Beeld: Getty Images
Na 28 jaar menstruatieproblemen was Anna (toen 40) er klaar mee. Ze liet haar baarmoederslijmvlies verwijderen en onderging meteen een sterilisatie.
Anna (44): “Het was mijn eerste relatie na mijn scheiding, bijna negen jaar geleden. Ik was 35, mijn zonen, toen vijf en zeven, verbleven dat weekend bij hun vader. In een romantisch hotelletje aan de andere kant van het land ontwaakte ik in de armen van mijn minnaar, en voelde ik direct hoe laat het was. Alles zat onder het bloed. De smetteloos witte hotellakens, mijn handen, en het allerergst: het lichaam van de verse geliefde naast me, bij wie ik me nog lang niet klaar voelde me zó bloot te geven.
Na de eerste gêne rinkelden meteen de alarmbellen. Ik moest toch nog lang niet ongesteld worden? Opeens herinnerde ik me het bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker waaraan ik maanden eerder had meegedaan, maar waarvan ik nooit een uitslag had gekregen. De volgende dag belde ik voor de zekerheid de huisarts. De assistente bleef even stil toen ze mijn naam hoorde. ‘We proberen je al tijden te bereiken’, zei ze. ‘Ik verbind je direct door met de huisarts.’ Ik bleek een Pap 3b-uitslag te hebben. Niets om van in paniek te raken, suste de arts, wel reden voor een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Een traject van echo’s, biopten en een lisexcisie – waarbij de gynaecoloog onder plaatselijke verdoving een stuk van mijn baarmoedermond haalde – volgde. Daarna was ik schoon. O, én weer single trouwens – al hadden die twee gelukkig weinig met elkaar van doen. Eén ding wist ik zeker: die eindeloze bloedingen moesten stoppen, nu.
Op de eerste dag van de middelbare school voelde ik me niet lekker. Hoofdpijn, buikpijn, algeheel ellendig. Een virus, dacht mijn moeder. Tot ik op de wc mijn onderbroek naar beneden trok en de oorzaak van mijn malaise in één klap duidelijk was. We vierden het met een flesje Loulou van Cacharel, ik kreeg er een pak maandverband bij dat ik zestien jaar later zou herkennen als kraamverband, en daarmee was de kous af. Ik vloeide wel wat hevig, dus experimenteerde ik via de huisarts op mijn dertiende al met Primolut, een hormoonkuur die mijn cyclus moest resetten, om vervolgens, na nog drie jaar aanmodderen, aan een pil te gaan waarmee je minstens drie vrouwen tegelijk onvruchtbaar kon houden: Diane 35. Prima bijvangst, vond ik, want ik had net mijn eerste verkering. Ik werd er geen leukere puber van. De pil maakte me dikker en depri en nog altijd lag ik twee dagen per maand geveld op de bank, terwijl ik in mijn eentje minstens de helft van de maand de tampon- en maandverbandfabrikanten draaiende hield. Niets aan te doen, hield de huisarts vol. En zo rommelde ik nog jaren aan.
Er kwamen zwangerschappen en lange borstvoedingsperiodes. En toen brak na pakweg vijf jaar – een korte periode tussen de kinderen daargelaten – mijn cyclus weer aan. Elke drie weken, twee hele weken lang. Het was regelmatig, dus ik viel nog binnen de ‘normaal’, oordeelde de gynaecoloog. Hij plaatste een hormoonspiraal. In de eerste plaats ter anticonceptie, maar ook om het bovenmatig bloedverlies tegen te gaan. Resultaat: ik stopte helemáál niet meer met bloeden. Dan maar niks, besloot ik. Mijn huwelijk liep op de klippen, een eventuele nieuwe partner zou hoe dan ook condooms moeten gebruiken. En zo belandde ik dus die zondagmorgen in een ondergebloed hotelbed. Toen na alle ingrepen door mijn slechte uitstrijkje de gynaecoloog de vlag uithing, begreep ik niet zo goed waarom. Geen voorstadium van baarmoederhalskanker was genoeg reden voor minstens een fles champagne; te veel vrouwen krijgen nog altijd wél slecht nieuws. Maar hoe nu verder? Diende ik dit bloedbad, gemiddeld toch al snel zo’n dikke tweehonderd dagen per jaar, nog minstens vijftien jaar uit te zitten tot mijn overgang? De gynaecoloog keek me wat glazig aan en sprak: ‘Als je geen hormonale anticonceptie wilt, is baarmoederverwijdering eigenlijk de enige andere optie.’
