Zo’n drie, vier keer per jaar springt Kek Mama’s Jorinde in een vliegtuig. Zonder kinderen. Om even bij te tanken – al dan niet met vriendinnen. Omdat de kinderen toch naar hun vader zijn. Om de stress te ontvluchten. Of de regen. Omdat het kan. En nog veel meer retegoeie redenen. Deze tien, bijvoorbeeld.
Lees verder onder de advertentie
Omdat alleen de anderhalf uur op Schiphol met een kingsize cappuccino in totale me-time de hele reis al waard is. Je je eigen gedachten weer eens kunt horen en eindelijk drie maanden aan Instagram-posts kunt inlopen.
En anderhalf uur vertraging dan opeens helemaal niet erg is. Wat met kinderen natuurlijk horror zou zijn, maar nu betekent dat je eindeloos kunt snuffelen aan alle nieuwe parfums, boeken en tijdschriften. Waardoor je je vakantiebudget er al bijna doorheen hebt gejast voordat het vliegtuig nog maar vertrokken is.
Omdat de dagen die ze doorbrengen bij hun vader, nu eenmaal stukken beter te pruimen zijn wanneer je iets leuks doet voor jezelf. Of met vriendinnen. Dagenlang. En bij voorkeur onder de zon. Met cocktails.
Je met een rolkoffer in je hand op het vliegveld ook veel beter beseft hoe goed je het eigenlijk hebt.
En je je naast de baby in het vliegtuig amper een paar uur na vertrek al realiseert hoe erg je de jouwe mist. Maar ook: hoe goddelijk het is dat je ze even niet om je heen hebt. Binnen redelijke grenzen, dan; er is nu eenmaal maar zoveel wat een moederhart kan verdragen.
Je onderweg vaak van die heerlijke gesprekken hebt. Met mensen met bijzondere verhalen. En zo bijvoorbeeld leert dat de Verenigde Arabische Emiraten een heuse minister van geluk hebben.
Schoencadeautjes uit Tunesië, Lissabon en Bangkok gewoon veel leuker zijn dan de wegwerpzooi van de plaatselijke prijzenknaller.
Omdat je er zo lekker relaxed van wordt. En ontwikkeld. Dus een leukere moeder. En een betere. Met meer wereldwijsheid, in elk geval, en meer dan genoeg inspiratie voor spannende bedtijdverhalen tot minimaal de volgende kinderloze stedentrip.
De kinderen ook veel leuker zijn wanneer je ze een paar dagen niet gezien hebt. Nou ja, zo’n tien minuten na thuiskomst, dan. Waarna je gelukkig ook weer vertrouwd de eerste ruzies kan sussen. En je alweer droomt over de volgende rustige vakantiebestemming. Adults only, ofzo. Maar dat meteen ook weer van de baan schuift, wanneer ze ’s avonds schoon gebadderd met je bijknuffelen in het grote bed, en je je afvraagt hoe je dat toch elke keer weer overleeft, die dagen zonder die goddelijke gastjes.
En je van al die airmiles die je zo bij elkaar stedentript, in de zomervakantie bijna gratis met de kinderen op reis kunt. Wat natuurlijk gewoon het heerlijkst is van alles – méde dankzij alle me-time die er tegenover staat.
Soms krijg je een Tikkie waar je even van moet knipperen. Niet vanwege het bedrag, maar vanwege de brutaliteit. Van 2,75 euro voor een kopje thee tot de benzinekosten van een lift die je niet wilde — dit zijn de Tikkies die je niet zag aankomen.
Een babyshower: je hangt ballonnen op, koopt een cadeau waarvan je hoopt dat het in de smaak valt en lacht net iets te hard om spelletjes met wc-rollen. Wat je niet verwacht, is dat één babyshower-cadeau de hele sfeer in één klap kan verpesten.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.