Beeld: Getty Images / Privébeeld door: Laloes Fotografie
Tilda Timmers (40) is getrouwd met Tim en moeder van Livia (7) en Emmi (4). Ze zet zich als postpartum specialist met haar praktijk Frou Frou Begeleiding in voor moeders die niet op een onze wolk zitten.
“Ik blijf me erover verbazen dat vrouwen tijdens de zwangerschap negen maanden intensief begeleid worden, maar na de kraamweek alleen maar een controle krijgen rond de zes weken. Daarna word je uitgezwaaid met een ‘zo lukt het wel hè, succes!’ Het zal allemaal met tijd en geld te maken hebben, maar waarom vragen we niet hoe een moeder zich voelt? Hoe ze slaapt, hoe ze eet? Of ze angst ervaart, stress?
Meer verhalen van moeders over alles dat met mombracing te maken heeft lees je hier.
Zelf heb ik rondom de geboorte van mijn oudste dochter geen roze wolk ervaren. Tijdens mijn zwangerschap overleed mijn oma. Zij was een moederfiguur voor me, mijn alles. Om zo iemand te verliezen tijdens je zwangerschap is niet te doen. Toen er ook nog een traumatische bevalling volgde, was het vrij snel gedaan met de pret. Ik vroeg het aan mijn kraamhulp: ik voel me niet goed, heb ik geen postpartum depressie? Die wuifde het weg; het zijn de hormonen, je bent moe. Ik werd somber, angstig, ik spiraalde keihard die depressie in. Dat duurde maanden, totdat een vriendin zei: dit kan je niet alleen, en dit moet je niet alleen willen doen. Ik kreeg hulp en na ongeveer een jaar voelde ik: nu ben ik er weer een beetje. Rond die tijd ging ik ook nadenken over mijn werk. Mijn baan als doktersassistente bij de poli fertiliteit en gynaecologie paste niet meer bij me; ik wilde iets anders met mijn leven. Ik realiseerde me dat ik andere moeders wilde helpen die in dezelfde situatie zitten als waarin ik had gezeten. Ik heb mezelf omgeschoold tot postpartum specialist en ben Frou Frou Begeleiding gestart, vernoemd naar de lievelingskoekjes van mijn oma. En ik ben erover gaan schrijven: inmiddels ben ik twee boeken en een podcast verder.
Lees ook: ‘Toen mijn tweede kind werd geboren, voelde ik weinig voor haar’ >
Het viel me al op tijdens mijn vorige baan hoe de klachten van moeders gebagatelliseerd worden. ‘Alle moeders zijn moe, alle baby’s huilen’ hoorde ik als ik mijn zorgen over een patiënt uitte bij een arts. Daardoor denken moeders al snel dat ze zeikerds zijn. Terwijl je alle recht hebt om je zo te voelen, dat is hartstikke normaal.
“Klachten van moeders worden nog zo vaak gebagatelliseerd”
Mijn doel is om het taboe van die niet-roze wolk te doorbreken. Niet alleen voor vrouwen die in een postpartum depressie zitten, maar ook voor vrouwen met angsten, dwanggedachten of struggles met verantwoordelijkheidsgevoel. Als dat taboe doorbroken is, dan komt er vanzelf ruimte voor vrouwen om hun problemen aan te geven. Om te zeggen: ik vind mijn baby heel lief, maar ik wil ook soms even alleen zijn.
Het liefst zou ik zien dat mijn boek standaard in het kraampakket wordt opgenomen, als voorbereiding. Zodat je ook de dingen weet die niemand je van tevoren vertelt: over de stolsels zo groot als tennisballen die je kan verliezen, over hoe het is om na de bevalling weer seks te hebben. Over hoe je relatie verandert, álles verandert, en dat het goed komt, maar dat je er wel doorheen moet.
Nog liever zou ik aanschuiven bij overheidsinstanties om samen te bekijken hoe we de postpartum zorg kunnen verbeteren. Ik heb zoveel ideeën over hoe het beter kan. Alleen: het is hard hameren in je eentje. Maar ik blijf doorgaan, want het is zo hard nodig. Het is schrijnend om te zien hoeveel vrouwen vastlopen en dat de professionele zorg dat niet oppikt. De vrouwen die zich wel melden worden vaak afgepoeierd.
Regelmatig zeggen moeders in mijn praktijk tegen mij: ik voel me voor het eerst echt gehoord. Of: totdat ik jou ontmoette dacht ik dat ik gek was. Dan krijg ik echt kippenvel. Het overspoelt me met dankbaarheid. Dat ik zoiets heb meegemaakt, er zo goed ben uitgekomen en nu zoveel moeders mag helpen. Het blijft onwerkelijk dat dit mijn leven is.”
Dit artikel staat in de Kek Mama Mombracing Special 2022.
77% van de moeders in Nederland heeft te maken met momshaming, blijkt uit onderzoek van Kek Mama. Dat vond de redactie zó schokkend, dat ze een campagne is gestart: Kek Mama lanceert mombracing, de tegenhanger van momshaming, en roept alle moeders op om elkaar voortaan te steunen in plaats van te bekritiseren.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