Lees ook Alles wat je moet weten over het doorslikken van de pil >
Ondertussen stak een ander fenomeen de kop op: PMS. Iets waar iedere vrouw wel in meer of mindere mate last van heeft, maar in de jaren zonder anticonceptie groeide het bij mij uit tot monsterlijke proporties. Na verloop van tijd kon ik er een vast patroon in herkennen. Mijn leven zwalkte van himmelhoch jauchzend in de laatste dagen van mijn menstruatie, via een paar gematigder dagen, naar prikkelbaarheid, onzekerheid en opvliegendheid in de week na mijn ovulatie. Ik móest wel bipolair zijn, dat kon niet anders, dacht ik in die periodes. Tot de ongesteldheid doorbrak en het leven weer normaal werd. Waarna het hele circus zich herhaalde. Elke drie weken weer. Mijn kinderen, jongens nota bene, hadden het eerder door dan ik. ‘Niet om het een of ander hoor mam, maar moet je misschien ongesteld worden?’ vroegen ze regelmatig in koor. Mijn oudste zoon omhelsde me eens innig. Hij sloeg zijn armen om mijn taille, perste zich tegen me aan, en terwijl hij ‘Ooo, lieve mama’ prevelde, liep het bloed tot in mijn knieholtes.
Rechtsomkeert naar de gynaecoloog dus – deze keer een vrouw. Ze scrolde even door mijn dossier, hoorde mijn verhaal aan en zei: ‘Maar lieverd, daar bestaat een héél goede oplossing voor.’ Mits ik zeker wist dat ik geen kinderen meer wilde dan, want het was wel onomkeerbaar en wist ik veel welke droomprins ik nog tegen het lijf zou lopen? Drie maanden later lag ik op de operatietafel voor een NovaSure-behandeling, waarbij de arts via een stroomnetje dat wordt uitgevouwen tegen de baarmoederwand mijn baarmoederslijmvlies wegbrandde. Dat zou de kans op innesteling heel klein maken, maar anticonceptie bleef nog wel nodig. Daarom besloot ik maar meteen tot sterilisatie. Even voelde het als verraad. Het orgaan dat me het grootste geluk van mijn leven schonk, maakte ik willens en wetens voorgoed onklaar. Want waar mijn baarmoeder voor bedoeld was, het dragen van een kind, deed-ie uitmuntend. Zwanger raken, zwanger zijn, bevallen: leien dakjes. Dus hoe ziek kon dit orgaan nou zijn? Al deze gedachten flitsten door mijn hoofd. Tot ik de eerste keer na de ingreep ongesteld werd en het hele feest kon afdoen met een inlegkruisje. Dolgelukkig verkondigde ik de blije boodschap bij vriendinnen. Waarom is dit geen standaardprocedure voor íedere vrouw die geen kinderwens meer heeft?
Een groot deel van de vrouwen wordt nooit meer ongesteld na zo’n ingreep. Daar hoorde ik niet bij. En toen na twee jaar de bloedingen er nog steeds continu waren, maar alleen nog donker en druppelsgewijs, greep de gynaecoloog een laatste maal in. Door de ingreep bleek mijn baarmoederwand verkleefd en het kleine beetje baarmoederslijmvlies dat elke drie weken nog bloedt, kon daardoor het bloed niet lozen. Drie opties: alsnog mijn hele baarmoeder eruit, de verklevingen verhelpen óf aan de pil om het vloeien tegen te gaan. Dat laatste bleek ook een remedie tegen de PMS, dus dat is de optie die ik koos. In de lichtst mogelijke variant, want anticonceptie had ik niet meer nodig. Zonder monsterlijke PMS bleek een relatie bovendien opeens weer een optie. Vorige maand werden mijn nieuwe liefde en ik samen wakker in een hotelbed. Ik voelde het direct toen ik wakker werd: ik was ongesteld. De lakens waren spotless, mijn geliefde goddank ook. In de kamer naast ons snurkten twee tieners met wie we later die dag een potje waterpolo gepland hadden in het hotelzwembad. Ik was zo gelukkig dat ik meteen al mijn vriendinnen appte. Zo kan het dus ook.” Dit artikel staat in Kek Mama 04-2021. Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
