Bron: Canva
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.
“Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was van Mees, was ik in de wolken. Het idee dat er een mini-versie van ons zou komen, voelde als een droom die uitkwam. Je weet wel, die roze wolk waarin alles en iedereen gelukkig is. Maar toen de hormonen eenmaal toesloegen, bleek die roze wolk eerder een donderwolk. Ineens kon ik mijn man, die ik normaal zo leuk vond, nauwelijks meer uitstaan. Hoe hij ademhaalde, hoe hij at, zelfs de geur van zijn favoriete aftershave. En geloof me, die vond ik heerlijk. Alles werkte me op de zenuwen. Ja, dat deed een beetje pijn. Had ik het echt over mijn eigen man die ik altijd zo leuk vond?
Mijn man Liam is de liefste man op aarde. Sinds ik hem heb ontmoet voel ik mij de gelukkigste vrouw op de wereld. In de eerste jaren had ik nooit ergens last van – zelfs niet van die kleine irritaties die iedereen weleens heeft bij zijn partner. Maar toen ik zwanger was veranderde dat ineens. Ik had geen idee waar dit gevoel vandaan kwam. Het was alsof ik ineens allergisch was voor mijn man.
Het begon met kleine dingetjes. Als hij ’s avonds voorstelde om samen een film te kijken, voelde ik meteen een soort irritatie opkomen. En niet zomaar een beetje – alsof ik wilde roepen: Nee! Laat me met rust! Maar het werd erger. Zijn schoenen in de gang? Irritant. Hoe hij zijn popcorn at? Om gek van te worden. Hoe hij rustig zijn koffie roerde? Gewoon te veel. Op een avond had ik een moment dat ik hem bijna wilde vragen om ergens anders te gaan slapen. Dat was niet bepaald mijn meest charmante moment, maar de hormonen hadden het duidelijk overgenomen.
Op een avond kon ik mijn gevoel niet meer wegstoppen. Liam en ik hebben altijd een open relatie gehad – in de zin dat we over alles kunnen praten. Maar hoe vertel je iemand dat je hem tijdelijk niet meer uit kunt staan? Nou, met veel voorzichtigheid en zijn favoriete avondmaal erbij. Ik vertelde hem hoe ik worstelde met mijn eigen gevoelens en hoe alles me ineens mateloos irriteerde. Ik hield mijn hart vast, want ik was bang dat hij boos of gekwetst zou zijn. Maar in plaats daarvan bleef hij rustig. ‘Dat komt gewoon door de hormonen’, zei hij. ‘Wil je dat ik voorlopig buiten ga eten en ademhalen?’ En toen moest ik lachen. Gelukkig begreep hij dat het niet persoonlijk was en dat maakte alles een stuk makkelijker.
Na het gesprek besloten we wat meer ruimte te nemen. Liam ging wat vaker een rondje lopen, zodat ik even op adem kon komen. Hij deed ook meer in huis, zoals koken en boodschappen doen. We hielden letterlijk meer afstand. Hij kwam niet meer automatisch naast me op de bank zitten, maar hing lekker in zijn eigen hoek. Dat voelde veel relaxter. Het hielp ook dat hij niks van me verwachtte. Geen romantische etentjes of knuffels als ik daar geen zin in had. In plaats daarvan zorgde hij gewoon voor me, zonder druk. Dat liet me zien hoe lief hij eigenlijk is – zelfs toen ik niet bepaald mijn gezelligste zelf was. Hoe hij hiermee omging, gaf me de rust die ik nodig had om weer mezelf te worden.
De aantrekkingskracht, die kwam echt niet zomaar terug. Het duurde even voordat ik me weer normaal voelde en de vonk er weer was. Maar wat ik ontdekte, was dat liefde ook is dat je elkaar steunt, zelfs als je even niet op een roze wolk zit. Hij stond voor me klaar tijdens mijn misselijke buien, hield mijn haar vast, liep mee naar doktersafspraken en bleef alles positief zien. En juist dat maakte me op een hele andere manier weer dol op hem.
Langzaam maar zeker begon ik Liam weer met andere ogen te zien. Zijn geduld, zijn humor en hoe hij altijd maar dan ook altijd naast me staat, no matter what. Hij stond voor me klaar tijdens mijn misselijkheid, hield mijn haar vast boven het toilet, ging mee naar doktersafspraken en bleef alles positief zien. Dat zorgde ervoor dat ik hem weer ging waarderen. De liefde en aantrekkingskracht kwamen niet meteen terug, maar wel stukje bij beetje. En weet je? Tegen de tijd dat Mees er was, voelde alles weer goed. Misschien zelfs beter dan daarvoor, omdat we samen door zo’n gekke periode waren gegaan. Elke dag groeit mijn liefde weer voor hem, vooral als ik zie wat een geweldige vader en partner hij is.”
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
De waarheid over Sinterklaas: hij komt bij ieder kind anders binnen. De een vogelt het zelf uit, de ander blijft zelfs na de onthulling stug geloven. En valt het kwartje niet vanzelf, dan helpt oma wel een handje.
