“Tijdens de zwangerschap van mijn jongste zoon sloeg corona in. De horecazaak waar ik werkte kreeg het zwaar en in één klap kwam ik thuis te zitten. Omdat ik door de bevalling van Mason veel flashbacks kreeg van de geboorte van ons overleden dochtertje June, wist ik: nu heb ik de tijd om hier iets mee te doen, nu ben ik eraan toe. Ik merkte dat er nog veel onwetendheid heerst rond het verliezen van je kind en vervolgens opnieuw zwanger raken. Want hoe ga je daar als ouders mee om? Na mijn verlof ben ik mijn gevoelens gaan delen op Instagram. Rauw, open, puur en eerlijk. Hierdoor schoot het aantal volgers in een paar maanden tijd gigantisch omhoog.” Jullie oudste dochter June Fé is geboren en overleden op 1 oktober 2017 na een zwangerschap van 39 weken en 2 dagen. Online deel je veel over dit rouwproces. Hoe wordt hierop gereageerd? “Klopt, ik vind het fijn om mijn gevoelens op te schrijven – het voelt als een soort opluchting om het te kunnen delen. Daarbij merk ik dat het de mensen die mij volgen een stukje inzicht biedt: als je iemand om je heen hebt die een kind heeft verloren, weten sommigen niet zo goed hoe ze hem of haar kunnen benaderen. Je wil je collega, zus of vriendin immers niet verdrietig maken. Ik hoop dat mijn openheid hier een handje bij kan helpen: mijn volgers mogen mij alles vragen.” Krijg je ook weleens negatieve reacties? “Van andere vrouwen krijg ik nooit negatieve reacties, maar het gekke is: van mannen wel. ‘Het is toch niet normaal dat je een dood kind laat zien op Instagram?’, schrijven ze dan. Of: ‘Wat moet jouw vriend hier niet van vinden?’” Hoe reageer jij daarop? “Als het over mij gaat, interesseert het me geen reet wat mensen vinden, maar het gaat over mijn dochter. Dus ja, ik vind zulke opmerkingen wel lastig. Ook van haar ben ik een trotse moeder, dus ik laat haar heel bewust zien op de manieren hoe ík dat wil. Negatieve reacties verwijder ik daarom vaak, want ik wil niet dat het zijn eigen leven gaat leiden. Daar ben ik mijn account niet voor begonnen.” Jullie zoons weten heel goed dat ze een overleden zus hebben. Gaan jullie daar bewust zo ‘luchtig’ mee om? “Zeker. James en Mason komen al sinds hun geboorte bij Junes graf, dus voor hun is het niets verdrietigs of geks – ze spelen er juist graag. James heeft er zelfs z’n eerste stapjes gezet. Ook eten we op de dag dat June geboren en overleden is een taart en hangen we ballonnen op. Toegegeven: de eerste keer dat we dat deden, brak ik terwijl ik de taart aansneed. ‘Waarom heb ik in godsnaam een taart gekocht?’, dacht ik. ‘Wat de f*ck valt er te vieren?’ Gelukkig werkt het nu vooral helend. Toch merk ik dat mensen in onze omgeving het soms nog lastig vinden. Zo kan James uit het niets tegen iemand zeggen: ‘Mijn zus is dood!’, en gaat dan weer verder met spelen. Volwassenen weten dan niet altijd hoe ze moeten reageren, terwijl ik het liefst zou willen dat ook zij er luchtig mee omgaan. Dat is nog weleens een uitdaging.”
Dit bericht op Instagram bekijken
“Honderd procent. Natuurlijk kan ik mijn jongens af en toe achter het behang plakken, maar doordat ik het immense verdriet van het verliezen van een kind heb ervaren, kan ik beter relativeren. Ik heb veel meer geduld en ben me bewust van het feit dat we onszelf gelukkig mogen prijzen met onze kinderen.” Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
Feestjes waar alles op rolletjes loopt vergeet je meestal binnen een week. De échte verhalen en feestblunders blijven hangen dankzij mislukte kostuums, dronken Sinterklazen en Kerstmannen en gênante gedichten.
