Bron: Getty Images
Angelina (30) dacht dat ze alles in huis had voor haar droombaan: ervaring, ambitie en een ijzersterke motivatie. Maar tijdens het sollicitatiegesprek kreeg ze een vraag die haar totaal overrompelde: of ze een kinderwens had.
Angelina: “Toen ik de vacature zag, wist ik meteen: dit is mijn droombaan. Om niet teveel in detail te treden: het ging om een marketingfunctie bij een mediabedrijf. De functieomschrijving, de werksfeer die werd omschreven, alles klopte. Ik schreef mijn motivatiebrief vol enthousiasme, stuurde mijn CV op en werd niet veel later uitgenodigd voor een gesprek. Een kleine overwinning, dacht ik. Nu was het aan mij om te laten zien wat ik kon.
Het eerste gesprek ging soepel. Een vriendelijke manager stelde vragen over mijn ervaring, mijn ambities, en hoe ik uitdagingen zou aanpakken. Ik voelde me op mijn gemak en ging met een goed gevoel naar huis. Een dag later kwam het verlossende telefoontje: ik mocht op gesprek bij de grote baas. Spannend, maar vooral een enorme kans. Het gesprek met hem verliep… anders.
Vanaf het begin was er een vreemde sfeer. Hij stelde nauwelijks vragen over mijn werkervaring of kwaliteiten, maar leek vooral geïnteresseerd in mijn privéleven. ‘Leuk dat je nog zo ambitieus bent op jouw leeftijd’, zei hij, terwijl hij me doordringend aankeek. ‘Rond de 30 jaar krijgen veel vrouwen kinderen.’ Ik glimlachte ongemakkelijk, maar zei niks. Ik voelde me niet comfortabel. Hij ging door: ‘Maar, Angelina, vertel eens… heb je een kinderwens?’
Zijn vraag overviel me, waardoor ik niet de tijd had om na te denken over wat ‘het juiste antwoord’ zou zijn. Hij lachte erbij, alsof hij het als een grap bedoelde, maar zijn blik was serieus. ‘Tja, je weet hoe dat gaat bij mensen rond de 30, hè?’ voegde hij er nog aan toe.
Of het de goede keus was, geen idee, maar ik besloot eerlijk antwoord te geven. ‘Ja, ik zou in de toekomst best graag moeder willen worden’, zei ik. Om mezelf nog een beetje te redden, voegde ik er snel aan toe: ‘Maar niet op korte termijn, hoor.’ Hij knikte, maar zijn gezicht vertrok een beetje. Het gesprek duurde daarna nog maar vijf minuten. Over mijn werkervaring werd niks meer gevraagd.
Een week later kreeg ik een afwijzing. Teleurgesteld, maar ook niet echt verbaasd na het vreemde gesprek, besloot ik toch nog te vragen waarom ik niet was aangenomen. Dat deed ik niet via de officiële weg, maar rechtstreeks naar de beste man zelf. Ergens had ik verwacht dat hij zich er met een smoesje vanaf zou maken, want we weten allemaal dat je een kandidaat niet mag afwijzen om een kinderwens. Of dat hij helemaal niet zou antwoorden. Maar dat deed hij wel.
De mail die ik terugkreeg voelde als een klap in mijn gezicht: ‘We hebben besloten dat je niet past binnen ons team. Moeders zijn in deze fase van het bedrijf niet gewild in deze functie.‘ Luid en duidelijk. In geschrift. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik was niet eens moeder. Het idee dat ik in de toekomst misschien een kind zou willen, was blijkbaar al genoeg om me buitenspel te zetten.
Ik heb nog even getwijfeld of ik hier serieus werk van moest maken. Maar al snel besloot ik dat het mijn energie niet waard was. Ik heb me lang afgevraagd of ik eerlijk had moeten antwoorden op zijn vraag, maar inmiddels weet ik beter: bij zo’n bedrijf wil ik helemaal niet werken. Zelfs niet als het mijn droomfunctie is.
Deze ervaring heeft me laten zien hoe kwetsbaar vrouwen zijn op de arbeidsmarkt, alleen omdat ze mogelijk een gezin willen. Het maakt me boos en verdrietig, maar ik weet ook dat het anders kan. Inmiddels heb ik een geweldige baan. Ze hebben niet naar mijn kinderwens gevraagd, maar ik heb het wél tijdens het gesprek gezegd toen we over kinderen begonnen te babbelen. En raad eens: ik heb de functie toch gekregen. Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en ben ik gelukkig én zwanger.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een kinderwens hebben is een verlangen dat diep van binnen kan branden. Maar wat als jouw wens zó groot is, dat je een grens overschrijdt? Anna (28) deelt haar verhaal over een beslissing die haar leven voorgoed veranderde – en waar ze nog steeds mee worstelt.
Rekeningen na een avondje uit: de ene wil om en om betalen, de ander liever splitten. Hoe dan ook, het kan toch lastige situaties opleveren. Zo ook voor Felicia en haar vriend, die opdraaiden voor de rekening van hun vrienden.
Onverwacht een brief krijgen van Jeugdzorg, dat ze een melding hebben gekregen van mishandeling en bij je langs willen komen. De schrik van elke ouder. Het overkwam Chantal.
Elke maandag vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging.
Zes weken geleden werd Dionne Stax moeder van dochter Lexie. Ze is ‘onwijs aan het genieten’ van haar kleine meid, zo vertelt ze aan ANP.
Als je de vieze was in de droger doet of je baby in de supermarkt vergeet, betekent dat niet dat je langzaam gek aan het worden bent. Het betekent dat je honderdduizend ballen tegelijk in de lucht houdt. Mag het dan alsjeblieft een keertje misgaan, ja?
