Ouders zullen het nooit toegeven, maar onderzoek laat zien dat kinderen vaak verschillend behandeld worden. Dit betekent niet per se dat ouders bewust een favoriet hebben, maar wel dat sommige kinderen zich bevoordeeld of benadeeld voelen.
Lees verder onder de advertentie
En dat heeft impact, niet alleen op het kind zelf, maar ook op de band tussen broers en zussen, zo schrijft de Washington Post.
Lees verder onder de advertentie
‘Jullie kiezen altijd zijn kant!’
Alex Jensen, vader van een 14-jarige dochter en een 9-jarige zoon, merkte dat zijn kinderen vaker kibbelden. Tijdens een vader-dochter-uitje luchtte zijn dochter haar hart: “Jullie kiezen altijd zijn kant.” In plaats van te ontkennen, vroeg Jensen door: hoe dan? Haar antwoord? “Als hij iets vervelends doet, zeggen jullie altijd dat ik het moet negeren. Dat is zó irritant!”
Lees verder onder de advertentie
Jensen, als hoogleraar familieleer aan Brigham Young University, wist hoe belangrijk dit moment was. Hoewel er een logische reden was voor het verschil in behandeling – een 9-jarige is nu eenmaal minder volwassen dan een 14-jarige – voelde het voor zijn dochter als oneerlijk. En dat gevoel telt, want perceptie van favoritisme kan grote gevolgen hebben.
Jensen leidde een grootschalige meta-analyse van 30 studies en 14 ongepubliceerde datasets, waarin de ervaringen van ruim 19.000 deelnemers uit Noord-Amerika en West-Europa werden onderzocht. De resultaten lieten duidelijke patronen zien:
Lees verder onder de advertentie
Geslacht: Ouders geven zelf aan dat ze hun dochters vaker voortrekken. Dit gold voor zowel moeders als vaders, wat ingaat tegen de oude aanname dat vaders zoons en moeders dochters bevoordelen. Kinderen zelf herkenden dit patroon echter minder vaak.
Geboortevolgorde: Oudste kinderen krijgen meer vrijheid en autonomie, en dat blijft zo, zelfs als hun jongere broers en zussen dezelfde leeftijd bereiken.
Persoonlijkheid: Kinderen die gehoorzaam en verantwoordelijk zijn, krijgen doorgaans een voorkeursbehandeling.
De gevolgen van waargenomen favoritisme zijn niet mals. Kinderen die zich achtergesteld voelen, hebben een grotere kans op depressie, angst en schoolproblemen. Sommigen grijpen als tiener sneller naar alcohol of drugs, en onderzoek suggereert zelfs dat ze minder vaak naar de universiteit gaan en als volwassene minder tevreden zijn met hun leven.
Lees verder onder de advertentie
Maar favoritisme beïnvloedt niet alleen de relatie tussen ouder en kind. Het heeft ook een blijvende invloed op de band tussen broers en zussen. Onderzoek toont aan dat de manier waarop kinderen elkaar in hun jeugd ervaren, de basis legt voor hun relatie als volwassenen. Een broer of zus die zich altijd het ‘mindere’ kind voelde, kan daardoor als volwassene afstand nemen van het gezin.
Wat kunnen ouders doen?
Jensen benadrukt dat alle ouders hun kinderen op sommige manieren verschillend behandelen – en dat is niet per se fout. Soms heeft een kind simpelweg meer aandacht nodig, bijvoorbeeld vanwege leerproblemen of gezondheidskwesties. Het probleem ontstaat als kinderen deze verschillen niet begrijpen en het gevoel krijgen dat ze structureel worden achtergesteld.
Lees verder onder de advertentie
Daarom is het belangrijk om open te communiceren. Als een kind zich benadeeld voelt, luister dan en vraag door. Niet om direct te verdedigen (“Dat is niet waar!”), maar om te begrijpen waarom je kind dit zo ervaart.
En misschien wel het belangrijkste: laat je als ouder niet gek maken door schuldgevoel. Zoals Jensen zegt: “Elke ouder maakt fouten. Reflecteer en verbeter, maar laat het schuldgevoel los.”
Schrijf je in voor de Kek nieuwsbrief
Meer Kek Mama in je inbox, speciale (win)acties, kortingen en exclusieve interviews. Die wil je niet missen!
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
In de podcast Geuze & Gorgels vertelt Monica Geuze dat ze de achternaam van haar dochter wil laten aanpassen. Zara-Lizzy gaat nu door het leven met de naam van haar vader, Veldwijk, en dat ziet haar moeder graag anders.
Als ouder wil je natuurlijk niets liever dan je kleintje na het zwemmen lekker warm inpakken met een zachte handdoek. Maar wist je dat de manier waarop je die handdoek omdoet, een groot verschil kan maken voor de veiligheid van je kind? Zweminstructrice en waterveiligheidsadvocate Nikki Scarnati deelde onlangs een belangrijke tip.