Beeld: Canva
Anna (28) kreeg uit het niets een telefoontje van haar zus Jamie (36), met de mededeling dat ze even een paar weken op haar drie kinderen moest passen. Jamie had een babymoon geboekt met haar vriend en geen budget voor een oppas.
Anna: “Jamie en ik zijn nooit echt close geweest. We zien elkaar bij familie-etentjes, maar daar blijft het ook wel bij. Zij was altijd de wilde van ons twee, ik meer de gestructureerde planner. En dat zie je ook terug in onze levens. Waar ik altijd vooruit dacht en mijn verantwoordelijkheden nam, leefde Jamie van dag tot dag. Haar scheiding zes maanden geleden heeft de afstand tussen ons alleen maar groter gemaakt. Niet omdat ik per se een mening heb over haar keuzes, maar omdat het altijd hetzelfde liedje is: ze doet wat ze wil en verwacht dan dat anderen de gevolgen opruimen. Net als deze keer.
Voor de geboorte van mijn kleine meid heb ik weleens op haar kinderen gepast. Ik dacht leuk, even oefenen hoe het is om moeder te spelen voor één avond. Maar het was echt een nachtmerrie. Melanie (10) gooide een dure vaas kapot en haalde haar schouders op. Sara (6) besloot mijn Uggs om te toveren tot kunstproject en heeft ze helemaal onder gestift en Bram (4) krijste de hele avond omdat hij zijn speelgoed miste. Toen besloot ik het nooit meer te doen.
Nu is Jamie dus opnieuw zwanger, dit keer van haar nieuwe vriend Daniel. En omdat ze nog even samen willen genieten voordat de baby komt, hebben ze een babymoon gepland. Dat ze daar geld voor hebben terwijl ze amper rondkomen, is mij een raadsel, maar dat is niet mijn probleem. Wat ze alleen niet hadden geregeld? Een oppas. En dus kreeg ik vorige week ineens een telefoontje van Jamie. Of ik even op haar kinderen wilde passen terwijl zij en Daniel lekker op vakantie gingen. ‘Je merkt niet eens dat ze er zijn’, zei ze nog. Ha! Alsof ik dat geloofde.
Ik was meteen duidelijk: nee, dat gaat niet gebeuren. Mijn vriend was het er trouwens ook volledig mee eens. ‘We hebben al onze handen vol aan ons eigen kind. Hier hebben we geen tijd voor’, zei hij. En dat klopt ook. Wij werken allebei en de tijd die we overhouden, willen we besteden aan ons gezin. Maar Jamie gaf niet op. Eerst probeerde ze me over te halen met lieve praatjes: ‘Je bent echt de beste tante! Ze vinden het super leuk bij jou!’ Toen dat niet werkte, veranderde haar toon. Ineens was ik een ‘harteloze troela’ en had ik ‘niks over voor mijn zwangere zus’.
Sindsdien wordt mijn telefoon bestookt met appjes. Jamie blijft smeken en dreigen, maar ik hou voet bij stuk. Wat misschien nog wel het ergste is? Mijn moeder bemoeit zich er nu ook mee. ‘Het is toch je zus? Je laat haar nu gewoon in de steek!’ Alsof ik ineens verantwoordelijk ben voor de gevolgen van haar keuzes.
Ik voel me totaal niet schuldig. Mijn tijd en energie gaan naar mijn eigen gezin, niet naar andermans problemen. Jamie wist al maanden dat ze op vakantie wilde. Had ze dan niet op tijd een oplossing kunnen regelen? Dus nee, ik pas niet op. En ik denk niet dat ik de enige ben die zo denkt.”
Heb je je weleens afgevraagd hoeveel ouders hun oppas via de nannycam in de gaten houden? Je leest het hier.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
