Beeld: Qmusic
Qmusic-nieuwslezeres Anne-Marie Rozing is 35 weken zwanger van haar eerste kindje. Aan Kek Mama vertelt ze over de weg daarnaartoe, haar eerste verlofweek en craving naar zoetzure gummiebeertjes.
Je eerste week verlof zit erop. Hoe voel je je?
“Ik voel me nog best fit en vind het vooral gek om niet te werken. Mijn werk vind ik heel leuk, dus het is raar om ineens van die rijdende trein af te stappen. Ik zit nu in wachtstand en dat voelt ook wel een beetje onwennig. Tegelijkertijd was ik ook wel toe aan verlof. Slapen wordt zwaarder; het is steeds lastiger om een goede positie te vinden. Ik moet vaker naar de wc en sta een stuk brakker op. Al ben ik allang niet meer zo misselijk en moe als in het eerste trimester. Ik ben het gewend om om 4:00 uur op te staan, maar toen kon ik zomaar in slaap vallen aan tafel. Zo kende ik mezelf niet.
Met de hormonen valt het volgens mij alles mee. Of mijn partner Laura daar net zo over denkt? Haha, ik denk het wel. Al kon ik – zeker in het eerste trimester – soms ineens 180 graden omslaan. Uit het niets was ik dan héél geïrriteerd, en vijf minuten later was het weer over. Maar over het algemeen mag ik niet klagen.”
Wat doet Anne-Marie in de wachtstand?
“Ik heb mijn babyshower gehad, al had ik gezegd dat dat van mij niet per se hoefde. Mijn zussen hadden er toch een georganiseerd onder het mom van ‘dit is geen babyshower’. Ontzettend lief! Het was heel relaxed, gewoon lekker lunchen met vriendinnen in mijn lievelingsrestaurant. Zij lekker aan de wijn, en er was nog een kleine quiz. Het plan is nu om vooral bij te slapen en uit te rusten voor de bevalling. Ik heb nog een paar series die ik wil bingen en twee boeken die ik wil lezen. Een daarvan is het boek Positief over bevallen. Oh, en zelf een brood bakken staat nog op mijn to-do-lijstje.”
Zwanger worden was voor jullie niet vanzelfsprekend. Wat ging er door je heen toen je de positieve test in handen had?
“Aan mijn lichaam voelde ik het al aankomen: ik ben zwanger. Dat was begin vorig jaar ook zo, alleen ging het toen mis. De intense blijdschap die ik toen voelde, voelde ik nu minder. Natuurlijk was ik heel blij dat het weer was gelukt – toch een bevestiging dat het nog werkt. Maar ik was ook terughoudend. Zo van: dit is nu wat het is, hier zijn we heel blij mee en nu moeten we afwachten. We keken niet verder dan de eerste echo, en dat vertrouwen bouwde zich langzaam op. Na elke fijne echo waren we weer een stap verder. Pas na twintig weken kwam de opluchting: we gaan de goede kant op.”
Pas na twintig weken kwam de opluchting: we gaan de goede kant op
Op de radio sprak je eerder al open over het IVF-traject. Hoe heb je dat ervaren?
“Ik vind het belangrijk om daar open over te zijn, omdat een kind krijgen niet vanzelfsprekend is. Zeker bij twee vrouwen is de weg wat complexer. Je hoort zoveel verhalen van mensen bij wie het wél lukt, maar het is geen gegeven. Ik denk dat het goed is om ook de andere kant te belichten. Ik heb er veel reacties op gekregen; luisteraars waren blij dat ik het deelde. Al met al heeft het volledige traject bij ons wel een paar jaar geduurd. Uiteindelijk kwamen we dus uit bij IVF en dat is niet iets ‘dat je er even bij doet’.
Fysiek viel het me mee – ik realiseer me heel goed dat dat voor iedereen anders is, maar ik was niet heel gevoelig voor de hormonen. Mentaal vond ik het wel zwaar. Ik ben best nuchter, Laura ook, maar op een gegeven moment neemt het je leven voor je gevoel wel een beetje over. Weer een negatieve test, weer ongesteld worden. Je gaat twijfelen aan jezelf: waarom lukt het niet? De ene dag kon ik er beter mee omgaan dan de andere.”
