Geen ellenlange vragenlijsten of uren bij een specialist, maar gewoon… een dansje. Serieus. Een nieuwe game laat in nog geen minuut zien of jouw kind mogelijk autisme heeft.
Lees verder onder de advertentie
Als je vermoedt dat je kind autisme heeft, wil je dat natuurlijk zo snel mogelijk zeker weten. Niet omdat je het meteen in een hokje wil stoppen, maar wel zodat je kind de juiste hulp krijgt. Op school bijvoorbeeld. Maar ja, autisme lijkt vaak veel op ADHD (of komt er samen mee voor), waardoor het lang niet altijd meteen duidelijk is wat er precies aan de hand is. En daarbij is testen vaak duur, ingewikkeld en voor je het weet zit je maanden te wachten op een diagnose.
Lees verder onder de advertentie
De dansgame
Onderzoekers van onder andere de Nottingham Trent University (VK) dachten: dat moet makkelijker kunnen. En dus kwamen ze met iets totaal onverwachts – een videogame waarbij kinderen een dansje nadoen. Via een Xbox Kinect-camera wordt gemeten hoe goed je kind die bewegingen imiteert. En omdat kinderen met autisme daar vaak moeite mee hebben, kan de game in een razend tempo een inschatting maken.
Binnen één minuut, met 80 procent nauwkeurigheid. Ja, echt. Eén minuut. En geen gedoe met moeilijke vragen of spannende doktersbezoeken. Gewoon even dansen. Goed, je krijgt geen 100 procent zekerheid, maar dat krijg je met een therapeut natuurlijk ook niet, die kan ook een foute diagnose stellen. En dan ben je in ieder geval wel een stuk minder tijd en geld kwijt.
Slimmer dan je denkt
Dit soort games noemen we ‘serious games’. Klinkt serieus, en dat zijn ze ook. Maar dan wel op een leuke manier. Ze worden steeds vaker ingezet om mensen te helpen: van revalideren tot het oefenen van sociale vaardigheden. Soms is het een bordspel, soms een app, en soms – zoals hier – een game waarbij je kind even lekker losgaat op de muziek. En wie weet levert dat dansje meteen ook wat belangrijke inzichten op.
Lees verder onder de advertentie
Het zoontje van Lil’ Kleine en Jaimie Vaes heeft ook autisme. Jaimie is niet te spreken over het Nederlandse zorgstelsel omtrent kinderen met autisme. Je leest er hier meer over.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.