kinderen zijn. De tijd gaat zo snel. Helemaal als je een missie hebt.
Een van mijn doelen is om de wereld iets gezelliger en fijner maken. Daarvoor is meer bewustzijn nodig en dat begint met kennis over een ander. Daar wil ik aan bijdragen. Geef me 24 uur met iemand die tegen vluchtelingen is en ik weet zeker dat ie tot een ander inzicht zal komen. Ik snap dat niet iedereen hiernaartoe kan komen, ik leef niet in een sprookjeswereld. Maar we moeten inzien dat vluchtelingen geen andere mensen zijn; ze zijn net zoals mijn buren hier in Amsterdam. Ik ga niet preken, maar ik zal constant verhalen vertellen over de mensen die ik heb ontmoet. Omdat zij dat zelf niet kunnen.”
Dit artikel staat in de Kek Mama Mombracing Special 2022.
77% van de moeders in Nederland heeft te maken met momshaming, blijkt uit onderzoek van Kek Mama. Dat vond de redactie zó schokkend, dat ze een campagne is gestart: Kek Mama lanceert mombracing, de tegenhanger van momshaming, en roept alle moeders op om elkaar voortaan te steunen in plaats van te bekritiseren.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
