Beeld: Nine IJff
Leena de Wilde (33) is als baby geadopteerd uit India en heeft de bewegingsstoornis cerebrale parese. Ze is samen met Arend-Jan (41) en moeder van Sylvan (2).
“‘Mama!’ roept Sylvan zodra hij iemand in een rolstoel ziet. Soms duwt hij me in mijn lichte sportrolstoel, waarmee ik aan rolstoeldansen heb gedaan. Of hij klimt er zelf in en gaat een rondje rijden. Voor hem is dat ding op wielen doodgewoon. Als hij zich onder de tafel verstopt, kan ik achter hem aan kruipen – mits ik me ergens aan vasthoud.
Ook kan ik met ondersteuning een aantal stappen zetten, maar ik zal wel de rest van mijn leven rolstoelgebonden blijven. Door zuurstofgebrek bij mijn geboorte heb ik een verhoogde spierspanning. Daardoor ben ik stijf en kan ik lastiger bewegen. Iedere dag train ik op een hometrainer mijn arm- en beenspieren. Ik wil namelijk een fitte en onafhankelijke moeder zijn, én blijven.
Lees ook
3x rolstoelvriendelijke uitjes voor kinderen >
In 2007 heb ik meegedaan aan de Mis(s)verkiezing van Lucille Werner, een wedstrijd voor vrouwen met een lichamelijke beperking. Hoewel ik altijd al zelfvertrouwen heb gehad, ben ik door dat programma nog meer gaan inzien dat ik er in mijn rolstoel mag zijn.
Sommige andere kandidaten waren moeder. Omdat ik zelf graag kinderen wilde, was ik nieuwsgierig: hoe doen zij dat? Ze leerden mij vooral creatief en consequent te zijn en duidelijk mijn grenzen aan te geven. Zo had ik in het begin een grondbox: een soort hek op de grond zodat Sylvan de keuken niet in kroop als ik aan het koken was. Ook gebruikte ik een box op wielen en vroeg ik een gezinspas aan om te reizen met de taxi.
Inmiddels wordt Sylvan als peuter wat ondeugender. Zodra hij het op een lopen zet, ben ik snel ter plaatse. Mijn rolstoel is heel wendbaar en anders zorgt mijn adrenaline wel voor extra gas d’r op.
Mensen vragen me weleens of het zwaar is om voor mijn kind te zorgen. Of ze vinden het knap dat ik alles zittend doe. Een mooi compliment, want toegegeven: het is soms echt een uitdaging. Maar tegelijkertijd voelt zo’n opmerking dubbel. Het is net alsof ik moet bewijzen dat ik een moeder kan zijn.
“De wielen zijn mijn benen, maar verder ben ik een moeder als ieder ander.”
Zodra mensen iemand in een rolstoel zien, geven ze er al snel een eigen invulling aan. Zo van: die kan niet veel, laat staan een kind grootbrengen. Ik bewijs graag het tegendeel. De wielen zijn mijn benen, maar verder ben ik een moeder als ieder ander.”
Dit portret staat in Kek Mama 16-2021.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
Feestjes waar alles op rolletjes loopt vergeet je meestal binnen een week. De échte verhalen en feestblunders blijven hangen dankzij mislukte kostuums, dronken Sinterklazen en Kerstmannen en gênante gedichten.
