Beeld: Unsplash
Negen jaar lang was Karen Johnson thuisblijfmoeder, en dat vond ze ‘honderdduizend keer zwaarder’ dan ze ooit had durven denken. Sinds kort werkt ze weer, en steekt daarbij een paar gigantische levenslessen op.
Het leven als werkende moeder ontstond sluipenderwijs, schrijft Karen op ScaryMommy. ‘Ik werkte al jaren parttime vanuit huis. Was er altijd om de kinderen in bad en bed te stoppen, en mijn inkomen was niet noodzakelijk, dus vooral leuk voor extraatjes voor het gezin.’ Maar de hoeveelheid werk nam toe, en met het bijkomende hogere inkomen, investeerde Karens gezin in grote zaken die ze tot dan toe hadden laten liggen. Zoals science-kamp voor haar zoon. Een nieuwe wasmachine. Het aflossen van schulden. En nu werkt ze dus fulltime.
Het voordeel van een fulltime baan aan huis, is dat ze geen kinderopvang hoeft te betalen. ‘Ik ben er immers altijd’, schrijft Karen. Maar: haar aanwezigheid betekent niet altijd dat ze ook beschíkbaar is, en dat besef daalt nog niet altijd in, in Huize Johnson.
Dus breekt ze zich het hoofd over hoe ze alles wat haar gezin van haar verwacht (taxichauffeur zijn bijvoorbeeld, en huishoudster, billenpoetser, én boodschappenservice) waarmaakt in combinatie met haar werk. En dan ook nog zonder schuldgevoel. Want al die schooluitjes en andere vrijwilligersklusjes die ze deed voor haar kinderen, die gaan nu dus niet meer. Net als elke avond stipt om zes uur een gezonde maaltijd op tafel zetten, trouwens. Of zorgen voor vers gevouwen was in de kasten.
‘Alles wat ik doe, gebeurt in één grote, chaotische waas’, aldus Karen.
Lees ook
Laat dat kind toch lekker los >
Maar: ze leert. ‘Om meer flexibel te zijn en de rest van het gezin meer te laten helpen, bijvoorbeeld. Dan zijn de handdoeken maar een keer niet opgevouwen als perfecte, symmetrische rechthoeken, en staan de mokken verkeerd om in de vaatwasser. Pakt mijn man het badritueel met de kinderen anders aan dan ik en ligt de badkamervloer daarna vol wasgoed. Als ik mijn werk gedaan wil krijgen, moet ik andere dingen loslaten.’
Want haar nieuwe leven levert haar nog iets op, behalve die cursus loslaten: geluk en trots. ‘Omdat ik doe waar ik blij van word en succes heb met mijn carrière. Het is goed dat de kinderen zien dat ik mijn hersens gebruik en substantieel bijdraag aan de financiën. Dáár zal ik me geen moment schuldig over voelen.’
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Aicha (32) is moeder van twee kinderen en getrouwd met Zakaria. Al negen jaar is ze hecht bevriend met Sharona, ondanks hun totaal verschillende achtergronden. Maar tijdens een kinderfeestje gebeurde er iets wat alles veranderde.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Marijke van groep 4 die ineens een bekende moeder voor haar had zitten.
Het huisdier van je kind, hun oogappel, hun grootste liefde. En dan gaat ‘ie dood. Shit happens, maar of je kind hier ooit nog overheen komt, is de vraag.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
