In haar allereerste column voor Grazia spreekt Jaimie Vaes zich uit over de moedermaffia die ze over zich heen kreeg, nadat ze zich uitliet over het autisme van haar zoon Lío (3).
Ze schrijft: ‘Ik heb me recent uitgesproken over de mogelijke vorm van autisme die ons zoontje heeft, wat volgens sommige moeders ook niet had gemogen. Dat heb ik heel weloverwogen gedaan; er zijn vele uren onderzoek aan vooraf gegaan voordat we ontdekten dat Lío ‘speciaal’ is.’
Ze vervolgt: ‘Helaas ligt er nog steeds een taboe op praten over autisme. …””…Het laatste wat ik als moeder wil, is wegkijken uit schaamte, daarom besloot ik meteen openheid te geven.’ Omdat Lío nog niet voor zichzelf kan spreken, vindt ze het belangrijk dat zij die rol als ouder op zich neemt . ‘Om uit te leggen waarom hij is zoals hij is.’
De kritieken die daarop volgden waren niet mals. Iets wat Jaimie niet begrijpt. ‘Het gaat hier niet om jonge meiden die maar wat roepen, maar om volwassen vrouwen die op een kortzichtige en vaak domme manier een oordeel vellen.’ Vrouwen die zelf ook moeder zijn.
“Het gaat hier niet om jonge meiden die maar wat roepen, maar om volwassen vrouwen die op een kortzichtige en vaak domme manier een oordeel vellen”
Toch kreeg Jaimie ook steun. ‘Ik heb van vaders en moeders die zelf een kind met autisme hebben alleen maar positieve berichten gekregen. Die begrepen me wél, en bij hen kon ik zelf ook veel steun vinden.’
Jaimie vraagt zich af: ‘Waarom zijn wij vrouwen zo kritisch naar elkaar?’ Je hoeft het echt niet altijd eens te zijn – ik kan ook mijn mening hebben – maar het laatste wat ik wil, is een medemoeder naar beneden halen.’
Bron: Grazia
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.
