Karen: ‘Ik krijg 6700 euro per maand gestort, plus een jaarlijkse bonus van 18.000’

Redactie Kek Mama

4 mei, 2024 - 19:00

Leestijd: 5 minuten

Karen: “Ik werk veertig uur per week – telefoontjes en mails in de avonduren niet meegerekend. Op het schoolplein kom ik zelden, zelfs niet toen ik even zonder werk zat. Ik weet nooit zo goed wat ik tegen die andere moeders moet zeggen.

Ik krijg 6700 euro per maand op mijn rekening gestort, plus een jaarlijkse bonus van 18.000 euro. Ik ben ambitieus, maar ook consciëntieus: ik ben iemand die zelf naar de site van de belastingdienst gaat om te checken of het al mogelijk is om aangifte te doen.
 

Keuzes

Toen ik mijn man ontmoette, werkte hij voor een internationale hulporganisatie in conflictgebieden: hij was slechts een maand per jaar in Nederland. Toen hij een keer halsoverkop geëvacueerd moest worden per helikopter, en die bijna uit de lucht werd geschoten, drong het tot ons door dat een serieuze relatie er op deze manier niet inzat. Er moesten keuzes gemaakt worden.

Max gaf zijn baan op om met mij mee te gaan naar Bulgarije, waar ik de kans kreeg een mediabedrijf op poten te zetten. Op dat moment hadden we al een drie jaar durend ivf-­traject achter de rug. Daarnaast waren we een adoptieprocedure gestart: ik was niet meer de jongste en het werk van Max had ons geleerd dat er veel kinderen zijn die een veilig thuis ontberen. Vooraf hadden we geïnformeerd of we in Bulgarije ook zouden kunnen adopteren. Na drie jaar van administratieve rompslomp, testen en de nodige omkooptransacties, stonden we eindelijk ook in oog met Kosta en Gavril, twee broertjes van respectievelijk vijf en drie, die in een tehuis waren opgegroeid.
 

‘Het is net een menukaart’

We wisten: er gebeurt in een land als Bulgarije niks als je niet de juiste mensen betaalt. Een rechter kost zoveel, een vergunning zoveel, het is net een menukaart. Dus kwamen we met een complete, door ons betaalde entourage naar het tehuis. Het viel nog mee dat de directeur om een bijdrage in natura vroeg: hem ging het gelukkig om het welzijn van de kinderen. Zoveel geld was het overigens niet: een paar duizend euro.
 

Twee pasgeboren baby’s

Het eerste jaar was moeilijk. De jongens waren getraumatiseerd toen wij ze thuis kregen. Ze sliepen niet, huilden veel en we konden ze geen seconde alleen laten. Dat herhaalde zich nog eens toen mijn klus erop zat en we na drie maanden terugkeerden naar onze woonboot in Nederland. Het was net of we twee pasgeboren baby’s hadden.

Gelukkig ging het iedere maand beter. Al blaken ze nog steeds niet van het zelfvertrouwen. Dat komt omdat hun basis niet goed gelegd is. De gaten die zijn geslagen in hun vroege kindertijd vallen nooit helemaal te dichten. Als een van de twee weer een moeilijke fase doormaakt, is daar hun ‘blijmaker’, een therapeute die hen al tien jaar begeleidt. Ik denk dat we geluk hebben gehad dat ze zich nooit tegen ons hebben afgezet.

Lees ook: Sheila: ‘Er staat 8000 euro op een aparte spaarrekening voor onze zoons’

Huisvader

Ik ben er trots op hoe onze kinderen zich ontwikkelen. En ik weet ook: we hadden het nooit gered als Max niet fulltime met de jongens thuis was geweest. Hij brengt en haalt ze naar school en clubjes, is tussen de middag thuis, kookt en doet de boodschappen.

Ook voor mij blijft er genoeg te zorgen over. Ik ontferm me over hun wat wij noemen ‘geestelijke gezondheidszorg’. Toen Kosta een beetje het verkeerde pad op dreigde te gaan, heb ik een particuliere school voor hem gevonden waar hij meer aandacht krijgt. Dat kost 16.000 euro per jaar, maar dat is me elke cent waard.

Natuurlijk vindt Max het weleens lastig dat hij financieel afhankelijk is van mij. Vooral als hij op een formulier ‘huisvader’ moet invullen. Maar het is ook weer niet zo dat hij heel hard op zoek is geweest naar een baan. En ik vind mijn werk nu heel leuk en groei er nog altijd in.
 

Uitgaven

Letten op wat hij uitgeeft doe ik niet. Dat hoeft ook niet, want Max geeft helemaal niks uit. Het is eerder zo dat hij míjn uitgaven in de gaten houdt. Een dure kapper vindt hij onzin. Daarom deel ik die bezoekjes maar niet altijd met hem. Ook de rekeningen voor dure horloges, de enige buitenissigheid die ik mezelf permiteer, hou ik voor mezelf.

De status van mijn baan als directeur boeit me niet. Ik werk om leuke dingen te kunnen doen met mijn gezin en vrienden. Uit eten gaan, mooie reizen maken, samen met de kinderen. Gelukkig lukt het ook Max steeds beter van die dingen te genieten. Ik besef al te goed dat we in luxe leven. We brengen de jongens bij dat dit niet vanzelfsprekend is. We leren ze dat ze moeten werken voor hun geld. Ze kregen onlangs een smartphone, maar pas nadat ze daarvoor maandenlang extra op hun spelling hadden geoefend. En als Gavril een computerspelletje wil, moet hij daarvoor sparen met heitjes voor karweitjes.

Lees ook – Arletta: ‘Mijn man verdient 20.000 euro per maand’

‘Waar het echt om gaat, liefde, is onbetaalbaar.’

We hebben een speciale band met Bulgarije, dragen maandelijks vijfhonderd euro bij aan een goede opvang voor weeskinderen. Ik stel me vaak voor hoe het leven van onze kinderen eruit had gezien als ze in het tehuis waren gebleven. Om het jaar keren we er terug, met een paar dozen vol luiers en babyvoeding. Er woont daar nog één jongen die indertijd bij Kosta en Gavril in de groep zat. Hij is nu zestien. Voor hem is er nooit een adoptiegezin gevonden. Dat raakt ons alle vier diep. Waar het echt om gaat, liefde, is onbetaalbaar.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.