Anna: ‘We hebben al drie jaar niet in hetzelfde bed geslapen’

apart slapen Beeld: Getty Images
Kek mama
Kek mama
Leestijd: 4 minuten

Sinds de geboorte van haar dochter slapen Anna (33) en haar vriend Mark (34) niet meer samen. Wat begon als een tijdelijke oplossing, is inmiddels al drie jaar hun nieuwe realiteit. Ze liggen elke avond om de beurt met een matras op de grond naast haar ledikant.

Lees verder onder de advertentie

Anna: “Als iemand mij jaren geleden had verteld dat ik al drie jaar niet meer naast Mark zou slapen, had ik waarschijnlijk hard gelachen. Mijn liefdestaal is lichamelijke aanraking. Ik ben dol op knuffelen, lekker tegen elkaar aanliggen en hand in hand lopen. Ook gingen we altijd om hetzelfde tijdstip naar bed en vielen we samen in slaap. Soms gewoon lepeltje-lepeltje liggen, soms met een hand op elkaars rug. Altijd die connectie. En nu? We wonen al jaren samen, houden van elkaar, maar we slapen nooit in hetzelfde bed.

Lees verder onder de advertentie

Zelfstandig in slaap vallen

Het begon allemaal met de geboorte van onze dochter Liv. Een prachtig, intens moment dat ons leven volledig veranderde. Maar waar veel ouders het geluk hebben dat hun kind na een tijdje zelfstandig leert slapen, geldt dat voor ons meisje niet. Ze kan simpelweg niet alleen in slaap vallen. Overdag op de opvang gaat het prima. Tijdens dutjes thuis blijven we erbij zitten, maar in de nacht heeft ze ons nodig. Altijd.

Lees verder onder de advertentie

In het begin dachten we: dit is tijdelijk. Net als met veel fases in het ouderschap. Maar dagen werden weken, weken werden maanden, en nu zijn we drie jaar verder. Inmiddels hebben we het geaccepteerd: één van ons slaapt altijd bij haar.

Moeite met loslaten

We hebben een matras naast haar ledikant gelegd en daar slapen we om de beurt. De routine is bijna ritueel geworden: tandenpoetsen, boekje lezen, zacht zingen. En dan wachten. Soms uren. Ze draait, woelt, zucht. Ze is een temperamentvol meisje en heeft moeite met alle prikkels aan het einde van de dag los te laten. Pas als ze écht diep slaapt – wat zeldzaam is – sluipen we zachtjes naar beneden. Even zitten, even praten. Maar vaak horen we haar na anderhalf uur alweer roepen. Ze wordt om de paar uur wakker en wil dan veiligheid, geborgenheid, haar ouders even zien. Dus dan gaat er weer één van ons naar boven, het matras op.

Lees verder onder de advertentie

Elkaar aflossen

Soms mis ik Mark. Zijn warmte, zijn ademhaling naast me. Het even in bed fluisteren over de dag. Maar ik mis het ook als hij beneden zit en ik boven op het matras lig. Dus we hebben manieren gevonden om toch verbonden te blijven. Een appje, een hand op elkaars schouder als we elkaar aflossen, een kop thee samen in de keuken als ze heel even diep slaapt, voordat ze weer wakker wordt.

Lees verder onder de advertentie

We hebben geprobeerd haar alleen te laten slapen, zonder ons erbij. Weggaan als ze diep slaapt. Maar zodra ze merkt dat ze ’s nachts alleen is, wordt het drama. Elke keer eindigde het in uren huilen en hartverscheurende wanhoop. En telkens voelden we: dit is het niet waard. Niet voor haar en ook niet voor ons. Want wat is slaap waard als het ten koste gaat van haar gevoel van veiligheid?

Adviezen

We krijgen vaak goedbedoelde adviezen: ‘Laat haar maar huilen’, of: ‘Ze moet leren loslaten.’ Maar dit is onze weg. Niet perfect, soms zwaar, maar vol liefde.

Soms stel ik me voor hoe het zal zijn als ze ouder is. Als ze ons niet meer nodig heeft om in slaap te vallen. Dan kruipen we misschien weer tegen elkaar aan, Mark en ik. En dan kijken we elkaar aan, een beetje ouder, een beetje moe misschien, maar met een blik die zegt: we hebben het samen gedaan. Tot die tijd? Blijven we apart van elkaar slapen op een matras op de grond.”

Lees verder onder de advertentie

Ook Rosanne dacht dat ze nooit aan co-sleeping zou doen. Inmiddels ligt haar dochter al 3,5 jaar bij haar in bed.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken