Beeld: Unsplash
Tijdens de eerste lockdown aanbieden om een extra kind bij jou thuis op te vangen: het klinkt als een geweldig idee. Want hoe lang kan dat nou duren, zo’n lockdown?
Liz (40), moeder van Stef (15) en Nino (10):
“Op 18 maart 2019 ging het land in lockdown en moesten ouders verplicht hun kinderen thuis onderwijzen. Omdat Linda, de moeder van Nino’s vriendje Sam, een zogeheten cruciaal beroep heeft, mocht Sam wel naar school.
“Zo’n lockdown zou hooguit een maandje duren, schatte ik”
Na een week in zijn uppie aan het bureau van de meester, was hij diep ongelukkig. Uit medelijden stelde ik Linda voor dat ze Sam best bij mij kon brengen op de dagen dat zij werkte. Onder het mom van: waar er twee (ik heb ook nog een oudere zoon) aan de keukentafel kunnen leren, kunnen dat er ook drie zijn. Bovendien: hoelang zou zo’n lockdown nu helemaal duren? Hooguit een maandje, schatte ik.
Meer verhalen van moeders over alles dat met mombracing te maken heeft? Je leest ze hier.
Enfin, twee jaar later en diverse verplichte thuisschoolweken en quarantainedagen later, weten we allemaal hoe het afliep. Al die keren had ik niet alleen mijn eigen kinderen thuis, maar dus ook ADHD-Sam. En dat was de hel. Het joch kan er niks aan doen, maar Sam heeft de concentratie van een mug en zijn mond staat geen kwartier stil. Ik was echt gevloerd na afloop van zo’n dag dat ik drie knullen die liever gameden dan rekenden bij de les moest houden.
Linda nam heel lief chocola of druiven voor me mee als ze Sam kwam ophalen. Ze informeerde voor de vorm wel of het me nog uitkwam, maar eigenlijk ging ze er gewoon van uit dat haar zoon bij mij gedropt kon worden. En ik had de ballen niet om er iets over te zeggen. Daarom sloeg iedere keer als er een persconferentie was de schrik me om het hart. Please, geen schoolsluitingen meer.”
77% van de moeders in Nederland heeft te maken met momshaming, blijkt uit onderzoek van Kek Mama. Dat vond de redactie zó schokkend, dat ze een campagne is gestart: Kek Mama lanceert mombracing, de tegenhanger van momshaming, en roept alle moeders op om elkaar voortaan te steunen in plaats van te bekritiseren.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
