In Nederland worden jongeren in gesloten jeugdinrichtingen nog te vaak opgesloten in kille isoleercellen. Niet om hen te helpen, maar om hen ‘rust’ te geven. Dit terwijl de cel vaak een traumatische ervaring oplevert in plaats van herstel. Het probleem is schrijnend: MIND Platform trekt aan de bel, en zelfs scholieren spreken zich uit tegen deze aanpak.
Een isoleercel in de gesloten jeugdzorg ziet er soms troostelozer uit dan in een volwassen gevangenis. Zo’n cel is klein en kaal en heeft in sommige gevallen niet eens een raam voor natuurlijk daglicht. Er is geen contact, alleen stilte.
Terwijl we weten uit onderzoeken dat nabijheid, empathie en persoonlijke begeleiding veel effectiever zijn. Alleen daar is personeel, geld (en visie) voor nodig, en daar is een tekort aan.
Birthe, een 15-jarige vmbo-leerling, gaf onlangs een presentatie voor haar klas op school, over een paar praktijken in de gesloten jeugdzorg. “Ik was in shock toen ik beelden zag van een isoleercel voor jongeren”, vertelt Birthe. “Het was kleiner dan een normale cel en leek net een kast. Je wordt gewoon opgesloten, helemaal alleen. Volwassen criminelen lijken meer bewegingsvrijheid te hebben dan de jongeren in de betreffende inrichting die ik onderzocht. Hoe is dat eerlijk?”
Birthe had voor haar keuzevak Zorg en Welzijn dit jaar gekozen voor het thema ‘gesloten jeugdzorg’. Ze koos voor dit thema omdat een klasgenootje het jaar ervoor in zo’n gesloten locatie was terechtgekomen.
Het had haar lang beziggehouden. Toen ze een onderwerp moest kiezen voor schoolopdracht leek dit thema haar interessant. “Helemaal omdat niemand mij vorig jaar kon (en mocht) vertellen wat er nu eigenlijk met Jack aan de hand is.”
Gedurende haar onderzoek kwam ze van alles tegen wat haar boos en verdrietig maakte. “Mensen denken vaak dat jongeren die daar zitten gevaarlijk zijn, maar veel van hen hebben een trauma of zijn depressief. Ze hebben hulp en de juiste aandacht nodig, geen straf”, was de conclusie die Birthe trok. En daar waren haar klasgenoten het na het zien van recente cijfers mee eens.
“Mijn presentatie heb ik afgerond met een dikke voldoende en meer kan ik op dit moment niet doen. Ik kwam wel tijdens het zoeken naar informatie een petitie tegen van MIND. Deze heet: ‘Stop eenzame opsluiting’. Ik raad iedereen aan die petitie te tekenen.
MIND, de belangenbehartiger van mensen met psychische problemen, stelt dat het aantal eenzame opsluitingen vorig jaar zelfs is gestegen met 10%. MIND pleit voor een verbod op eenzame opsluiting, meer geld voor personeel en scholing in de ggz.
De oproep van MIND (en Birthe) is duidelijk: er moet een einde komen aan het gebruik van eenzame opsluiting, zeker bij kwetsbare jongeren. Het platform vindt dat het hoog tijd is dat de politiek in actie komt en investeert in een menswaardige aanpak. Want elke dag dat we blijven wachten, lopen jong volwassenen nog meer schade op!
Wil je meer weten of zelf in actie komen? Ga naar wijzijnmind.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als ouder heb je vast wel eens het gevoel dat je woorden het ene oor in en het andere oor uit gaan bij je kind. Maar wist je dat de sterren misschien een handje meehelpen?
De dochter van Nina werd uitgenodigd voor een Halloween feestje. Wat een gezelligheid! Of toch niet? Na het kinderfeestje had ze namelijk nog lang nachtmerries.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week deelt Mariët (34) haar dilemma. Haar vierjarige dochter Rosie heeft namelijk een lactose-intolerantie, maar oma lijkt dat minder serieus te nemen.
Sommige kinderen kunnen een verhaal ophangen dat zó overtuigend is, dat je bijna zelf gaat twijfelen aan wat je weet. Of het nu gaat om de verdwenen koekjes, dat mysterieuze deukje in de auto of waarom de tablet ineens leeg is – hun fantasie kent geen grenzen. Deze kinderen zijn dan ook een ster in […]
Sommige vrouwen zijn gewoon gemaakt om een boy mom te zijn. Al voordat ze kinderen krijgen, zeggen mensen het tegen ze: “Jij krijgt later vast alleen maar jongens.”
“Rosie heeft vandaag een tik gekregen”. Het was 17:00 uur op donderdagmiddag. Tegenover me stond juf Angelique met mijn kind op haar arm. “Ze probeerde een speeltje af te pakken van een groter jongetje en toen kreeg ze een pets. Daar was ze wel even verdrietig van.”
