Als kind werd journalist Robert Visscher gepest. Nu hij zelf twee zoons heeft, leert hij ze dat ze van zich af mogen bijten. ‘Ik probeer ze te leren om voor zichzelf op te komen’, schrijft hij in een aangrijpende column voor dagblad Trouw.
Vervolgens beschrijft Visscher de strijd om de douches na de zwemles van zijn kind.
‘De grote kinderen zijn het snelst en weten een douche aan de zijkant te bemachtigen. De andere kinderen, onder wie mijn verlegen zesjarige zoon, staan rillend in het midden van de ruimte te wachten’, vertelt hij. ‘Er zijn nog wel twee douches in de hoek vrij, maar daar komt ijskoud water uit. De kinderen blijven er uit de buurt, maar twee jongetjes duwen snel mijn zoon daaronder. Hij gilt het uit van de kou, loopt snel weg en begint te huilen.’
Lees ook
‘Mijn zoon is een pestkop’ >
Visscher blijft staan. Hij wil dat zijn zoon dit zelf oplost en dat gebeurt: terwijl de jongens hem uitlachen, pakt hij de bovenarm van een van de jochies. Met een ruk duwt hij de pestkop nu onder de koude douche. ‘De jongen gilt en mijn zoon lacht. De kinderen om hem heen lachen mee. Het jochie loopt langzaam weg naar een warme douche. In de weken daarna proberen de ventjes regelmatig kinderen onder de koude stralen te krijgen, maar nooit meer mijn zoon.’
De journalist mocht van zijn ouders nooit geweld gebruiken, maar bij zijn eigen kinderen wil hij het anders aanpakken. ‘Als iemand hem expres slaat of schopt, mag hij van zich afbijten. En misschien is het niet de gangbare manier van opvoeden, maar ik zou het niet anders willen.’
De hele column lees je hier.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