Op een gegeven moment is het romantische er ook wel vanaf. Het was vooral spannend, medisch en klinisch. Maar we zijn er heel goed doorheen gegaan, Laura en ik. We wilden allebei heel graag een kindje dragen in ons leven, maar omdat ik ouder ben, hebben we eerst voor mij gekozen. We overwogen wel op een gegeven moment om over te stappen op Laura. Het voordeel van twee vrouwen. Ik ben heel dankbaar dat het toch gelukt is.”
We wilden allebei heel graag een kindje dragen in ons leven, maar omdat ik ouder ben, hebben we eerst voor mij gekozen
Jullie krijgen een jongetje. Had je een voorgevoel?
“Ik had geen idee, maar mijn vriendin dook meteen in de nubtheorie en heeft de echo uitgeplozen. Zij voorspelde toen ook een jongen.”
Zijn jullie al uit over de naam?
“Die staat voor 95% vast, maar we houden de optie open dat er altijd een nóg leukere naam kan opduiken. Het heeft wel even geduurd voordat we tot die ene naam kwamen. Meisjesnamen zijn veel makkelijker. We hadden allebei een voorkeur, maar vonden elkaars naam niet leuk, uit namentinder kwam niets. Dus we moesten echt met elkaar in conclaaf. Tijdens onze vakantie op Bonaire hadden we de tijd en ruimte om er goed over te praten. Daar spraken we de naam voor het eerst hardop uit, dat voelde goed, en toen hakten we de knoop door. Ik ben wel benieuwd wat mensen ervan vinden.”
Wat voor moeder denk je te worden?
“Dat vind ik moeilijk te zeggen. Ik hoop vooral niet al te bezorgd en ook gewoon duidelijk. Ik wil dat hij zich vrij voelt, maar ook dat hij weet dat ik er altijd voor hem ben. Als jij de steady basis bent, kun je je kind best loslaten. Ik geloof dat Laura en ik daarin wel op één lijn zitten; ik denk niet dat de één strenger zal zijn dan de ander. Ik ben er zelf allergisch voor als mensen eeuwig overleggen met hun kinderen. Maar goed, oordelen is altijd makkelijker vanaf een afstand.”
Hoe staat het met de nesteldrang?
“De basis is er, maar we moeten nog echt de puntjes op de i zetten. Zo is de co-sleeper onderweg, maar staat ‘ie nog niet. De wasmachine moet nog schoon, de kleertjes nog gewassen. De ziekenhuistas is nog niet gepakt. Dat zijn dingen die wel moeten gebeuren, maar waar ik niet heel gestrest over ben. Ook voor de bevalling zelf heb ik geen vastomlijnd plan. Ik ben het type dat wel ziet hoe het loopt – als we maar genoeg eten mee hebben, haha.”
Over eten gesproken. Heb je nog gekke cravings?
“Ik was nooit iemand die veel snoept. Mij maak je blijer met hartig, maar nu koop ik voor het eerst echt snoep in de supermarkt. Het liefst van die hele zure! Zoetzure gummiebeertjes zijn favoriet, oh, en citroen-sorbetijs!”
Jamie Li gaf ook een interview over haar zwangerschap. Zij dacht zeker te weten een meisje te krijgen, maar er komt toch echt nog een jongen bij. Lees dat interview hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Trigger warning: in dit artikel komt een eetstoornis ter sprake, wat mogelijk triggerend kan zijn.De druk om na een bevalling ‘snel weer de oude te zijn’ is groot. Social media staat vol met moeders die binnen no time hun zwangerschapskilo’s kwijt zijn en weer in hun oude spijkerbroek passen. Dat kan ervoor zorgen dat je […]
Elke maand vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Joan kwam met een opmerkelijk cadeau voor de juf.
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.
Een hysterische baby? Stress? Geen paniek, pak je innerlijke yogi erbij! Een video van een vader die zijn kleintje weet te kalmeren met het OM-geluid gaat viral en heeft inmiddels al miljoenen views verzameld.
Heb je weleens stiekem een blik geworpen op de chatgesprekken van je tiener en je afgevraagd wat al die emoji’s betekenen? Dan ben je niet de enige. De nieuwe Netflix-hit Adolescence heeft ouders in heel Nederland aan het denken gezet over de verborgen betekenissen achter emoticons. Taalplatform Preply heeft ze op een rij gezet.
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
