In Nederland worden jongeren in gesloten jeugdinrichtingen nog te vaak opgesloten in kille isoleercellen. Niet om hen te helpen, maar om hen ‘rust’ te geven. Dit terwijl de cel vaak een traumatische ervaring oplevert in plaats van herstel. Het probleem is schrijnend: MIND Platform trekt aan de bel, en zelfs scholieren spreken zich uit tegen deze aanpak.
Een isoleercel in de gesloten jeugdzorg ziet er soms troostelozer uit dan in een volwassen gevangenis. Zo’n cel is klein en kaal en heeft in sommige gevallen niet eens een raam voor natuurlijk daglicht. Er is geen contact, alleen stilte.
Terwijl we weten uit onderzoeken dat nabijheid, empathie en persoonlijke begeleiding veel effectiever zijn. Alleen daar is personeel, geld (en visie) voor nodig, en daar is een tekort aan.
Birthe, een 15-jarige vmbo-leerling, gaf onlangs een presentatie voor haar klas op school, over een paar praktijken in de gesloten jeugdzorg. “Ik was in shock toen ik beelden zag van een isoleercel voor jongeren”, vertelt Birthe. “Het was kleiner dan een normale cel en leek net een kast. Je wordt gewoon opgesloten, helemaal alleen. Volwassen criminelen lijken meer bewegingsvrijheid te hebben dan de jongeren in de betreffende inrichting die ik onderzocht. Hoe is dat eerlijk?”
Birthe had voor haar keuzevak Zorg en Welzijn dit jaar gekozen voor het thema ‘gesloten jeugdzorg’. Ze koos voor dit thema omdat een klasgenootje het jaar ervoor in zo’n gesloten locatie was terechtgekomen.
Het had haar lang beziggehouden. Toen ze een onderwerp moest kiezen voor schoolopdracht leek dit thema haar interessant. “Helemaal omdat niemand mij vorig jaar kon (en mocht) vertellen wat er nu eigenlijk met Jack aan de hand is.”
Gedurende haar onderzoek kwam ze van alles tegen wat haar boos en verdrietig maakte. “Mensen denken vaak dat jongeren die daar zitten gevaarlijk zijn, maar veel van hen hebben een trauma of zijn depressief. Ze hebben hulp en de juiste aandacht nodig, geen straf”, was de conclusie die Birthe trok. En daar waren haar klasgenoten het na het zien van recente cijfers mee eens.
“Mijn presentatie heb ik afgerond met een dikke voldoende en meer kan ik op dit moment niet doen. Ik kwam wel tijdens het zoeken naar informatie een petitie tegen van MIND. Deze heet: ‘Stop eenzame opsluiting’. Ik raad iedereen aan die petitie te tekenen.
MIND, de belangenbehartiger van mensen met psychische problemen, stelt dat het aantal eenzame opsluitingen vorig jaar zelfs is gestegen met 10%. MIND pleit voor een verbod op eenzame opsluiting, meer geld voor personeel en scholing in de ggz.
De oproep van MIND (en Birthe) is duidelijk: er moet een einde komen aan het gebruik van eenzame opsluiting, zeker bij kwetsbare jongeren. Het platform vindt dat het hoog tijd is dat de politiek in actie komt en investeert in een menswaardige aanpak. Want elke dag dat we blijven wachten, lopen jong volwassenen nog meer schade op!
Wil je meer weten of zelf in actie komen? Ga naar wijzijnmind.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een kinderwens hebben is een verlangen dat diep van binnen kan branden. Maar wat als jouw wens zó groot is, dat je een grens overschrijdt? Anna (28) deelt haar verhaal over een beslissing die haar leven voorgoed veranderde – en waar ze nog steeds mee worstelt.
We hoeven het jullie niet te vertellen, maar het leven met kinderen is duur. En het wordt alleen nog maar duurder, want de vaste lasten gaan ook in 2025 weer flink omhoog.
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Of je nu uit een warm nest komt of niet, je neemt altijd wel iets mee uit z’n jeugd waar je later mee worstelt. Wil je dat soort patronen doorbreken, misschien omdat je nu zelf een gezin hebt, dan is een familieopstelling geen slecht idee.
Bella en Martin zijn hartstikke verliefd, maar toch komt seksen er nauwelijks van. Is het niet de baby die huilt, dan is het wel een ander kind dat het vuurtje weer weet te doven.
Daisy is de trotse moeder van een dochter, maar toen haar relatie strandde, kwam ook haar hoop op een groot gezin in gevaar. Om verlost te zijn van de tijdsdruk liet Daisy haar eicellen invriezen. “Ik hield het stil, want ik was bang voor negatieve reacties.”
