Beeld: Shutterstock
Een kwart van de vrouwen krijgt te maken met een miskraam. Vaak ongemerkt, omdat de bevruchte eicel al wordt afgestoten voordat je merkte dat je zwanger was. Bij ongeveer één op de tien vrouwen gaat het ná een positieve zwangerschapstest mis. “Daar gáán we weer, dacht ik, toen ik na zes weken wat bloed verloor.”
Maaike (32): “Ik dacht dat ik een zware ongesteldheid had, toen ik vijf dagen overtijd een bloeding kreeg. Ik nam een paracetamolletje en ging naar mijn werk. Daar werd de pijn die middag zo erg, dat mijn man me op kwam halen en meteen doorreed naar de huisarts. Die constateerde dat ik waarschijnlijk een vroege miskraam had. Mijn vriend en ik probeerden sinds twee maanden zwanger te worden, en dan gebeurt zo’n ‘oefenzwangerschap’ vaak, zei ze. ‘Nu je lichaam weet wat het is, zul je zien dat je zo zwanger bent.’ Nogal een gedurfde uitspraak, in mijn ogen, maar de huisarts kreeg gelijk: twee maanden later was ik in verwachting van Lucas, nu een blozende peuter van twee.”
Bernadette (27): “Dolblij, waren mijn vriend en ik toen we na een halfjaar proberen, een positieve zwangerschapstest in onze handen hielden. Het viel ook niet te missen: al een week voordat mijn menstruatie moest beginnen, voelde ik me moe en misselijk. Gek genoeg verdwenen die klachten na twee weken weer. ‘Ha’, riep ik, ‘ik ben hier gewoon voor gemaakt, dat zwangeren’. Toen ik met acht weken voor het eerst naar de verloskundige ging, vertrouwde die het niet helemaal, en besloot een inwendige echo te doen. Daaruit bleek dat het vruchtzakje leeg was: er was geen baby. Een windei, noemde ze het. Ik kreeg een pil die de miskraam op moest wekken, en drie dagen lang jankte ik de ogen uit mijn kop. Na twee menstruaties gingen we er weer voor, en na een jaar werd Mels geboren. Hij is nu drie, en over twee maanden ben ik uitgerekend van zijn zusje.”
Lees ook:
‘Een miskraam met zes of twintig weken? Het is net zo erg’ >
Sheraya (37): “Toen mijn vriend en ik twee jaar na de geboorte van onze oudste dochter voor een tweede baby wilden gaan, was ik in één keer zwanger. We schrokken er zelf ook een beetje van, zo snel was het bij de eerste niet gelukt. Maar na tien weken, net na de eerste controle bij de gynaecoloog, kreeg ik een bloeding. Op het toilet verloor ik een prop: ons kindje. Ik was intens verdrietig. De gynaecoloog adviseerde ons heel even te wachten met een nieuwe poging, en na vijf maanden was het opnieuw raak. Echt blij durfden we niet te zijn. Wat als het wéér misging?
Onze angst bleek terecht: slechts een week na de positieve test, begon ik weer te bloeden. Mijn vriend en ik besloten onze kinderwens op een laag pitje te zetten en even rust in de tent te brengen, maar na vier maanden hield ik het niet meer: ik wilde zo graag zwanger worden! ‘Driemaal is scheepsrecht’, riep ik dapper, toen het opnieuw binnen vier maanden raak was. Maar met de twaalf-wekenecho, zag de gynaecoloog geen hartslag. Ze stuurde ons naar huis met de mededeling dat de miskraam vanzelf wel op gang zou komen, maar dat gebeurde niet. Uiteindelijk werd ik drie weken later gecuretteerd.
Het idee dat ik al die weken met een dood kindje in mijn buik liep, vond ik vreselijk. Ik was er helemaal klaar mee, we kregen klap na klap. We hadden een gezonde dochter, daar moesten we het gewoon mee doen. Drie maanden na de curettage, bleek ik spontaan zwanger. Ik kon mijn zwangerschap niet onbezorgd beleven, maar drie jaar geleden kregen we een kerngezonde tweede dochter.”
Jenny (40): “Onze zoon Ryan was anderhalf, toen ik de pil in de prullenbak gooide. Mijn man en ik gaven onszelf een jaar om te proberen zwanger te worden. Ik was zevenendertig, niet de jongste moeder. Precies na elf maanden was ik zwanger. Eindelijk. Vanwege mijn leeftijd kreeg ik met dertien weken een combinatietest, maar tijdens het onderzoek bleek het hartje niet te kloppen. Omdat de grootte van het vruchtje overeenkwam met mijn zwangerschapsduur, dacht de gynaecoloog dat het nog maar net was overleden. Het was zó verdrietig. Die avond kwam de miskraam vanzelf op gang. We besloten het nog een keer te proberen. En nog een keer. Tot ik na vier overtijdse bloedingen, steeds bij vijf tot zeven weken zwangerschap, besloot: het zit er voor ons gewoon niet meer in. Nog steeds steekt het weleens, wanneer ik de kinderen van mijn beste vriendin of zusje samen lol zie maken. Maar Ryan, nu vier, is zo’n heerlijk kind; mijn liefde voor hem maakt alles goed.”
Maya (30): “Nadat mijn eerste zwangerschap na negen weken was geëindigd in een miskraam, durfde ik bijna niet te hopen op een geslaagde zwangerschap toen het opnieuw raak was. ‘Zie je wel’, dacht ik, toen ik eerst na vijf weken wat oud, bruin bloed verloor, en bij zes weken nog een keer. Ik zette me mentaal schrap, en wachtte op de bloeding. Die bleef uit, dus toen de verloskundige met acht weken via een inwendige echo keek, zagen we een krachtig kloppend hartje, in de boon op het echoscherm. Onze zoon Jurriaan is nu drie maanden en kerngezond.”
Nog meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram.
Iedere moeder heeft geheimen. De een eet stiekem chocolade in de badkamer, de ander liegt over hoeveel schermtijd haar kinderen écht krijgen. Maar sommige geheimen gaan verder dan kleine leugentjes om bestwil. Kaya (36) heeft een bijbaan die niet aan het licht mag komen.
Actrice en zangeres Birgit Schuurman (47) is altijd al druk, druk, druk in haar hoofd geweest. Toch kwam de ADHD-diagnose pas toen ze 45 was. Ze is samen met Sander en moeder van Chico (16) en Jimi (3).
Vandaag start de nieuwe campagne van stichting Hartekind: ‘Elk kinderhart dat stopt, is er één te veel’. Wij spraken ambassadeur, comedian en moeder van een hartekindje Nienke Plas over de roerige start van haar dochter Harley en hoe het nu met haar gaat. “Ik besef elke dag hoeveel geluk we hebben gehad.”
Een slaapfeestje voor zevenjarige meiden: cupcakes versieren, nagels lakken en een film kijken met popcorn. Klinkt als een droom, toch? Tot blijkt dat de matching pyjama’s van het feestje meer weg hebben van lingeriesetjes…
Jitske’s dochter Ivy zit sinds dit jaar op de basisschool. Elke woensdagmiddag hoopt haar dochter met iemand te kunnen spelen maar dit lukt maar zelden. Moet ik me zorgen maken, vraagt Jitske zich af?
Elke zondag vertelt een moeder over het verhaal achter het bedrag op haar bankrekening. Deze week: Op de betaalrekening van Rabia en Ivar staat precies genoeg om van rond te komen. Het bedrag dat ze verdiende met haar escortwerk tijdens haar studententijd staat veilig op een eigen rekening.
