Beeld: Getty Images / Privébeeld door: Laloes Fotografie
Tilda Timmers (40) is getrouwd met Tim en moeder van Livia (7) en Emmi (4). Ze zet zich als postpartum specialist met haar praktijk Frou Frou Begeleiding in voor moeders die niet op een onze wolk zitten.
“Ik blijf me erover verbazen dat vrouwen tijdens de zwangerschap negen maanden intensief begeleid worden, maar na de kraamweek alleen maar een controle krijgen rond de zes weken. Daarna word je uitgezwaaid met een ‘zo lukt het wel hè, succes!’ Het zal allemaal met tijd en geld te maken hebben, maar waarom vragen we niet hoe een moeder zich voelt? Hoe ze slaapt, hoe ze eet? Of ze angst ervaart, stress?
Meer verhalen van moeders over alles dat met mombracing te maken heeft lees je hier.
Zelf heb ik rondom de geboorte van mijn oudste dochter geen roze wolk ervaren. Tijdens mijn zwangerschap overleed mijn oma. Zij was een moederfiguur voor me, mijn alles. Om zo iemand te verliezen tijdens je zwangerschap is niet te doen. Toen er ook nog een traumatische bevalling volgde, was het vrij snel gedaan met de pret. Ik vroeg het aan mijn kraamhulp: ik voel me niet goed, heb ik geen postpartum depressie? Die wuifde het weg; het zijn de hormonen, je bent moe. Ik werd somber, angstig, ik spiraalde keihard die depressie in. Dat duurde maanden, totdat een vriendin zei: dit kan je niet alleen, en dit moet je niet alleen willen doen. Ik kreeg hulp en na ongeveer een jaar voelde ik: nu ben ik er weer een beetje. Rond die tijd ging ik ook nadenken over mijn werk. Mijn baan als doktersassistente bij de poli fertiliteit en gynaecologie paste niet meer bij me; ik wilde iets anders met mijn leven. Ik realiseerde me dat ik andere moeders wilde helpen die in dezelfde situatie zitten als waarin ik had gezeten. Ik heb mezelf omgeschoold tot postpartum specialist en ben Frou Frou Begeleiding gestart, vernoemd naar de lievelingskoekjes van mijn oma. En ik ben erover gaan schrijven: inmiddels ben ik twee boeken en een podcast verder.
Lees ook: ‘Toen mijn tweede kind werd geboren, voelde ik weinig voor haar’ >
Het viel me al op tijdens mijn vorige baan hoe de klachten van moeders gebagatelliseerd worden. ‘Alle moeders zijn moe, alle baby’s huilen’ hoorde ik als ik mijn zorgen over een patiënt uitte bij een arts. Daardoor denken moeders al snel dat ze zeikerds zijn. Terwijl je alle recht hebt om je zo te voelen, dat is hartstikke normaal.
“Klachten van moeders worden nog zo vaak gebagatelliseerd”
Mijn doel is om het taboe van die niet-roze wolk te doorbreken. Niet alleen voor vrouwen die in een postpartum depressie zitten, maar ook voor vrouwen met angsten, dwanggedachten of struggles met verantwoordelijkheidsgevoel. Als dat taboe doorbroken is, dan komt er vanzelf ruimte voor vrouwen om hun problemen aan te geven. Om te zeggen: ik vind mijn baby heel lief, maar ik wil ook soms even alleen zijn.
Het liefst zou ik zien dat mijn boek standaard in het kraampakket wordt opgenomen, als voorbereiding. Zodat je ook de dingen weet die niemand je van tevoren vertelt: over de stolsels zo groot als tennisballen die je kan verliezen, over hoe het is om na de bevalling weer seks te hebben. Over hoe je relatie verandert, álles verandert, en dat het goed komt, maar dat je er wel doorheen moet.
Nog liever zou ik aanschuiven bij overheidsinstanties om samen te bekijken hoe we de postpartum zorg kunnen verbeteren. Ik heb zoveel ideeën over hoe het beter kan. Alleen: het is hard hameren in je eentje. Maar ik blijf doorgaan, want het is zo hard nodig. Het is schrijnend om te zien hoeveel vrouwen vastlopen en dat de professionele zorg dat niet oppikt. De vrouwen die zich wel melden worden vaak afgepoeierd.
Regelmatig zeggen moeders in mijn praktijk tegen mij: ik voel me voor het eerst echt gehoord. Of: totdat ik jou ontmoette dacht ik dat ik gek was. Dan krijg ik echt kippenvel. Het overspoelt me met dankbaarheid. Dat ik zoiets heb meegemaakt, er zo goed ben uitgekomen en nu zoveel moeders mag helpen. Het blijft onwerkelijk dat dit mijn leven is.”
Dit artikel staat in de Kek Mama Mombracing Special 2022.
77% van de moeders in Nederland heeft te maken met momshaming, blijkt uit onderzoek van Kek Mama. Dat vond de redactie zó schokkend, dat ze een campagne is gestart: Kek Mama lanceert mombracing, de tegenhanger van momshaming, en roept alle moeders op om elkaar voortaan te steunen in plaats van te bekritiseren.
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
